donderdag 26 februari 2015

Kindvrouwtje

Kindvrouwtje
.
Ze probeert nog te herinneren
tussen touwtje springen en ballet
er is geen groter verschil
in dit leven vol poppenhuizen
.
ze dwaalt af met haar neus
de computer voelt haar adem
wordt verkouden door herkenning
danst vanavond in een hoepelrok
.
we zijn allemaal samen
naakt op deze aarde geboren
o horizon van het potlood
o zeemeermin van de optelsom
.
vermenigvuldig uw energie
met de lengte van haar haarspeld
en laat de zeemeeuwen afscheid nemen
van de duister bemind gebruinde waanzin
die zo lang in haar binnenste schreeuwde.

woensdag 25 februari 2015

Mannenborst

Mannenborst

Volwassen/18 jaar / Geen Thema / Geen Thema




En ik verlang nog naar jouw mannenborst
de lach in je stem deed mij huiveren
ik bibberde een beetje door de eenzaamheid
en het zware leven van de laatste tijd

maar de glimlach van jouw hartgeluid
deed mij trillen in mijn hunkering
bij je op schoot te gaan zitten
als een lief klein Okselaapje

met mijn hoofd tegen je mannenborst
en mijn hand voelend aan je grote worst
terwijl je zachtjes verder fantaseerde
over een buurman veel dichterbij

en verliefder dan ik met grotere pik
zocht je met je handen
naar mijn zachte delen
en langzaam gaf ik mij over
uit mijn eenzaamheid

vroeg of je ook verliefd was
op de buurman zoals ik
en toen lachten we

zoals we vroeger
in een eerder verleden
ook wel deden

toen je mij zag spelen
in het zand van een ander land

ver weg van hier, een lekker dier
nog te jong om je te begrijpen.


...


- mobar -
Nino de Pino

Wednesday, January 31, 2007 11:57

mooi geschreven Okse L.
grtz.

Decemberkoorts


Decemberkoorts

Denkend aan jeugd, verzonnen reizen
muggen geestig, dansend boven riet

ter hoogte van dromen, schoonheid
wegzinkend in machteloos verdriet

alle gedachten wezenloos gespannen
koorts langzaam bijna onaanraakbaar

warmt het bed, wijl buiten sneeuw
hagel en vorst de straten kwelt.



04-12-2008 mobar netgedicht 
Decemberkoorts 218 6.83 6 0

zondag 15 februari 2015

Gevleugelde waarheid

8 - Gevleugelde waarheid
Hersensprookjes - 2008 - 2010
Geschreven door mobar   
donderdag, 29 maart 2012 23:54
"Neophron percnopterus, Aquila chrysaetos, Haliaeetus albicilla,
Hieraaetus fasciatus, Ptyonoprogne rupestris, Riparia riparia, Coccothraustes coccothraustes. "

De blonde Alfons Antana spreekt de namen voorzichtig uit, met een Rooms Katholieke plechtige toon in zijn breekbare jongensstem. Maar plots reageert hij achterdochtig, kijkt hij indringend naar zijn verlegen vriend, die in de luwte van een boom staat te luisteren naar de wijsheid van zijn vriendje.
"Ik zal je naam nooit aan iemand verklappen".
De jongensstem klinkt bijna afkomstig van buiten de aarde. Een metafysische bescheidenheid klinkt er in door.
Goddelijke eenvoud! Een zwijgen der planeten. Vergeten der talen, verdwalen.
Verdwalen in een land zonder talen, wetten, wetenschap. Hij denkt even na, en herhaalt dan opnieuw:
"Neophron percnopterus, Aquila chrysaetos, Haliaeetus albicilla, Hieraaetus fasciatus, Ptyonoprogne rupestris, Riparia riparia, Coccothraustes coccothraustes. "
Misschien dat deze stem, de werkelijkheid kan veranderen. Iets van alle waanzin kan relativeren.
De wereld weer het normale ritme laten hervinden, van opstaan zonder dromen, en klaarheid voor de waarheid.
Een gevleugelde waarheid. Een waarheid zonder dwalen.
"En ook nooit iets over de kist... "
"Ik zal ook nooit iets over de kist verklappen."
Er wordt iets gezegd over de waarheid. Iets wat de jongens hebben gevonden. Maar misschien is die niet voor beide vrienden hetzelfde.
Ze kennen elkaar uit een verleden, een leugenachtig verleden vol verzonnen personen, niet bestaande ouders.
Ze zijn nog voldoende jong om te dromen, maar eigenlijk al te oud om te zwijgen.
Hoe zouden ze het vol moeten houden om over de kist te zwijgen.
Hoe zouden ze het aan de wereld kunnen blijven verzwijgen, dat ze de boeken van de zonderlinge James Absurdy werkelijk hebben gevonden.

De leugenachtige mensen zijn uit de werkelijkheid verdwenen, ze denken anderen te belazeren. Maar ze belazeren meestal zichzelf, met alle rancune, alle haatdragende wortels. Ze moeten geen ruzie maken waar de kinderen bij zijn.
Kinderen hebben ouders niet zelf gekozen. Kinderen hebben niet gevraagd om deze wereld van haat en oorlog. Er zijn nog steeds kinderen met een onzichtbare naam, een andere persoonlijkheid om in de waarheid te vluchten. Er zijn nog steeds kinderen met een naamloos, anoniem bestaan. Kinderen die zelf een vriendje verzinnen. Een vriendje dat voor niemand anders bestaat. Een vriendje dat ze in vertrouwen kunnen nemen.
" Aegolius funereus , Neophron percnopterus, Haliaeetus albicilla, Hieraaetus fasciatus, " Alfons spreekt voorzichtig met zijn breekbare stem.
Voor het eerst die middag glimlacht Florian, maar het is een voorzichtige glimlach.
Hij herinnert zich de prachtige gedichten van James Absurdy.

De volgende nacht is het onrustig op het platteland, waar de beide jongens wonen.

Die nacht is er een geit van een tweeling bevallen, Juultje, een geitje met een witte vacht, en Gijsje, een bokje met een bonte vacht. Ver achter het huis slingert de lange bocht van een verlichte snelweg door de polder, waar de wolven vrij spel hebben. In het houten huis waar Alfons Antana woont is het nu eindelijk stil.
De jongens, Alfons en Florian, hebben maandenlang geen enkel voornemen gehad, om weer naar het vogeleiland te gaan.
Maar nu het zomer wordt, de meimaand is gekomen, kunnen ze niet anders. Deze ochtend, na de bevalling van de geit, is het zover.
Er moet iets gedaan worden aan de onzichtbaarheid van de vergeten schrijver James Absurdy.
Ze hebben het plan opgevat het dikke boek "Stempel van de liefde" naar een bekende uitgeverij te brengen.
"We zijn er bijna Florian" "Idioot! Je zou mijn naam nooit uitspreken!"
"Sorrie van Driesteveld, mijn woorden zijn al vervlogen"
"Laat ook maar, op naar de kist van James Absurdy!"

"Mijn naam heeft niemand hoeven horen, de vergankelijkheid is zo ijdel als zonlicht, iedere avond onderdanig gestorven in trots, mijn naam behoeft geen fluistering in de wind". "Ik ben de eenvoud zelve."
Florian is van plan onzichtbaar te blijven. Als het aan Alfons Antana ligt, voorgoed. Dan is het geheim tenminste veilig.

 
© Copyright Henk van Dijk

donderdag 12 februari 2015

Het lege huis

Het lege huis
Hersensprookjes - 2009 -2012
Geschreven door Sally Winterflow   
woensdag, 06 april 2011 15:44


Ervaar jouw gevoelens in het lege huis

met de kanker als een woeste vogel
in een vogelkooi van ziek gevoelde dagen

jouw uitgehongerde lijf
lezend, in ziektebed, uit zelfbehoud

muziek van doden, eerder gestorven
dan de vrouw die je, geestgericht, liet blijven.

 
© Copyright Henk van Dijk

Kluitje van het rietland

9- Kluitje van het rietland
Hersensprookjes - 2008 - 2010
Geschreven door mobar   
vrijdag, 30 maart 2012 00:14
"Ik zal je naam nooit verklappen, ook al martelen ze mij met rattenklemmen of billenknijpers"
“ Ook al dwingen ze me vier jaar lang iedere dag een gedicht te schrijven over dezelfde theemuts.”
De stem van de jongeman lijkt soms wat wanhopig.
“Ook al zeggen ze dat de waarheid geen dichters kent.” Nog wanhopiger.

"Ik ben blij dat jij mijn vriend bent".....

Twee bevriende achttienjarige jongens, zijn in de natuur om de winterdieren te voeren.

Thomas heeft kastanje bruine haren en een dikke groene jas aan. Hij mag de naam van zijn vriend niet verklappen, dat hebben ze aan elkaar beloofd.

Als ze midden op het vogeleiland zijn vinden ze op het winterse eiland nog bevroren sporen van de zomer terug. Ze weten al jaren dat daar de kist staat. Maar hebben beloofd over de kist te zwijgen, alleen, wanneer de droomwereld het toestaat gaan ze terug naar de kist.

