Drijfveren

Drijfveren 14

Hersensprookjes - 2008 - 2010

Geschreven door mobar

vrijdag, 09 maart 2012 21:49

Toen Alfons Antana eindelijk begreep waarom hij het kunstenaarscollectief had verlaten, begon hij ook wat meer inzicht te krijgen in zijn eigen ziektebeeld. Hij was emotioneel verwaarloosd in zijn jeugd, en had ook in zijn jonge jaren van volwassenheid weinig voorbeelden gehad, waar hij zich aan had kunnen spiegelen. In het collectief kwam hij in aanraking met andere verwarde mensen, maar dat bracht hem niet verder in zijn denken, zorgde alleen voor nog meer verwarring, vanwege de platte, onoverzichtelijke structuur, en het gebrek aan werkelijke begeleiding. Het was moeilijk om met zijn eigen, eenzame ratio om te gaan met de ratio van de mensen die gepokt en gemazeld waren in de psychiatrie. Hij had het gevoel dat hem van alles werd aangepraat, maar dat hij vooral naar zijn eigen drijfveren moest blijven zoeken. In het collectief ontstond er teveel ruis, ruis waar hij ook als kind zo vaak onder had geleden. Aandacht geven voor zaken die hem niet interessant leken, omdat ze zo irrationeel waren. Omdat er te weinig oog voor de realiteit was, en alles vanuit idealen werd beredeneerd. Natuurlijk waren er redenen om alles positief te benaderen, maar de praktijk gaf zoveel problemen, dat het haast een bijgelovigheid vergde om er onbevangen aan mee te blijven doen. Het had een bepaalde charme, wanneer mensen verregaand irrationeel waren, het getuigde van creativiteit, was levendig, maar meestal leidde het tot conflicten, en dat was binnen een psychiatrische zetting echt niet anders dan daarbuiten. Het was moeilijk om zijn eigen ratio daar op af te stemmen, want vaak waren de meest dominante mensen ook het meest irrationeel. Dan was hij voortdurend bezig met aandacht geven, in plaats van zijn eigen drijfveren te ordenen, of aandacht krijgen wat voor hem belangrijk was. Dezelfde ruis die hij in zijn jeugd had gehoord, een moeder die niet kon luisteren, een vader zonder contact met de kinderen. Zijn leven zou die eenzaamheid niet gekend hebben, wanneer zijn moeder niet zo irrationeel was geweest. De onvoltooide drijfveren van Alfons Antana om, ondanks de hilariteit rond zijn toch wel krankzinnige persoonlijkheid, tenslotte toch voor het levensvak van dichter te kiezen, kwamen niet uit de lucht vallen, zoals dat zo dikwijls met gevogelte het geval was. Het was gewoon een moeten, omdat de semi-intellectuele burgertrutten, met hun linkse paternalistische moraal, hem dikwijls dwars zaten omdat hij tegendraads en intelligent was. Het was gewoon een kunnen omdat hij als woordneuroot niet anders wist dat woorden een betekenis hadden, en de vertolkers van de woorden zo dikwijls blootgaven, wat hij niet anders kon, dan beamen, met de bril van de droomvolgers alsof hij het leven volgde vanaf een onvoltooide wolk. En hij geloofde niet in de schijnschetsjes van onvoltooide geesten, hij geloofde niet in de geestigheid van een onvoltooid verhaal. Hij liet het niet bij schemerschetsen, maar zocht het licht in het dicht, en het dicht in het licht van het arsenaal. Het arsenaal van de gevoelswetenschap.

 

© Copyright Henk van Dijk