donderdag 25 juli 2013

Vriendschap

reacties op vriendschap

woensdag 24 juli 2013

zaterdag 7 november 2009

zaterdag 7 november 2009


Schaamteloze liefde **

Jij loopt over de rode loper

in een doorzichtige jurk

ik zie de mannen smullen

kan het zelf ook niet goed

in mijn innerlijk verhullen



je geniet van alle aandacht

voelt mijn schaamteloze liefde

rond nevels van jouw spiritualiteit

en on beteugelde verlangen



samen stralen, onbezonnen dromen

voel jouw tepels, smachtende lippen

deinen langzaam, zonder vleugels

voeden jouw dromen, verdwijnen nooit

nu alle mannen naar jou smachten



verder zweven in dit leven

zijn we samen wonderlijk

in dit mooie schoonheid geven

kunnen wij naar volmaakte liefde streven.







Schrijver: mobar

dinsdag 2 juli 2013

Hotel Vergeten Dinsdag




Hotel Vergeten Dinsdag



Jouw warme ziel

JIJ / Bewondering / Delen

Zuchtend Landschap



Jouw warme ziel



Dit zijn de eerste notities van het schrift. Notities die je moest lezen, gedreven door jouw nieuwsgierigheid

de zaken des levens in het juiste verband te zien.

Jouw vermogen om de diepere oorzaken te begrijpen.

Jouw kunst om onder het oppervlak te kunnen woelen,

het vermogen om te kunnen voelen wat de schrijver heeft bedoeld. Het vernuft om te kunnen begrijpen

wat iedere schrijver bedoeld.

Het vermogen om te kunnen reageren

Het karakter zonder vooroordelen,

je hebt het in jouw hoofd, tussen jouw oren.

Het zit allemaal verborgen in dat warme lichaam van je.

En dat is maar goed ook, want anders was je

voor noppes helemaal hier naartoe gekomen.

Je hebt gewoon een warme ziel,

en dat vind ik fijn om te ervaren,

ook al ben ik maar een kabouter

die je hand vasthoudt als je mij leest.



Schrijver: Hubert



Jouw warme ziel

2007

Prachtig gedicht.

Heb dit " reus " achtige

gedicht graag gelezen.

en weer prachtig geschreven Mobar !



ik weet niet of ik

dat fijn vind.........



heel griezelig repelsteelachtig neergezet!





Jouw warme ziel







Tuesday, March 06, 2007 19:23







Prachtig!



hoe je het voor elkaar krijgt



weet ik niet



maar jouw gedichten zijn altijd



bijzonder knap geschreven,



super gewoon.





ps: dis geen stom geslijm ofzo hoor want daar heb ik een giga bloedhekel aan!



Jouw warme ziel





Tuesday, March 06, 2007 18:30





wow.... mooi!











vrijdag 28 juni 2013

Bomenland

...

Bomenland

...
maandag 13 juli 2009


Silhouet van een dode boom


Alleen de lucht - eenzame lucht, bladeren, gevallen
tekenen de takken zwart, schaduwdonker tot vergeten duister, onzinnige leegte


soldaten, mutsen diep over het voorhoofd van oorlog, heimwee en verlangen
jassen, kleren, deken, winters, hongerende kinderen op straat
naderende koude, nieuwe kleuren, eenzaam vluchten, probeer te lachen
niets meer te verwachten, het is gedaan, de ernst is pril

herfstwind krachtig, achter de oren
takken breken, zelfzucht bezweken
stammen deinen vervaarlijk tussen gebouwen

herinnering, verlangend, heimwee prachtig
onder de kieuwzucht van de nacht
achter de spiegel, gezocht, haar glimlach

die onvergetelijke geheimzinnige glimlach
op haar bezorgde gezicht
de dood reeds in aantocht

verandert de aandacht, argwaan in het kielzog
onder duistere wolken, haar maanlach
geschreven woorden, zonder geluk
alleen haar penvrucht, vaak zonder bodem

achter het silhouet van een dode boom.


Schrijver: mobar

Juli 2009

Levensboom

Zie jouw karakter weer staan
rondborstig vol takkenbossen
tijdens de boezemnacht
lentezuchtig in het nachtwoud

loof ik mezelf aan jouw hout
jouw weemoedig klankkarakter
straalt de kracht van de natuur
en mijn inbeelding vertakt zich

in jouw vergroeien met de tijd.