Op een afgelegen plek tegen een oude boom staat de grote houten kist. Nieuwsgierig halen ze de oude rottende bladeren van het deksel van de grote kist. Op de kist zit een koperen plaat met daarin een naam gegraveerd.



"James Absurdy"



De kist is afgesloten met een hangslot. Nooit eerder durfden ze de kist te openen. Maar nu is het moment gekomen. Na wat gerommel met een zakmes lukt het Thomas de kist open te krijgen. Verbaasde ogen kijken naar de papieren, schriften en boeken in de kist.

Als ze verder in de kist kijken vinden ze allemaal handgeschreven gedichten die mensen hadden geschreven vanaf 2005 tot aan 2015. Gedichten van Alfons Antana, Violette Zandheuvel, Jaap Smet en anderen. En boven in de kist ligt een hand geschreven brief. Thomas leest de brief hardop voor:



Beste psychiatrische geneesheer,



Sedert januari van verleden jaar, een jaar met vele ongemakken, ben ik cliënt, van uw onbekende missie, de mensheid verder te helpen, door te praten met het individu. En indien noodzakelijk: Een ondersteuning met medicatie, en boksles in een kelder. Of diverse watervaste kleurpotloden om mijn frustraties artistiek te illustreren.

Ik slik nu al enkele maanden, de halve pil, tegen sociale angsten, maar er is in mijn situatie weinig verandering gekomen. De halve pil doet me te weinig, en de hele pil is mij te heftig.

Na jaren van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, op zoek naar hulp, bij psychische problemen, ben ik nu van de regen in de drup beland. En ik kan mij niet herinneren, mij ooit zo ongelukkig te hebben gevoeld, tegenover een hulpverlener, zoals heden het geval is, nu u mij vanuit uw beroepsgebruik met een kluitje in het riet heeft gestuurd. Ik erger mij aan de manier waarop de visite verloopt. De voortdurende verwijzingen naar Nederlandse spreekwoorden, die u maakt en waar u op een hinderlijke manier bij lacht.

Het ongevraagd notities maken, en de dubbelzinnige toon van het gesprek worden door mijn innerlijke ziel als schrijnend ervaren. Ik vind het een oneerlijke manier van een gesprek voeren. In plaats van de problemen te verlichten, heb ik er een probleem bij gekregen.

Een psychiatrisch geneesheer met een te groot ego.

De meest optimale vorm van respect is wederzijds respect.

In de hoop op bezinning,

James Absurdy.
 
© Copyright Henk van Dijk

Kluitje

Kluitje 2
Hersensprookjes - 2006 - 2009
Geschreven door mobar   
vrijdag, 09 maart 2012 13:52
"Ik zal je naam nooit verklappen, ook al martelen ze mij met rattenklemmen of billenknijpers" “ Ook al dwingen ze me vier jaar lang iedere dag een gedicht te schrijven over dezelfde theemuts.” De stem van de jongeman lijkt soms wat wanhopig. “Ook al zeggen ze dat de waarheid geen dichters kent.” Nog wanhopiger.

"Ik ben blij dat jij mijn vriend bent".....

Twee bevriende achttienjarige jongens, zijn in de natuur om de winterdieren te voeren.

Thomas heeft kastanje bruine haren en een dikke groene jas aan. Hij mag de naam van zijn vriend niet verklappen, dat hebben ze aan elkaar beloofd.

Als ze midden op het vogeleiland zijn vinden ze op het winterse eiland nog bevroren sporen van de zomer terug. Ze weten al jaren dat daar de kist staat. Maar hebben beloofd over de kist te zwijgen, alleen, wanneer de droomwereld het toestaat gaan ze terug naar de kist.

Op een afgelegen plek tegen een oude boom staat de grote houten kist. Nieuwsgierig halen ze de oude rottende bladeren van het deksel van de grote kist. Op de kist zit een koperen plaat met daarin een naam gegraveerd.



"James Absurdy"



De kist is afgesloten met een hangslot. Nooit eerder durfden ze de kist te openen. Maar nu is het moment gekomen. Na wat gerommel met een zakmes lukt het Thomas de kist open te krijgen. Verbaasde ogen kijken naar de papieren, schriften en boeken in de kist.

Als ze verder in de kist kijken vinden ze allemaal handgeschreven gedichten die mensen hadden geschreven vanaf 2005 tot aan 2015. Gedichten van Alfons Antana, Violette Zandheuvel, Jaap Smet en anderen.
En boven in de kist ligt een hand geschreven brief. Thomas leest de brief hardop voor:



Beste psychiatrische geneesheer,



Sedert januari van verleden jaar, een jaar met vele ongemakken, ben ik cliënt, van uw onbekende missie, de mensheid verder te helpen, door te praten met het individu. En indien noodzakelijk: Een ondersteuning met medicatie, en boksles in een kelder. Of diverse watervaste kleurpotloden om mijn frustraties artistiek te illustreren.

Ik slik nu al enkele maanden, de halve pil, tegen sociale angsten, maar er is in mijn situatie weinig verandering gekomen. De halve pil doet me te weinig, en de hele pil is mij te heftig.

Na jaren van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, op zoek naar hulp, bij psychische problemen, ben ik nu van de regen in de drup beland. En ik kan mij niet herinneren, mij ooit zo ongelukkig te hebben gevoeld, tegenover een hulpverlener, zoals heden het geval is, nu u mij vanuit uw beroepsgebied met een kluitje in het riet heeft gestuurd. Ik erger mij aan de manier waarop de visite verloopt. De voortdurende verwijzingen naar Nederlandse spreekwoorden, die u maakt en waar u op een hinderlijke manier bij lacht.

Het ongevraagd notities maken, en de dubbelzinnige toon van het gesprek worden door mijn innerlijke ziel als schrijnend ervaren. Ik vind het een oneerlijke manier van een gesprek voeren. In plaats van de problemen te verlichten, heb ik er een probleem bij gekregen.

Een psychiatrisch geneesheer met een te groot ego.

De meest optimale vorm van respect is wederzijds respect.

In de hoop op bezinning,

James Absurdy.

 
© Copyright Henk van Dijk


Droomspiegel
Hersensprookjes - 2008 - 2011
Geschreven door Florian van Driesteveld   
woensdag, 06 april 2011 19:49


Toen de maan
de spiegel van mijn dromen was
ik eerzucht vond in puur geluk
zag ik de bomen als kameraden
de natuur niet langer als knecht
toen we struinden over de paden
werden alle dromen superecht

toen de wolken
voor de maan verschenen
leek het geluk
weer plotseling verdwenen.

 
© Copyright Henk van Dijk

Niet altijd rechtlijnig

Niet altijd rechtlijnig
Hersensprookjes - 2008 - 2011
Geschreven door Hubert Stuipje   
zondag, 17 oktober 2010 21:33
Ik voel dat ik zondig ben geweest, en niet alleen op zondag, maar op een doordeweekse dag.
 
© Copyright Henk van Dijk

Je hoefde Hubert niet te vragen om brieven te schrijven, als hij geen brieven schreef, werd hij stapelgek. De angsten vraten hem op, en hij werd verliefd op de wildvreemdste wezens.
Veelal oudere rijpere vrouwen, met enig literair inzicht, die werden aangetrokken door zijn onbevangen, onvolmaakte jongensachtige schoonheid van gedichten schrijven.
Hij schreef brieven aan verre vrienden, maar de brieven vonden nooit een bestemming, en in dat grote eenzame bed, dacht hij aan de dikke kroegbaas, een vrolijke levensgenieter. Een oplichter die fortuin had gemaakt in de kunsthandel, en die overal mensen voor hem had werken, om de kroeg te bevolken en te bevoorraden, om de klanten drank te schenken, en om zijn geld wit te wassen. Er was een volle maan die nacht, de man van de nachtvracht was nog niet thuis en de woorden van de ruzie tussen de dikke kroegbaas en de magere kunstenaar galmden na in het bed waarin Hubert Stuipje lag te woelen.
"Kunstmatige autoriteiten" had hij die woorden al niet ooit eens eerder gehoord?
Hij dacht aan het dode veulen dat hij in de slotgracht van het kasteel had zien drijven.
Het duurde niet lang voordat hij begon aan zijn allereerste droombrieven. Hij probeerde de wereld van zijn fantasie in woorden op te schrijven, maar het meeste wat hij dacht bleef zonder woorden.










Naar de stad 3
Hersensprookjes - 2008 - 2010
Geschreven door Donald Dankzand   
zaterdag, 10 maart 2012 00:44
Arme, verwaarloosde kinderen liepen
naast gebogen, huilende moeders
langs hoge bomen over ouderwetse lanen
ze droegen zakhorloges, waarop ze lazen
de zon ging onder, wolken kwamen
dromen namen de plaats in
van herinneringen, die vervaagden

wat zij jaren als armoedig gezin
hadden ondergaan op ‘t platteland
was niet te beschrijven met ’t vlakke verstand
maar er werd nu, eindelijk
een hoofdstuk uit ’t verleden afgesloten

het boek van de armoede werd
nu bladzijde voor bladzijde gesloten
alle spullen werden op een kar geladen
om in de stad te worden verkocht

een ezel stond klaar om de boel te trekken
de contouren van de oude stadsmuren
doemden op uit de ellende van de winteravond
het koude begin van het jaar had voor extra
zorgen gezorgd

de kinderen kregen het warm van binnen
in de verte zagen zij lichtjes branden
de geur van leven kwam hen tegemoet
de ezel balkte witregels onder het verhaal

de kar verplaatste zich moeizaam
het oude balkdier was moe
en de wielen waren oud en versleten

misschien waren de oude spullen
wel niet meer zoveel geld waard
en zou de tocht op niets uitlopen
hadden zij beter op ’t platteland
blijven wonen

als dat tenminste had gekund
zonder de centen, zonder de warmte.

