Eenzaam op zoek naar liefde

Tenslotte moest hij beseffen, dat het noodlot hem naar zijn dromen trok. En dat zijn dromen voornamelijk uit sprookjes bestonden. Waanzinnige sprookjes over buitensporige liefde, met minnaars uit alle contreien, en zeemeerminnen mooier dan jonge maagden. En dat hij namen lispelde, namen voor zichzelf en namen die anderen hem hadden gegeven. Namen die hij had verzonnen om hoofdrollen te vervullen in zijn verhalen. Namen voor vrouwen en mannen, mooie mannen met geile lichamelijke namen. Namen die refereerden aan alle vrienden waar hij ooit tederheid voor moest voelen, met noodlottig gevolg. Een lichte aantasting van zijn stembanden, waardoor hij gedwongen werd te schrijven. En hij kon niet meer aan zijn moeder schrijven, want aan zijn moeder had hij altijd alles verzwegen. Zij luisterde niet meer naar het leven van haar zoon, die vreemde, die er vandoor was gegaan, met achterlaten van een geweten. Hij begon zijn minnaars te verzinnen. Kwamen ze niet vanzelf opdagen, dan verzon hij ze, zoals hij ook ooit zichzelf had verzonnen. Omdat hij nog nooit bestaan, nooit op aarde was geboren, maar simpel weggevaagd door een geweten. Dat steeds maar kloppende hart van waarachtigheid op zoek naar liefde, maar altijd met een eenzaam gevoel.


... fictie? ...


© september 2009, mobar