Schrijver: mobar






dinsdag 25 juni 2013

dinsdag 7 december 2010

dinsdag 7 december 2010


Thce guret

Ag oun tein nereurt





ki mok thce lew guret



eveil nailyk.

zaterdag 22 juni 2013

zondag 12 mei 2013

James Absurdy

James Absurdy




Florian van Driesteveld moet met zijn dronken kop opeens denken aan het beroemde boek van James Absurdy. Ergens midden in het verhaal die passage, na afloop van een hevige wervelwind die over het land woei. Thomas, een jongen honing op zijn lippen krijgt gesmeerd. Hij klopt rillend van de kou bij grootmoeder aan voor een kopje valse lichtenthee. Grootmoeder laat hem binnen en ziet haar verlegen kleinzoon met de donkerbruine slavenogen staan en zegt:





"Hoepel op gedrocht, ga terug naar het denkbeeldige Zuiden, om oude mannen te begrijpen, huur een bezemsteel en vertrek naar een tweedehands sprookje of verdwijn in een weggegooid boek."





Thomas probeert haar te begrijpen, maar heeft last van de generatiekloof. Thomas denkt na, maar het lukt niet om tot een conclusie te komen. Waarop de jongen er vandoor gaat met een meisje met twee vlechten, die saxofoon speelt in de nacht

achter de suikerfabriek. Ergens achter de Russische suikerfabriek, hebben hele volksstammen de liefde verleerd in het suikerspinnen van de zonde, waarvoor Jezus was gestorven, de arme man, aan het kruis. Het ligt er vol met condoompjes als stille getuigen van onstuimige liefde.





Op een dag klopt Thomas opnieuw ergens aan, maar dit keer bij een bedelaar.

De man laat zijn tandeloze mond een paar keer in het luchtledige koekhappen.

Thomas krijgt een hulppakket met de glorie van God: Liefde op het eerste gezicht. Alle wanhoop over vrouwen met een enkele keer goed gladstrijken vergeten. Met de stomende heupbewegingen der innerlijke herenliefde. Nooit een klacht over het weer of dat de melk zuur was geworden, omdat de buren waren bevriend met ambtenaren. Het leven sleepte zich voort in het dagelijkse der dingen, waardoor de kanarie niet meer wilde zingen. Waardoor de kanarie nooit meer wilde zingen. En in zijn ooghoeken ziet de jongen de schilderijenzwerver. Hij weet dat hij zijn schilderijen leuk vindt, hij neemt een beetje afscheid van zijn onbeminde verleden, vergeet het meisje met de vlechten telkens een beetje meer, tijdens het verwerken van zijn verdriet. En samen drinken ze lauwe thee en dopen koekjes tussen het bankstel dat al een beetje in elkaar zakt. Ze knutselen wat aan elkaar. Even kijken of er nog iets loszit. De koekkoek hangt scheef in de klok.Is blijven hangen tijdens het twaalfuurtje. Toen er een spook achter het behang vandaan kwam. Omdat moeder Geit de lakens had buiten gehangen, en er een warme late oogst was. Een goede oogst van ogenblikken. En de jongen in het boek besluit hier zijn leven lang te blijven. Met het ouder worden van de tijd slijten de woorden die hij moest horen. Maar vergeten zal hij ze nooit, die dwaze woorden, die hij moest horen en die hij liever nooit gehoord. Zo eenzaam had het hem gemaakt. Maar de schrijver James Absurdy kent geen genade.De lezer wordt meegesleept tot in de diepste oorzaak van het verdriet. De late warme oogst wordt van het land gehaald. Moeder Geit neemt definitief afscheid van de zomer.



Oktober nadert zijn einde. Het geluk van de liefde is weer voorbij. Maar iedereen heeft er van genoten. Zoals een vogel van de zon. Zoals meerdere vogels van de zon.











*















© oktober 2009, mobar



dinsdag 7 mei 2013

Het konijn en de truffel

Het konijn en de truffel




Er was eens een konijn met gezonde trek naar truffel. Hij had er over gehoord uit de mond van een eigenwijze buffel. De buffel had verteld, het varken is de held, verkoopt de truffel voor veel geld.