 
 

Vliegende vrouwen

Vliegende vrouwen
Hersensprookjes - 2009 -2012
Geschreven door mobar   
zondag, 26 december 2010 15:21
Vrouwen kunnen vliegen, ik las het eerder op het eiland. Het nieuws was al niet nieuw meer, toen het mij op het vogeleiland had bereikt. Er waren vogelvrouwtjes, en wormvrouwtjes, en de vogelvrouwtjes konden vliegen, ik had het al eerder gelezen, ze hebben vleugels, en brengen vrede op de wereld.
Ik weet het, ik verlaat deze wereld. Ik ben niet meer van deze wereld. Ik had geen verleden, en ik heb geen toekomst, ik schijn gewoon op te stijgen door deze prachtige gebloemde jurk, met innerlijke vleugels. Opnieuw wordt ik opgetild door mijn droom.
Je bent absoluut niet meer van mij. We hebben beide geen bezittingen. Het luchtkasteel lost zich op door de regen van deze herfstdag.
Mijn donkerbruine ogen kijken over de grazige velden, de verte die oneindig lijkt. De weilanden zijn groen, er grazen zwart-witte koeien aan de horizon. De koeien lijken niet te zien hoe ik zweef, ze grazen gewoontegetrouw door, edelmoedig en sloom, als echte grazers.
Je start plotseling de motor van de oude auto en rijdt weg en laat mij hier zwevend achter. De droom heeft mij achterhaald, ik ben figuurlijk door het ijs gezakt, maar ik blijf dapper in genot.
Mijn gebloemde jurk begint hevig te wapperen, mijn voeten worden lichter, mijn hart steeds meer bezwaard door twijfels die ik aan jou moest afstaan.
Ik laat je los, je bent door gereden, hebt mij hier laten staan, zonder vervoersmiddel. Ik kan op deze manier nergens heen, ben onveranderd in de gewoonte mezelf te blijven, door dik en dun, weer en wind.
Ik ben een vrouw, ik heb me bezeerd tijdens het plassen. Ik bevind mij tussen vliegende vrouwen en grazende koeien. Deze droom is ongetwijfeld voorbestemd om droom te blijven.
 
© Copyright Henk van Dijk

Draaide de wereld

Draaide de wereld 14
Hersensprookjes - 2008 - 2010
Geschreven door Alfons    
zaterdag, 10 maart 2012 04:03


Toen de dag
zich draaide naar de wereld

lag er in jouw bruine ogen
dat donkerblond verlangen
naar droevere weemoed
dan die je had gevangen

en aan zwarte horizon
verloor een boom
zijn uiterlijke schaamte

en wentelde een droom
zich uit de zomer
naar een herfstgeraamte.

 
© Copyright Henk van Dijk

Juwelen en zeep

Juwelen en zeep 13
Hersensprookjes - 2008 - 2010
Geschreven door mobar   
zaterdag, 10 maart 2012 04:01
Het is najaar, maar het is nog niet koud. De vroege avondzon is al verdwenen, op het Griekse vakantie-eiland, met een eeuwenoude eilandcultuur. Een homoseksueel vriendenstel dat er vakantie viert, weet inmiddels dat het einde van de zonnige vakantie nadert.

Ze zijn hier naar toegegaan om aan het schreeuwerige wereldje te ontsnappen.

Na een bezoek aan de oude Griekse afgravingen, een dag bij het dichtstbijzijnde zwembad en een dagtocht over de bergen en de Lassithi hoogvlakte, hebben de vrienden een rustavond ingelast.

De bloedmooie Alfons Antana is in het kleine appartement gebleven, en de blonde Adriaan is, zonder dat aan Alfons te hebben verteld, naar een juwelierszaak in het dorpje Koutoulifari vertrokken.

De oude juwelenwinkel is mooi met houten toonbanken ingericht, onder glazen vitrines liggen dure gouden, koperen en zilveren kettingen en ringen en armbanden, en oorbellen. Onmiddellijk ziet Adriaan welke ketting hij wil kopen. De gegevens uit het grijze boek blijken te kloppen, een vierkant medaillon van ongeveer vier bij vier centimeter, en een gouden ketting.

De breed geschouderde Adriaan Worteldans haalt het geld uit zijn zwartleren portemonnee. Hij kan het vloeiende Grieks wat hem wordt toegefluisterd niet verstaan. Wat zegt die mooie eilandvrouw, misschien dat liplezen iets uitmaakt, maar daarna kijkt hij in haar eilandogen, ziet de schittering in het donkere bruin, verliefde Griekse eilandogen. Ze staren hem aan met liefde, hij twijfelt even aan zijn geld en aangeleerde manieren, stamelt wat in het Engels, komt een beetje langszij in het Frans. Een wederzijds begrip ontstaat, hij overhandigt haar de betaalbiljetten. Zij pakt het kleinood in een met fluweel bekleed doosje en een zwart goud gelijnd cadeaupapier. Hij weet nu dat het verhaal in het grijze boek het verhaal van de waarheid was.

Hij kijkt nogmaals in haar Griekse ogen, misschien moet hij hier de rest van zijn leven blijven wonen, ergens op een berg om gedichten te schrijven, en zij kan dan zijn vrouw zijn, als ze alle juwelen weet te verkopen. Dan kopen we geiten, schapen, varkens, kippen, ganzen, een ezel en fruitbomen.

Er is nog tijd, want morgen is alles te laat. Hij kijkt haar nogmaals vluchtig in de eilandogen. Even ziet hij de schittering. Hij neemt snel afscheid van haar. Een groepje lichtelijk dronken Duitse toeristen begint te schaterlachen. Ze willen ook mooie sieraden kopen. Hij stopt het doosje vlug in zijn kleine zwartleren handtas, het maanlicht schemert schuin over de eilandstraten. Het is avond, ze zijn op het vakantie-eiland Kreta. Hij en de bloedmooie Alfons Antana, de danser van de nacht. Ze zijn al eeuwenlang op Kreta, om ervakantie te vieren. En het is er zalig onder het Griekse maanlicht. Het is er zalig dansen in de nacht. De nacht nodigt de dansers uit, voor het droomvervolg.

De ronde, Griekse maan schijnt een helder licht over het dorp op het vakantie-eiland Kreta. Bij het okergele appartement in het dorpje Koutoulifari geniet de donkergebruinde Alfons op het balkon van een fijn avondbriesje, en het lezen van een bijzonder hoofdstuk van de spannende thriller Joop, geschreven door Mobar Vorstkasteel, een nog onbekende schrijver van het Europese platteland.

De blonde Adriaan Worteldans is nog maar nauwelijks bekomen van de liefdevolle, Griekse ogen in de juwelenwinkel. In zijn stevige handtas van krokodillenleer zit het doosje met daarin het blinkend kleinood. Er waren prachtige sieraden te zien in de juwelierszaak, ringen, armbanden, goud, zilver, brons, maar hij koos tenslotte voor dit blinkend gouden sieraad, omdat het in het grijze boek stond geschreven. Hij had er al over gelezen.

Adriaan Worteldans kan zijn twijfel niet meer op de handrem zetten. Hij heeft een langere weg terug naar het kleine appartement gekozen. Zijn vermoeide benen lopen langzaam door de late Griekse eilandavond.

Adriaan is onderweg een bankje tegengekomen, met uitzicht over de langstrekkende, Kretaanse heuvel, olijfgaarden tot ver beneden aan het zandstrand van de helderblauwe zee. Hij heeft het doosje uit zijn handtas gehaald, en voorzichtig opengemaakt.

Hij bekijkt het schitterende sieraad nauwkeurig. Is het een verstandige keuze geweest? Klopt het verhaal uit het grijze boek? Hij kijkt of hij nog verdere bijzonderheden kan ontdekken.

De belangrijkste vraag is nu of hij straks aan Alfons Antana vertelt dat hij deze gouden ketting heeft gekocht. Hij bekijkt de blinkende hanger nog nauwkeuriger, sublieme handarbeid uit een eeuwenoude elegante beschaving. Hij ziet het allemaal voor zich, een hangend appeltje voor de dorst, mocht hem iets overkomen, het is genoeg voor een week in een hotel. Het is hier heerlijk op Kreta, het humeur van Alfons is doorgaans redelijk te verdragen. Hij heeft niet meer van die woedeaanvallen sinds hij dagelijks zijn medicijnen slikt. Het eten is goed, de drank vloeit niet al te gulzig. Alles is gericht op een gezonde vakantie, bij de altijd lonkende diepblauwe zee, enflarden van beschaving uit het verleden, opgetekend in gereedschap, vernuftige werktuigen, en zwijgende dieren, die langzaam maar zorgvuldig werken onder een immer blakende zon.

