donderdag 28 maart 2013

Jeroen Splinterman

Een stille getuige

woensdag 20 maart 2013

Lieve God - Florian



sweatie

Tuesday, February 27, 2007 21:13

lijk niet dat je niks hoeft te doen om bij God te gaan horen en niet aan je geloof hoeft te werken.. maar zie het niet als iets schijnheiligs of een verplichting of wat dan ook.. je mag daar rust in vinden!

sweatie

Tuesday, February 27, 2007 21:12

een mooi gedicht.. woww!!! we hadden pas een heel mooie preek in de kerk, die ik zelf erg vind aansluiten bij dit gedicht. Het ging erover dat je niet t gevoel hoeft te hebben dat je je als christen moet bewijzen of dat je schijnheilig bent of niet goed genoeg voor de Hemel of wat dan ook.. God is liefde! hij houdt van je.. je mag daar rust in vinden! en in de bijbel zijn veel teksten aan te wijzen waarin mensen juist een stap vooruit kwamen in hun geloof tijdens hun slaap!! dat betekent natuur

red one

Tuesday, February 20, 2007 23:06

dit is een heel bijzonder gedicht mobar.

鮠ik geloof zeker dat God bestaat..

liefs redje

Hans Winter

Tuesday, February 20, 2007 20:48

werd je

groter van

afstand dan

vanzelfsprekend

was tot de hoge, ruimte

schep je om nader te raken,

voed je vermoeden en ontvankelijk

ben je, blijk je van verlangen

om geheel verwonderd

te worden.

groetje,

hans

zaterdag 16 maart 2013

Violette - Uit jouw stilte

Uit jouw stilte

35 gedichten

7 x 5

donderdag 14 maart 2013

Naadloze regen - verleden

...
vrijdag 17 juli 2009



Waar ben je toch?


Mijn hart ligt hier te roesten
ik schrijf geen lief gedicht
jij wilde mij verwoesten
je voelde je verplicht

nu ben je bij een ander
die wel jouw liefde voelt
we hielden van elkander
maar raakten onderkoeld

mijn hersens peinzen eenzaam
ik ben je kwijt geraakt
het leven is soms leerzaam
maar ik heb je uitgebraakt

en toch blijf ik je missen
ik heb me nooit vergist
de angst niet uit te wissen
het lot zo zuur beslist

ik weet niet waar je uithangt
en of je nog wel aan mij denkt
ik heb je nooit bedankt
teveel heb jij mij ooit gekrenkt

ik zou je willen kussen
een afscheidskus misschien
maar verdriet is niet te blussen
voor heimwee krijg jij een tien

mijn benen willen lopen
naar de open zee in het heelal
ik wil niet naar jou hopen
ben zo bang dat ik weer val

misschien kan jij begrijpen
het is niet makkelijk voor mij
zelfs een afscheid moet soms rijpen
ben voorlopig niet erg blij.



Schrijver: Mobar - 2008

Waar ben je toch?
Saturday, August 23, 2008 15:52
binnen; met de gordijnen dicht
Een schitterend gedicht, vooral de laatste strofe
is heel beklijvend... voor mij dan toch... héél treffend verwoord!
heftig.


vrijdag 8 maart 2013

Het saaie leven van Sylvanus

Het saaie leven van Sylvanus




Saai was zijn leven, zijn moeder hopeloos verliefd op de melkboer. Zijn vader worstelend met schizofrenie. De agressieve ruzies, waarbij steeds meer geweld kwam kijken. Alles was te saai voor woorden. Niemand was er in geïnteresseerd. Naar de buitenwereld werd het plaatje mooi gehouden, een net groen padvinderspakje tijdens de eerste communie. Een plaatselijke heilige die op zijn fiets naar de herdershond en de blote billen kwam kijken. Het Spaanse meisje dat in haar been werd gebeten, de kinderen die nooit meer kwamen spelen. Het kon hem niet veel schelen, hij uitte zijn verdriet bij het dier. Had contact met de konijnen en de mier, reed met speelgoed auto's langs grote ronde torren. Haalde de ophaalbrug op voor een muis zonder staart. Ook de vogels waren hem genegen, vliegen als enige filosofie en moraal, ze spraken allemaal zijn kindertaal. Hij had geen contact nog met de katten, die kwamen pas later in zijn leven, toen hij de moraalridders beu was, met zijn spontane fantasie.

De gelovigen, met een schijnheilige moraal en hun gefantaseerde oppergod, ze blonken uit in oppervlakkigheid, en gebrek aan authenticiteit. Ze zaten meteen op de schutting als het om vrijheid van Godsdienst ging, maar de vrijheid voor het individu lieten ze links liggen. Mensen werden nog steeds in hokjes geduwd. Het gebrek aan opleiding, spontane reacties, het waren allemaal redenen om Sylvanus te stigmatiseren. Hem nog eens haarfijn duidelijk maken dat hij er eigenlijk niet bij hoorde tussen gewone mussen, parkieten en lintwormen, liever geen lijster, of een bejaarde papegaai. Hij liet zijn snavel wat bijvijlen, een buitenboordbeugeltje, een bril en een opgeplakte snor, maar men bleef hem minimaliseren. Jongens mochten geen praatjes krijgen, ook als wist de jeugd er meer vanaf, ouderdom had de wetten van de traditie, aan haar kant.

Hij hield ook steeds vaker zijn mond, mensen mochten hem arrogant gaan vinden, omdat hij wist dat je jou zonder w schreef, en de d zonder t. Alles moest liever in achterkamers, of via schijnheilige pm berichtjes van meneer de pastoor.

De anarchisten met hun gebrek aan zelfbeheersing, en voorspelbare geschop tegen burgers zere been. Hun narcistische motieven en het proletarisch winkelen in het bestaan van onpartijdige middenstanders, hij hield ze voortaan terzijde, veel te vermoeiend bij de thee.































© maart 2010, mobar