Het konijn vond dat niet fijn, had geen geld meer voor de trein, en gezonde trek naar truffel volgens de legende van de buffel.



Maar het konijn kreeg een idee, en kreeg ook het varken mee. Als die weer een truffel vond, schilderde het konijn zijn vachtje blond, en kreeg de truffel dan als loon, blonde konijnen zijn zo ongewoon. Dat vond het varken een mooi gezicht, zoals hij omschreef in een gedicht, speciaal aan blonde konijnen gericht. Alweer een karakter uitgelicht, van de dieren uit het gesticht. Want het bos stelde niet veel voor, kon slechts voor een parkje door, een plantsoen was veel gezegd, als je het aan vreemden had uitgelegd.



Maar kom zing allen in koor, voor de dieren gaan we ervoor!



De vos, de olifant en haas, het konijn en de struisvogel en giraffe, ze horen allemaal hier thuis, evenals de vlo en ook de luis. Ze hebben allen een verhaal, dus ga daar niet mee aan de haal. Doe gewoon net als het konijn en de buffel, met een gezonde trek naar truffel, vraag het varken om wat loon, of anders om een koffieboon.







































© januari 2010, mobar



zondag 7 april 2013

maandag 1 april 2013

De rode stad

De rode stad


.

De rode stad onder zwoele avondzon

is daar waar ooit een droom begon

ik zocht een ruimte om te werken

keek vanuit de zolder over de slapende stad

.

waar ik niet woonde, slecht logeerde

lag er een kunstgebitje

op de schaterende tafel

die nooit stil bleef

maar boeken op zich liet lezen

.

en ik ontzielde mezelf

met het zielsgevoel van lotgenoten

ik vroeg dat kunstgebitje om verwijdering

omdat de tandeloze mond niet zwijgen kon

.

door zuurstoftekort en constante verwarring

dwong ik mezelf de stad rood te maken

er was een tentoonstelling op handen

en ik moest mij los maken van mijn lotgenoten

omdat ik wist dat het niet anders kon.

.

.

.



donderdag 28 maart 2013

Jeroen Splinterman

Een stille getuige

woensdag 20 maart 2013

Lieve God - Florian



sweatie

Tuesday, February 27, 2007 21:13

lijk niet dat je niks hoeft te doen om bij God te gaan horen en niet aan je geloof hoeft te werken.. maar zie het niet als iets schijnheiligs of een verplichting of wat dan ook.. je mag daar rust in vinden!

sweatie

Tuesday, February 27, 2007 21:12

een mooi gedicht.. woww!!! we hadden pas een heel mooie preek in de kerk, die ik zelf erg vind aansluiten bij dit gedicht. Het ging erover dat je niet t gevoel hoeft te hebben dat je je als christen moet bewijzen of dat je schijnheilig bent of niet goed genoeg voor de Hemel of wat dan ook.. God is liefde! hij houdt van je.. je mag daar rust in vinden! en in de bijbel zijn veel teksten aan te wijzen waarin mensen juist een stap vooruit kwamen in hun geloof tijdens hun slaap!! dat betekent natuur

red one

Tuesday, February 20, 2007 23:06

dit is een heel bijzonder gedicht mobar.

鮠ik geloof zeker dat God bestaat..

liefs redje

Hans Winter

Tuesday, February 20, 2007 20:48

werd je

groter van

afstand dan

vanzelfsprekend

was tot de hoge, ruimte

schep je om nader te raken,

voed je vermoeden en ontvankelijk

ben je, blijk je van verlangen

om geheel verwonderd

te worden.

groetje,

hans

zaterdag 16 maart 2013

Violette - Uit jouw stilte

Uit jouw stilte

35 gedichten

7 x 5

donderdag 14 maart 2013

Naadloze regen - verleden

...
vrijdag 17 juli 2009



Waar ben je toch?