Vakantie op een eiland is verslavend, het leven is verslavend, olijven zijn verrassend gezond. Misschien is het beste om morgen met Alfons Antana naar een van de vele kleine toeristenwinkels te gaan. Daar ligt vast wel iets te koop, waarmee hij te kalmeren is. Hij zal wel weer een stuk zeep kopen. Alfons is verslaafd aan het kopen van zeep. Rozemarijnzeep, appelzeep, meloenenzeep, grapefruitzeep, citroenzeep, sinaasappelzeep, amandelzeep, rozenzeep, lavendelzeep, olijfzeep. Alfons koopt altijd een stuk zeep in toeristenwinkels. Hij heeft steeds weer iets te wassen. Of hij legt het tussen een stapeltje kleren, vanwege de lekkere geur die van de zeep afkomstig is.

Adriaan moet iets verzinnen, zodat Alfons de ketting niet zal ontdekken. Het moet voorlopig nog een geheim blijven. Hij kan het beter later vertellen. Later op een gunstiger moment, zal hij toenadering zoeken. Dan zal hij ook eindelijk over Saartje vertellen.

 
© Copyright Henk van Dijk

Drijfveren

Drijfveren 14
Hersensprookjes - 2008 - 2010
Geschreven door mobar   
vrijdag, 09 maart 2012 21:49
Toen Alfons Antana eindelijk begreep waarom hij het kunstenaarscollectief had verlaten, begon hij ook wat meer inzicht te krijgen in zijn eigen ziektebeeld. Hij was emotioneel verwaarloosd in zijn jeugd, en had ook in zijn jonge jaren van volwassenheid weinig voorbeelden gehad, waar hij zich aan had kunnen spiegelen. In het collectief kwam hij in aanraking met andere verwarde mensen, maar dat bracht hem niet verder in zijn denken, zorgde alleen voor nog meer verwarring, vanwege de platte, onoverzichtelijke structuur, en het gebrek aan werkelijke begeleiding. Het was moeilijk om met zijn eigen, eenzame ratio om te gaan met de ratio van de mensen die gepokt en gemazeld waren in de psychiatrie.
Hij had het gevoel dat hem van alles werd aangepraat, maar dat hij vooral naar zijn eigen drijfveren moest blijven zoeken. In het collectief ontstond er teveel ruis, ruis waar hij ook als kind zo vaak onder had geleden. Aandacht geven voor zaken die hem niet interessant leken, omdat ze zo irrationeel waren. Omdat er te weinig oog voor de realiteit was, en alles vanuit idealen werd beredeneerd. Natuurlijk waren er redenen om alles positief te benaderen, maar de praktijk gaf zoveel problemen, dat het haast een bijgelovigheid vergde om er onbevangen aan mee te blijven doen. Het had een bepaalde charme, wanneer mensen verregaand irrationeel waren, het getuigde van creativiteit, was levendig, maar meestal leidde het tot conflicten, en dat was binnen een psychiatrische zetting echt niet anders dan daarbuiten. Het was moeilijk om zijn eigen ratio daar op af te stemmen, want vaak waren de meest dominante mensen ook het meest irrationeel. Dan was hij voortdurend bezig met aandacht geven, in plaats van zijn eigen drijfveren te ordenen, of aandacht krijgen wat voor hem belangrijk was.
Dezelfde ruis die hij in zijn jeugd had gehoord, een moeder die niet kon luisteren, een vader zonder contact met de kinderen. Zijn leven zou die eenzaamheid niet gekend hebben, wanneer zijn moeder niet zo irrationeel was geweest.
De onvoltooide drijfveren van Alfons Antana om, ondanks de hilariteit rond zijn toch wel krankzinnige persoonlijkheid, tenslotte toch voor het levensvak van dichter te kiezen, kwamen niet uit de lucht vallen, zoals dat zo dikwijls met gevogelte het geval was.

Het was gewoon een moeten, omdat de semi-intellectuele burgertrutten, met hun linkse paternalistische moraal, hem dikwijls dwars zaten omdat hij tegendraads en intelligent was. Het was gewoon een kunnen omdat hij als woordneuroot niet anders wist dat woorden een betekenis hadden, en de vertolkers van de woorden zo dikwijls blootgaven, wat hij niet anders kon, dan beamen, met de bril van de droomvolgers alsof hij het leven volgde vanaf een onvoltooide wolk.

En hij geloofde niet in de schijnschetsjes van onvoltooide geesten, hij geloofde niet in de geestigheid van een onvoltooid verhaal. Hij liet het niet bij schemerschetsen, maar zocht het licht in het dicht, en het dicht in het licht van het arsenaal.

Het arsenaal van de gevoelswetenschap.
 
© Copyright Henk van Dijk

woensdag 11 februari 2015

Theelepeltjes 1979

Theelepeltjes 1979
Hersensprookjes - 2007 - 2010
Geschreven door mobar   
zondag, 24 juli 2011 21:33
Waarschijnlijk hebben
de theelepeltjes demagogie uitgevonden
het theelepeltje is niet meer veilig
door het roeren wordt het heilig
ik raak niet altijd ontroerd
door theelepeltjes tranen
voor waarheid te beroerd
komen uit getapte kranen
raak niet altijd ontroerd
door het theelepeltjes geluid
een huwelijk met geduld
de dood als laatste bruid.

1979
 
© Copyright Henk van Dijk

Zwoele avond

Zwoele avond
Hersensprookjes - 2006 - 2009
Geschreven door mobar   
zondag, 01 juli 2012 17:48
Tegen het einde van een eenzame, zwoele avond hoopt Violette van harte dat de nacht nachtelijke koelheid zal brengen. De warmte heeft haar lijfelijk doen zweten. Wanneer zij denkt aan die andere grote stad bij de kolkende rivier waar de zomerhitte woekert, bekruipt haar een gevoel van heimwee. Langs slome menselijke gedaanten zoekt zij een weg naar haar huis in ’t Oosten van de oude stad. De bekende route die op de stadsplattegrond is aangegeven is met onoplosbare inkt zodat iedereen de zoektocht kan herhalen, is haar niet vreemd. Op weg naar haar bestemming denkt zij aan de vreemde man die zij gaat ontmoeten.
Violette Zandheuvel hoeft echt niet ver te lopen om de onrust weer te voelen!
De onrust van de eenzame natuur van Florian. Wreed als de uitbarsting van een vulkaan voelt zij de schaduwkanten van zijn liefde. De hevigheid die pijn doet, die naar buiten moet.
De gek waar zij verliefd op is.
In de afstand die tussen Violette en Florian ligt door de intensiteit van haar dromen, is Violette teruggekomen.
Door de hevigheid van het libido van Florian van Driesteveld keert Violette terug in de droomwereld van zuiverheid. Zij hoort weer de liefdestaal.
Zij heeft hem lief gehad met de tederheid van een verlangen, was in de droom bij hem gekomen met het bericht van een kind. Een onbevangen waarheid opgeschreven met onzichtbare inkt voor hen die aan de leugens kunnen ontsnappen. Zij die zonder leugens durven leven. De ratio op een eerlijke manier durven te onderzoeken.

Maar jullie konden niet blijven op dat eiland, de kwartjes voor de telefooncel raakten langzaam op.
En er was niemand om te bellen, om met weemoed te vertellen, hoe geweldig Violette was, in bed en door de liefde. Hoe geneeskrachtig zij was in de nacht, wanneer de schaduw ging slapen. En de nacht weer samenviel met het duister.

Florian van Driesteveld herkende het verschil tussen de dag en toen weer de nacht, tussen echt en onverschilligheid.
Hij herkende de diepte van de schaduwkanten, de puurheid van de echte mensen, de onnozelheid van de acteurs, met de niets betekende maskers.
Hij hield van Violette, die vreemde nacht toen in het duister jullie droom verloren ging.
In wederzijdse eenzaamheid, die teisterde, die aan de mensheid zijn heerschap liet zien, met alle gevolgen van dien.

En nu?
Zoet als de geur van bloeiende kamperfoelie, herinnert hij de lichaamsgeur van Violette. Die geur die het instinct moest leiden.
Maar misschien voelde hij de verwarring niet, had zij hem destijds beter willen leren kennen. Willen weten wat er achter zijn bijzondere schrijven schuilging. En waarom hij de brieven nooit verstuurde.

Violette is eenzaam en voor de toekomst in een droom verloren. Omdat ze dikwijls drinkt is Florian van Driesteveld niet meer de dichter uit haar dromen. Ze voelt zich schaamteloos herboren, als een nieuwe ster aan het hemelplafond.
En Florian van Driesteveld loopt verder door de nacht, over het pad van belofte, waardoor alles slijt, zelfs de diepste spijt.
Violette zou zomaar in dromen terug kunnen komen, om te vertellen dat het de moeite waard was. Dat het de moeite waard was om te lezen, waarom Florian van Driesteveld was verdwaald. Waarom Florian van Driesteveld was verdwaald met het geheim van zijn dromen.

 
© Copyright Henk van Dijk

Hoop doet leven

Hoop doet leven (K)
Hersensprookjes - 2006 - 2009
Geschreven door mobar   
zaterdag, 21 augustus 2010 19:21

"Hoop doet leven, en geloof doet hopen" merkt Jaap op.
"Ja, het lijkt er op alsof hij aan een wat ouder publiek
zijn verhaal verteld" zegt Jeroen Splinterman, en zonder
verder nog iets te zeggen beginnen ze een volgende brief.
Na het lezen van de brief ontstaat een kort gesprek tussen de twee sociale wetenschappers.
"Het is duidelijk dat Hubert iets over het leven van zijn beste vriend Florian van Driesteveld wil vertellen"
merkt  Jeroen Splinterman na het lezen van de laatste woorden van brief veertien op.
"Ja, het lijkt er op dat beide dertigers het een en ander hebben meegemaakt op het gebied van initiatieven binnen de geestelijke gezondheidszorg"
merkt Jaap Smet vervolgens droog op.
"Ja veel van die initiatieven beginnen met goede bedoelingen maar stranden als een vis in de woestijn"
zegt professor Splinterman niet zonder enige ironie.
" Ja, je denkt alles te weten, en dan gebeuren er zonderlinge dingen, mensen die te veel weten, mensen die te weinig weten, het loopt allemaal door elkaar, en wij wetenschappers hebben maar al te vaak het nakijken, terwijl de burgerman speelt op zijn gitaar"
antwoordt de heer Smet, geheel zonder ironie.
"Laten we niet te veel op de zaken vooruit lopen, beste Jaap"
"Liever nog geen conclusies"
"Okay Jeroen, de mens moet het uiteindelijk voornamelijk zelf doen,
laten we verder geen conclusies trekken over de verwarring van Hubert."

Er is nog meer werk aan de winkel. Jeroen Splinterman is uitgenodigd voor een radioprogramma. En Jaap Smet gaat verder met het bestuderen van enkele boeken die van belang kunnen zijn voor de rest van het verloop van zijn leven.
Om de wetenschap te dienen behoor je in de eerste plaats een denker te zijn, en pas daarna ook een voeler. De twee professoren, zijn ook na het lezen van de brieven van de levensvoeler Hubert Stuipje nog niet tot de conclusie gekomen, dat de mensheid innerlijk aan het veranderen is. Door ongeduld gedreven hebben ze afgesproken om voortaan dagelijks bij elkaar te komen om tenminste enige brieven van de Heer Stuipje te bespreken, en indien mogelijk, hier en daar commentaar te leveren zodat de brieven in een wat breder perspectief komen te staan.










Het spiegelschilderij

Het spiegelschilderij (C)
Hersensprookjes - 2008 - 2010
Geschreven door mobar   
vrijdag, 20 augustus 2010 21:54
Vervolg van Kunstmatige autoriteiten (B)

Hubert had model gestaan voor het beroemde spiegelschilderij. Een Amerikaanse dichter weidde een gedicht aan dit schilderij en werd uitgenodigd voor een talkshow.
Daar werd nogal lacherig over dit schilderij gedaan, de kunstenaar werd gedwongen het aan de opdrachtgever cadeau te doen in ruil voor een verzameling Fadomuziek en een aantal albums van de Amerikaanse zanger Bob Dylan.
Hubert voelde zich lichtelijk opgelaten over al het gedoe, hij had model gestaan voor een eenvoudige maaltijd en een paar glazen wijn. Hij had nog nooit eerder naakt model gestaan, en de lange kunstenaar was bekend in de stad.
Hubert Stuipje haalde eens diep adem,verschoof een stapel stoffige boeken, en liep toen naar een verzameling langspeelplaten van zwart vinyl, met daarop de muziek van Bob Dylan.
Terwijl hij naar de muziek luisterde keek hij aandachtig naar het spiegelschilderij.
Een naakte onzekere man, onschuldig, en verlegen afgebeeld op een groot doek.
Hij herkende zichzelf nauwelijks, het leek wel alsof de jongeman op het doek, meer betekenis had dan hijzelf. En wat was hij met het model staan opgeschoten, er was een kunstwerk gemaakt, een doek wat misschien langer zou bestaan dan hijzelf, maar waarom had hij het in Godsnaam gedaan? En wat was hij er mee opgeschoten? De gesprekken met de kunstenaar zoemden nog na in zijn hoofd, soms schoten er flarden van de met wijn bedwelmde gesprekken door zijn gedachten. En alles wat er was overgebleven was een naakte man op een doek. Het afscheid van de provinciestad naderde, alles was te snel veranderd.









Zondebok

Zondebok
Hersensprookjes - 2007 - 2010
Geschreven door mobar   
zondag, 22 april 2012 17:45

 
“Ik wil jouw zondebok niet zijn” zingt Mick Jagger met een schuldige stem terwijl je om je heen kijkt en een condoom over
jouw edele paal schuift. Je bent naar de hoeren gegaan omdat je vrouw meer om de kinderen geeft dan om haar huwelijk.
Je hebt een week huilen achter de rug omdat je beste kameraad is overleden.
Ze zeggen dat de blauwe rivier nergens heen gaat, en dat het regent omdat God huilt of erger nog, omdat de engeltjes moeten plassen.
Ze roepen dat jouw kameraad is gestorven omdat andere mensen zondig waren.
Omdat het zondig was om lief te hebben, dat zeiden ze.
Je bent blij dat je een ernstige hoer hebt getroffen, want je hebt een hekel aan ouwehoeren.
Ze neemt jou mee naar haar eenvoudige bed. Jullie drinken er thee naast een bos bloemen.
“Ik wil jouw zondebok niet zijn” zingt Mick Jagger onverstoord verder.
 
© Copyright Henk van Dijk

Uit het dagboek van Hubert Stuipje

Uit het dagboek van Hubert Stuipje
Hersensprookjes - 2006 - 2009
Geschreven door mobar   
dinsdag, 04 mei 2010 00:33
Leetsaktsrov
December 2033



Ik vertel gewoon alles aan Florian van Driesteveld. Ook als hij niet luistert, omdat
er niemand op aarde geïnteresseerd is in de verhalen van een homoseksuele
woorden zwerver, die luister naar de naam Hubert Stuipje en die worstelt
met het leven. Mezelf zijn was iets wat voorheen totaal onmogelijk was gebleken.
Maar het kon dus eindelijk. Ik genoot met volle teugen van de intellectuele vrijheid die mij had verlost
uit mijn klein burgerlijk bestaan. Een bestaan dat mijn geest jarenlang had gemarteld
met schuldgevoelens over de kleinste onnozele dingen.

Ik begrijp wel dat Florian niet meer luistert, ik zie hem, ik voel hem, ik omschrijf hem. Hij is mijn vlees geworden fictie, de droom geworden nachtmerrie.
Hij is de ridder met het piemeldier, de niets ontziende heerser in al mijn droeve gedachten
in duisternis bekneld. Maar ik, Hubert, ik ga voor hem op mijn knieën dat is een ding wat zeker is.
En hij mag mij op mijn billen slaan zodat ik de billenkoek van mijn moeder kan vergeten.
Hij mag alles met mij doen wat ik zelf niet kan laten, zolang hij mij maar in mijn waarde laat.

Ik, Hubert Stuipje, ik begrijp heel goed dat Florian van Driesteveld nooit meer luistert, naar de stilte van mijn zwijgende natuur. Ik ervaar Florian als de enige werkelijk ter zaken
doende ziel hier op aarde omdat hij altijd zichzelf is en ooit beweerd heeft dat hij mij kon begrijpen.

Ik ben hem heerlijk toegenegen.Ik huiver hevig in zijn ziel als het meeldraadje
van een prachtige narcis tijdens een langdurige lente.

Hij, Florian van Driesteveld, is mijn vlees geworden nachtmerrie.
Hij is de eerzame ridder met het dwangmatige piemeldier die publiekelijk mijn libido
liet ontwaken door een subtiel likje  over de eikel van mijn fraai gevormde trouwhartige liefdespenseel waardoor ik zachtjes moest kreunen met mijn ziel ter hartstochtelijke aanroeping
van een kudde olifanten in Afrika waar de zon, de hitte overdreef en ik in zomers rokje
tijdens waanzinnige dromen overbleef om fluit te spelen in de warme wind, als zonnekoning, hemels kind.

Maar de droom verwaaide en het bleef alsmaar herfst, de lente verstoten, en de bomen
bleven kaal en ik droeg mezelf op  om in de droomwereld terug te keren, zonder liefde, zonder aandacht,alleen met het zielsvormende geluk van mijn verlangende hunkerdromen, die ik
met stille heimwee koesterde.
Het is nu december 2033 in het Russische dorpje Leetsaktsrov, ik ben alleen, en ik begrijp niet waarom ik dit allemaal schrijf.

……
 
© Copyright Henk van Dijk

Is dit liefde?

Is dit liefde?
Hersensprookjes - 2007 - 2010
Geschreven door mobar   
zaterdag, 21 april 2012 22:58

 
“Is dit liefde?” klinkt er in de Amsterdamse binnenstad. De hoeren zitten weer voor het raam. Ze boffen dat de muziek van de radiomaker zo hard staat, en dat Bob Marley aan de beurt is, om te zingen over de liefde omdat hij dat zo goed kan.
“Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?”, de hoeren horen hem zingen, zoals ze zo veel mannen hoorden zingen. Even verder op, in een oud kantoorpand aan een gracht zijn er twee sociologen bezig met een onderzoek.
Tijdens het onderzoek naar de “En dat jouw zoon” bundel van Dalstraat raakt socioloog en onderzoeker Jaap Smet in een ernstige depressie. De depressie begint met wantrouwen. In zijn gedachten zit er een naakte heks hem de hele dag achterna. Maar het blijkt een schoonmaakster te zijn, die door professor Drog is ingehuurd om het kantoor van het onderzoeksbureau schoon te maken.
“Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?, Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?”, zingt de vrijheidszanger Bob Marley, de muziek staat zo hard, dat het ook in het kantoorpand is te horen. Maar Jaap Smet luistert niet. Hij krijgt voortdurend kritiek van een nogal zwaar op de hand zijnde vrouw, die door professor Drog is ingehuurd om de dampende koffie langs te brengen.
“Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?, Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?”, het lijkt een loze boodschap voor Jaap Smet. Hij ergert zich aan de knoflooklucht die uit de mond van Jeroen Splinterman ontsnapt. Kleine dingen beginnen opeens heel vervelend te worden.
Zijn interesse voor allerlei sociale zaken is enorm afgenomen. Hij vertrouwt de mensen niet meer, het lijken allemaal wel stroopsmeerders. Mensen die eigenlijk geen echte interesse meer hebben, maar zich gedragen alsof ze alleen maar even boodschappen aan het doen zijn.
“Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?, Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?”, Jaap Smet hoort het nu ook. Wat is liefde, ik wil seks, denkt hij een beetje ondeugend, voor zover dat kan in zijn onbehagelijke toestand.
Mensen die eigenlijk geen belangstelling hebben, maar de volgende keer wel zelf ernstig aandacht vragen, of de boel belachelijk maken met allerlei dubbele bodems van een bodemloze put van misselijkmakende ironie.
“Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?, Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?”, de hoeren genieten van de muziek.
Jaap Smet raakt allergisch voor allerlei gewone zaken, en dat is het allereerste teken van zijn depressie.
De huichelaars, hij kan zich er niet meer tegen verweren, zelfs op de televisie is er een reclame over een psychiater die meer interesse heeft voor zijn eigen bril, dan voor de hysterische diva op de sofa.
“Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?, Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?”, Jaap Smet vraagt zich af wat liefde eigenlijk is.

Eigenlijk is alles beter dan de verschrikkelijke “ En dat jouw zoon” gedichten van Dalstraat, waardoor Jaap Smet in een depressie is geraakt.
Hij ziet alleen nog maar sombere schaduwen, de wolken buiten lijken lome monsters. Zelfs het zonlicht doet hem braken. Hij gaat gebukt onder zijn depressie.
“Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?, Is dit liefde, is dit liefde, wat ik voel?”, Jaap Smet gaat van zijn laatste geld naar de hoeren, die van goede muziek houden.
 
© Copyright Henk van Dijk

Nazaat van beweringen 2007

Nazaat van beweringen 2007
Hersensprookjes - 2006 - 2009
Geschreven door Okselaapje   
zondag, 23 oktober 2011 01:25
Nazaat van beweringen, we schrijven 2007,
boezemvriend van het droomland,
de reacties op de gedichten van Mobar Vorstkasteel
barsten in hevigheid los, alle banden met het verleden zijn verbroken, we lezen vluchtig langs de woorden….
Iemand noemt hem, M,sociale vampier nietwaar?!
erg fraai deze mee slepende verwoording hier... mooi hoor... als een nacht bij het kampvuur met verdriet en gemis, hier brandt het kampvuur, de maan achter de wolken, en moet ik ieder uur, haar woorden vertolken, zij doodt de nachten
roept haar stem, maar haar innerlijk zijn,  ontglijdt mij zoals haar hand
nu ze weg glipt uit mijn dromen, intens droef maar erg mooi geschreven! Is haar toverwoord.
 
© Copyright Henk van Dijk

Dierendag 1999

Dierendag 1999
Hersensprookjes - 2006 - 2009
Geschreven door mobar   
dinsdag, 27 april 2010 19:23

De laatste dierendag van de eeuw, de paus heeft zich weer negatief uitgesproken over homoseksualiteit, maar wel het condoom in Afrika verbieden.
Florian van Driesteveld woonachtig in de hoofdstad van ons land, heeft een broodrooster gewonnen in een dierenquiz. Hij wist te raden wie de papegaai was. De mol was de papegaai. Het was niet moeilijk om te raden. Het hele leven is een simpel raadspel, de grootste filosofen wonen onder de grond.
Het toeval wil dat Florian van Driesteveld verder schrijft verder aan zijn schriftelijke verklaring aan de droomwereld. Misschien dat het voor iemand ooit van belang is.

Beste droomwereld

Ik, Florian van Driesteveld, ik heb Sally Winterflow eigenlijk nooit iets persoonlijks verteld over het bizarre verhaal van Coos Dalstraat met zijn tweede liefde Jaap Bouwroede, maar het toeval wil dat ik Jaap Bouwroede zelf ook redelijk goed heb gekend. Het is bepaald geen zachtzinnig persoon, dus het idee dat alle homoseksuelen mietjes zijn kan voorgoed naar de vuilnisbak. Wel is het een feit dat er percentueel meer intellectuelen homoseksueel zijn, maar dat geldt uiteraard niet voor Jaap. Die eet liever moddervette patat, en uit de diepvries gefrituurde frikadellen.
Ik heb hem allerlei onzin verteld, daar heb ik best een beetje spijt van. Ik geloof dat het tijd wordt dat ik werkelijk ga dromen, dat ik vertrek naar het zonnige land waar mijn brieven naar toe gaan. Beste droomwereld, gevoelsverwanten, geloof me in alle eerlijkheid, ik bedoel het allemaal niet slecht, dit leven is te echt. Soms ben ik spontaan, waar sluwheid meer van toepassing had moeten gaan, soms reageer ik vanuit mijn achtergrond, omdat mensen zich ongevraagd met mijn doen en laten bemoeien, alsof ik slechts een schimp ben van de werkelijkheid die ik bemin.
Ik ben een lieve man, niet alleen in mijn dromen, waarin zich een gelukzalige glimp van de werkelijkheid heeft verschanst. Liefde is universeel. Dat is mijn belangrijkste motto.
Liefde is universeel, maar ook een doel op zichzelf. Ik ben eigenlijk alleen maar blij dat ik mijn dichterlijke brieven schrijf, over mijn innerlijke gevoelsleven en oprechte medeleven met de geradbraakte medemensen uit de samenleving, zoals Hubert, Sally en Jeroen, die ik al sinds 1969 ken.
Mensen die net als ik van de muziek van The Beatles en The Rolling Stones houden. Allemaal mensen met hier en daar een draadje los, maar de leukste dieren in het bos, veel leuker dan de moraalkippen met hun aangenaaide oren.


Groetjes,



Florian van Driesteveld.

Florian schrijft rustig verder aan zijn brieven. Wacht hij is zo dronken dat hij er nog een brief uit perst. Zijn stem klinkt nu wat luider. Hij leest zijn eigen brief hardop voor, maar er is niemand die luistert, geen mens, geen dier, geen ding. Hij is gehaast, dierendag is bijna voorbij. En het is de laatste dierendag van de eeuw.
Hij heeft nog iets belangrijks te verkondigen. Jammer, hij is helaas onverstaanbaar, door zijn dronkenschap, we zullen nooit weten wat hij in de volgende brief heeft geschreven. De belangrijkste brief uit zijn leven.






















Overal rond haar hoofd

Overal rond haar hoofd 12
Hersensprookjes - 2009 -2012
Geschreven door Saartje Saffrilon   
zaterdag, 10 maart 2012 03:33


Zij moet iedere dag een berg beklimmen
om niet te verzuipen in ‘t zilte water
wandelt zij eerzaam dwalend over zee

en ook de vogels weten van haar falen
in zang reeds voor een droevig later
haar rugzak torst zij moedig mee

in zielenstormen van eenvoud
overal rond haar hoofd
zwemt er een zoute wereld

en klimmen er mensen uit de put.

 
© Copyright Henk van Dijk

Beste klassiek geschoolde componist

Beste klassiek geschoolde componist
Hersensprookjes - 2009 -2012
Geschreven door mobar   
dinsdag, 11 januari 2011 20:04
Het is mij onbekend wie je met de ‘negentiende-eeuwse jongen’ bedoelt, maar het lijkt mij inderdaad heel naar om een dergelijk dramatisch en alleszeggend bericht in de ‘Utrechtse bus’ te vernemen.
Mij bereikte op de laatste zondag voor het overlijden van Jan, een telefoontje vanuit Utrecht, van mijn goede vriend R.P.
Jan had hem gebeld, met het verzoek of ik afscheid van hem wilde nemen omdat hij, door twee woekerende kankers, niet lang meer te leven had, een kwestie van weken, misschien dagen.
Het was op een zondag, het bericht sloeg in als een bom, ik werd overmand door emoties, probeerde het een en ander van mij af te schrijven, in “literair gezien volkomen mislukte” gedichten, en vond middels het luisteren naar vuige rockmuziek enige volkse troost.
Je zult misschien begrijpen, dat ik in eerste instantie niet wist hoe ik moest reageren, ik was twee dagen volkomen van de kaart.
Die dinsdag had ik de moed verzameld, ik moest weten wat er precies aan de hand was. Ik hoorde onmiddellijk aan zijn stem
dat het ernst was, ik kon mij moeilijk verstaanbaar maken door de telefoon, beloofde hem zo spoedig mogelijk te komen, en of ik nog iets voor hem mee mocht nemen. Ik had onmiddellijk een bos witte rozen in mijn hoofd, wist nog dat hij zo van rozen hield, en wit in de symboliek van geestelijken, een soort van maagdelijke betekenis had, alsof de dood ook iets maagdelijks mocht hebben.
Woensdag vertrok ik naar Utrecht en belde hem vanuit het huis van R.P. om een afscheidsafspraak te maken. Zijn jongere broer en zijn schoonzus waren overdag, wanneer zij konden, in huis om hem bij te staan, Michelle, met wie hij inmiddels getrouwd was, verzorgde hem tijdens de avonduren.
Ik sprak met hem af op donderdag 16 september 2010 om 1 uur. De wandeling naar het huis, die ik in het verleden. dikwijls zo zorgeloos gemaakt had, was een droevig gebeuren, de bos witte rozen leek steeds zwaarder te worden. Teveel emoties zouden hem in verlegenheid brengen, te afstandelijk zijn, was niet de ware Henk.
Zijn schoonzus deed open, en vroeg mij iets, wat ik nadien ben vergeten, Jan vond het belangrijk dat er een vaas kwam voor de rozen, maar de vazen stonden hoog op de kast.
De bos bloemen werd tijdelijk in een emmer water gezet, en de schoonzus liet ons samen achter in de zaal die als stervenskamer dienst deed.
Jan lag in een ziekenhuisbed, omringd door zijn favoriete boeken, het verzamelde werk van Kees Ouwens, en de verzamelde gedichten van Gerard Reve. Hij wilde nog zoveel mogelijk lezen, wanneer hij dat nog kon.
Hij had die merkwaardige schittering van de morfine in zijn ogen, de euforie die de pijn moest verdrijven, maar op zijn mond stond al de tekening van de dood.
De inhoud van ons gesprek is, zoals je zult begrijpen, persoonlijk geweest, maar het was duidelijk dat het voor ons beiden heel belangrijk was om op een goede manier afscheid te nemen.
Ik omhelsde hem drie maal, een keer viel er een traan van Jan op mijn wangen, de laatste keer eindigde met een tedere kus. Het was een bezoek wat veel indrukken op mij achterliet, er waren weer van die mythologische toevalligheden, die volgens sommige beter bedeelde schrijvers, zo typisch zijn voor de homoromantische vriendschap, compleet met pijn, en tedere ontroering.
Het was allemaal zo ingrijpend, een begrafenis met zijn familieleden zou mij van al deze intimiteit hebben beroofd.
Ik bezocht zijn graf later, met een bloempot met witte violen, om de muziek van de stilte te begeleiden.
Ik kreeg later een bericht van zijn broer Herman, over een  klassiek geschoolde en in het zwart gelooide stoel, en wat schilderijen, waarvan ik wist dat ik ze of, zelf gemaakt had, of er zelf opstond. En een verzameling foto’s, die hoe dan ook iets met mijn leven te maken hadden gehad, in een enveloppe waar mijn naam op stond.
Ik heb nadien Michelle, een brief geschreven, over mijn afscheid van Jan, en om haar te bedanken voor de goede zorgen voor Jan. Maar heb daar geen antwoord op gekregen, wat wel voor te stellen is, omdat zij heel veel heeft moeten regelen in het verband met de dood van haar man Jan, en misschien ook niet goed weet wat ze er mee aanmoet.
Jan overleed twee dagen na mijn bezoek, en ligt begraven op de begraafplaats St. Barbara in Utrecht, niet ver van de door hem zo geliefde rozentuin.
Hij beweerde dat hij nog minstens twee jaar zou rond spoken in de Witte Vrouwen buurt in Utrecht.
Henk van Dijk
 
© Copyright Henk van Dijk

Laatste licht

Laatste licht
Hersensprookjes - 2009 -2012
Geschreven door mobar   
maandag, 03 mei 2010 11:30
Een laatste licht viel over het sombere avondland. De zomer was voorbij, duisternis kwam spoedig aanzetten, met wind, regen en invallende koude. Thomas, de zwerver van de woordendroom, was eenzaam in de spokentuin, die hij had aangelegd met zijn herinneringen. Prachtige vlinderstruiken, bont gekleurde zomerbloemen, overal zag hij de kleuren van zijn herinneringen.Er stonden overal beelden in die tuin. De tuin van een gestorven vriend.De versteende beelden staarden hem onwezenlijk aan. Alsof ze hem gevangen hielden in zijn herinneringen. Hij was eenzaam en verdrietig. Tranen verlieten zijn groene ogen, die eenzame avond, dacht hij na over het leven. Op een manier waarop hij nog niet eerder had nagedacht. Hij begon te peinzen.Jullie hadden vriendjes, mensen die van dezelfde grapjes hielden, hij niet. Hij hield niet van grapjes en had daarnaast geen vriendjes om serieus tegen te zijn. Ze waren hem vergeten, omdat ze er nooit waren geweest konden zij zijn herinneringen niet voeden. Hij zag alleen de versteende beelden, die hem aankeken in zijn dromentuin. En hij ademde de invallende herfstkoudewaarin zijn herinnering verstilde. Hij dacht aan zijn gestorven moeder, enzijn altijd afwezige vader, maar hij wist niet meer wie zij waren, hij zag tenslotte alleen nog maar schimmen die de stenen beelden vergezelden. Langzaam werd het donker, kroop er een nieuw spook, in zijn eenzame sombere geest. Een spook met een gezicht, een spookachtig gezicht. Een gezicht dathij ooit had proberen te tekenen, maar de tekening had hij verscheurdwant de mensen vonden het een grappige tekeningen en de dieren haddengeen verstand van kunst en probeerden hem met grapjes te verleiden totiets los bolligs, zomaar iets lolligs, vrolijks uit de mond.In zijn gedachten leefden geen grappige mensen. Grappige mensen waren doorgaans nog vervelender dan grappige dieren, maar hij hield meer van dieren omdat hij die eerder grappig vond.Hij liep naar de oever van de woordenrivier en stak zijn stokje in het golvende water van het alfabet, wat eerst eens blafte en de dag erna met een zin kwam.Hij dacht even dat hij kon toveren, dacht zelfs aan een gedicht met heel veel woorden. Thomas sloeg opnieuw een etmaal over, met de betovering van onschuld in zijn dromenland, dat ergens aan de oevers van een onstuimige rivier, in een bijzonder land achter de heuvels, lag. Hier had hij de vrijheid nooit een held te hoeven zijn en liep hij de hele dag op zijn sokken.De nacht was als een stoute jongensdroom over de sombere stad gevallen. De kleuren waren veranderd, de gedachten versmald. Zijn fantasie hadden ze gestolen, om hem alleen te laten in de nacht. Ze stalen ook woorden uit zijn gedichten, en soms probeerden ze ook zijn gedachten te stelen, zodat hij eenleeg gevoel kreeg over de gedachteloosheid van anderen. Over de sombere dingen die hij had meegemaakt tijdens zijn moeilijke leven met een sociale stoornis.De gekken die echt gek bleken te zijn, zijn twijfels over zijn eigen gekte.Tegen de muren stonden schilderijen, met kleuren zo rood als een paprika die te lang had genoten van de Spaanse zon. Toen eigenlijk alles wat hij dacht poëzie was, omdat hij het niet op hoefde te schrijven, omdat alles wat niet opgeschreven was, een veel dichterlijke kern had, dan het opgeschreven woord. Dat was hem altijd bijgebleven. Zomaar de onverwachte beweging van het dier, of het overweldigende van een schijnbaar verlaten landschap onder nazomerzon ende prachtige schaduwen van september.Thomas probeerde in zijn dromen te antwoorden, maar de nachtspoken namen hem mee naar duistere oorden, verder weg van de werkelijkheid dan ooit. Hij had een diepe regelmatige ademhaling. Zijn grijnzende mond stond een beetje open. Hij droomde niet over de heer B. Bloot of over de Bijbel. Hij droomde ook niet over de nacht, hij had geen dromen over de liefde of over vriendschap. Er kwamen weer allerlei herinneringen in zijn dromen, en de belevingswereld daarvan was zo intens, dat het net leek alsof hij weer terug in die tijd leefde. In die tijd tussen de versteende beelden, die hem bleven aanstaren. Deze gevoelens bleven dagenlang bij hem, totdat hij besloot zijn vroegere vriendin een brief te schrijven, maar zij bleek slechts te bestaan in zijn dromen, en diegingen altijd na een tijdje voorbij in die droomwereld. Hij had het al die tijdslechts in zijn fantasie met haar gedaan omdat hij zo hield van haar onschuldig gezicht.


*
© september 2009, mobar
 
© Copyright Henk van Dijk

Prettige uiterst intelligente maatschappij

Prettige uiterst intelligente maatschappij
Hersensprookjes - 2008 - 2011
Geschreven door Hubert Stuipje   
dinsdag, 12 oktober 2010 11:33
Prettige uiterst intelligente maatschappij.
 

Dieren bevrijden

Dieren bevrijden
Hersensprookjes - 2008 - 2011
Geschreven door mobar   
vrijdag, 30 april 2010 19:51

Ik zag een tijdje geleden op Nova, iets over een bijeenkomst in Appelscha. Een Internationale bijeenkomst van dierenrechten activisten. De laatste jaren werd ik nogal opgeschrikt door de harde en vaak ook dwaze acties, van dierenrechten activisten, die het nieuws haalden. In de brand steken van vrachtwagens, intimideren van mensen.
En het zal inmiddels wel bekend zijn, het vrij laten van nertsdieren, die vervolgens massaal de dood vonden door het verkeer en in het wild ook niet kunnen leven, en een ellendige eenzame dood sterven.
Ik ben ook geen voorstander voor het houden van dieren voor de vacht, en ook fel tegen de mistanden in de bio-industrie.
Ik denk dat er heel veel mensen zijn die strijders voor dierenrechten sympathie toe dragen. Maar ik vraag me af of deze radicale acties langzamerhand niet het gevolg krijgen dat steeds meer mensen de neus ophalen als het over dierenrechten gaat. Dat de fanatiekelingen het voor de anderen verpesten, door te heftig te werk te gaan.

Ik heb ook op de site van de dierenbescherming gekeken.
Er is inderdaad sprake van een alarmerende situatie, een enorme toename van het aantal dieren voor de vivisectie, de slechte huisvesting en dieronvriendelijk bio-industrie, de milieuproblematiek, en de verspreiding van ziekte, het resistent worden van virussen en ziektekiemen, en het gebruik van dieren voor entertainment op een dier  onvriendelijke manier. Het is volkomen duidelijk dat er een breder bewustzijn onder de bevolking moet komen zodat de rechten van dieren, duidelijker tot uitvoer kunnen gebracht, en er in de veehouderij weer meer aandacht voor het welzijn komt en andere mistanden verboden worden. De oprichting van de Partij voor de dieren, en de kamerzetel van deze partij heeft er mede toe geleidt dat het in de tweede kamer weer een agenda punt is geworden. Ik weet niet wat het standpunt van deze partij is ten opzichte van harde acties, maar ik kan mij voorstellen dat zij daar ook niet blij mee zullen zijn als het een grens overgaat.
Maar er zijn ook harde acties die misschien wel door de beugel kunnen, ik denk dan aan acties tegen de walvisvaart, waarbij schepen worden geramd, om de walvisjacht te stoppen
Ook zal er een nieuw maatschappelijk debat over het gebruik van proefdieren moeten komen. Er zijn situaties denkbaar waarin het misschien niet anders kan, maar dan zal er veel zorgvuldiger mee om moeten worden gegaan, want nu komen helaas hier ook mistanden voor.

Of dwaze acties als het met geweld bevrijden van pelsdieren, vernielingen aanrichten, en mensen intimideren, bezittingen in de brand steken naar een breder maatschappelijk debat zal leiden valt nog te bezien. De kans is groot dat veel mensen denken, dat zijn een stelletje malloten, en vervolgens weer de vork in een niet biologische varkensrollade steken.
Niet wetend wat het arme dier waarschijnlijk heeft moeten meemaken, tijdens zijn of haar leven als product van de intensieve veehouderij, dicht op elkaar gepakt met soortgenoten. Ook over de transporten van levende dieren, doen soms gruwelijke verhalen de ronde, allemaal omdat de mens iedere dag een stuk vlees op het bord als normaal beschouwd.

In het uiteindelijke doel van de dierenbevrijders kan ik me wel vinden, de rechten van het dier, worden te weinig gerespecteerd, maar of deze radicale acties de juiste strategie is om dat te bereiken, daar heb ik nogal wat twijfels over.
Acties die respectloos zijn tegenover de medemens, en zelfs ook het onmiddellijke welzijn van bevrijde dieren bedreigen, zullen waarschijnlijk leiden tot onbegrip bij het grote publiek. En het is nu juist deze mensenmassa die zich bewust dient te worden, dat de huidige voedselpolitiek tot ongewenste excessen leidt.

Voor de partij voor de dieren is er nog een lange weg te gaan, en ik betreur het dat er recentelijk onenigheid binnen de partij is ontstaan.
Het zou jammer zijn als die belangrijke kamerzetel niet zal worden gehaald, door dat de partij de zaken niet op orde heeft.

Ik wens de partij voor de dieren veel wijsheid toe, evenals de dierenbevrijders.












De Heer Mobar Vorstkasteel.



http://duurzameveeteelt.nl/
 
© Copyright Henk van Dijk

Een wereld zonder liefde

Een wereld zonder liefde
Hersensprookjes - 2008 - 2011
Geschreven door mobar   
vrijdag, 20 april 2012 23:08


“De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een duidelijke boodschap horen.
Florian begint in een steeds sneller tempo te zuipen, het blijft deze keer niet bij drie glazen, een half uur later is de fles leeg. Zijn plan om deze avond een brief aan de droomwereld  te schrijven is in het water gevallen.
Florian is meer in de stemming voor een woedende afscheidsbrief aan zijn gevreesde psychiater.
Waarom heeft die zenuwlul pas tegen het einde van de behandeling verteld, dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft?

Waarom is hem dat niet eerder verteld? Heeft die zenuwlul gewoon uit eigen belang gehandeld? En hem doelbewust de waarheid zolang mogelijk verzwegen? En waren al die intieme vragen
eigenlijk wel noodzakelijk? Wist hij veel wie hij was? Florian voelt een ongekende walging.

Een walging die zijn weerga in zijn verwarring niet heeft gekend.

“De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een verwarrende boodschap horen.
Naast het bed van Florian ligt een brief:
Beste droomwereld,
Ik begin nu toch werkelijk
een beetje met de billen te knijpen

stel je voor dat er werkelijk een dichtwonder verschijnt
die mijn verjaardag
met een wonderschoongedicht verrijkt

mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn
ik zal eindelijk horen wie ik ben
en wat een ander over mij heeft te vertellen

ik denk dat ze iets gaan schrijven over dat ik zo van mijn lievelingshoer
Minoush hou.
Het is makkelijker om van Minoush
te houden dan van een man, of mezelf.
Mijn gedichten worden amper gelezen
dus daar valt ook niet veel over te melden.
Liefs, Florian.


Een wereld zonder liefde

“De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een duidelijke boodschap horen.  
Florian begint in een steeds sneller tempo te zuipen, het blijft deze keer niet bij drie glazen, een half uur later is de fles leeg. En het mengt het leven zich met de alcohol in het duister.
Zijn plan om deze avond een brief aan de droomwereld  te schrijven is in het water gevallen.
Florian is meer in de stemming voor een woedende afscheidsbrief aan zijn gevreesde psychiater.
Waarom heeft die zenuwlul pas tegen het einde van de behandeling verteld, dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft?
Waarom is hem dat niet eerder verteld? Heeft die zenuwlul gewoon uit eigen belang gehandeld? En hem doelbewust de waarheid zolang mogelijk verzwegen? En waren al die intieme vragen
eigenlijk wel noodzakelijk? Wist hij veel wie hij was? Florian voelt een ongekende walging.
Een walging die zijn weerga in zijn verwarring niet heeft gekend.
Een walging die zijn verwarring alsmaar groter maakt.
“De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een verwarrende boodschap horen.
Naast het bed van Florian ligt een brief:

Beste droomwereld,

Ik begin nu toch werkelijk
een beetje met de billen te knijpen
alhoewel ik weet dat liefde moet rijpen, maar dat kan je zelf het best
begrijpen

stel je voor dat er werkelijk
een dichtwonder verschijnt
die mijn verjaardag met een wonder schoongedicht verrijkt
terwijl de dag zich met mijn regen
ijkt

mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn
ik zal eindelijk horen wie ik ben
totdat ik verdwijn
en wat een ander over mij heeft te vertellen
daar zullen ze veelvuldig
over bellen
ik denk dat ze iets gaan schrijven
over dat ik zo hou van mijn lievelingshoer
Minoush
en de gevolgen van de kater
voor mijn moeder en de poes

Het is makkelijker om van Minoush
te houden dan van een man, of mezelf.
Langzaam verschijnt er een spiegel
naast de zuilen van het gewelf.

Mijn gedichten worden amper gelezen
zelden wordt er een dicht van mij
in ’t grijnzende heelal geprezen

dus daar valt ook niet veel over te melden,
ach ik verlang zo naar die sproeten
van de allang vergeten helden.

Liefs, Florian.




 
© Copyright Henk van Dijk