Mijn hart ligt hier te roesten
ik schrijf geen lief gedicht
jij wilde mij verwoesten
je voelde je verplicht

nu ben je bij een ander
die wel jouw liefde voelt
we hielden van elkander
maar raakten onderkoeld

mijn hersens peinzen eenzaam
ik ben je kwijt geraakt
het leven is soms leerzaam
maar ik heb je uitgebraakt

en toch blijf ik je missen
ik heb me nooit vergist
de angst niet uit te wissen
het lot zo zuur beslist

ik weet niet waar je uithangt
en of je nog wel aan mij denkt
ik heb je nooit bedankt
teveel heb jij mij ooit gekrenkt

ik zou je willen kussen
een afscheidskus misschien
maar verdriet is niet te blussen
voor heimwee krijg jij een tien

mijn benen willen lopen
naar de open zee in het heelal
ik wil niet naar jou hopen
ben zo bang dat ik weer val

misschien kan jij begrijpen
het is niet makkelijk voor mij
zelfs een afscheid moet soms rijpen
ben voorlopig niet erg blij.



Schrijver: Mobar - 2008

Waar ben je toch?
Saturday, August 23, 2008 15:52
binnen; met de gordijnen dicht
Een schitterend gedicht, vooral de laatste strofe
is heel beklijvend... voor mij dan toch... héél treffend verwoord!
heftig.


vrijdag 8 maart 2013

Het saaie leven van Sylvanus

Het saaie leven van Sylvanus




Saai was zijn leven, zijn moeder hopeloos verliefd op de melkboer. Zijn vader worstelend met schizofrenie. De agressieve ruzies, waarbij steeds meer geweld kwam kijken. Alles was te saai voor woorden. Niemand was er in geïnteresseerd. Naar de buitenwereld werd het plaatje mooi gehouden, een net groen padvinderspakje tijdens de eerste communie. Een plaatselijke heilige die op zijn fiets naar de herdershond en de blote billen kwam kijken. Het Spaanse meisje dat in haar been werd gebeten, de kinderen die nooit meer kwamen spelen. Het kon hem niet veel schelen, hij uitte zijn verdriet bij het dier. Had contact met de konijnen en de mier, reed met speelgoed auto's langs grote ronde torren. Haalde de ophaalbrug op voor een muis zonder staart. Ook de vogels waren hem genegen, vliegen als enige filosofie en moraal, ze spraken allemaal zijn kindertaal. Hij had geen contact nog met de katten, die kwamen pas later in zijn leven, toen hij de moraalridders beu was, met zijn spontane fantasie.

De gelovigen, met een schijnheilige moraal en hun gefantaseerde oppergod, ze blonken uit in oppervlakkigheid, en gebrek aan authenticiteit. Ze zaten meteen op de schutting als het om vrijheid van Godsdienst ging, maar de vrijheid voor het individu lieten ze links liggen. Mensen werden nog steeds in hokjes geduwd. Het gebrek aan opleiding, spontane reacties, het waren allemaal redenen om Sylvanus te stigmatiseren. Hem nog eens haarfijn duidelijk maken dat hij er eigenlijk niet bij hoorde tussen gewone mussen, parkieten en lintwormen, liever geen lijster, of een bejaarde papegaai. Hij liet zijn snavel wat bijvijlen, een buitenboordbeugeltje, een bril en een opgeplakte snor, maar men bleef hem minimaliseren. Jongens mochten geen praatjes krijgen, ook als wist de jeugd er meer vanaf, ouderdom had de wetten van de traditie, aan haar kant.

Hij hield ook steeds vaker zijn mond, mensen mochten hem arrogant gaan vinden, omdat hij wist dat je jou zonder w schreef, en de d zonder t. Alles moest liever in achterkamers, of via schijnheilige pm berichtjes van meneer de pastoor.

De anarchisten met hun gebrek aan zelfbeheersing, en voorspelbare geschop tegen burgers zere been. Hun narcistische motieven en het proletarisch winkelen in het bestaan van onpartijdige middenstanders, hij hield ze voortaan terzijde, veel te vermoeiend bij de thee.































© maart 2010, mobar



zaterdag 23 februari 2013

Strandweg


Strandweg


.

.

Langs

de rulle strandweg

oude bomen

beetje krom

gebogen

dienen aan

.

de duister nacht

diep verlangen wacht

.

het strand

achteloos, schoon

.

ik, zal voor altijd

bij je blijven

.

en jij, vraag je

.

maar ik blijf

het antwoord schuldig.



Zomer van afscheid

.



Tekende een zomer

voor de dwazen

landschap en muren

steeds dikkere muren

overwoekerde wolken

bijzondere luchten

probeerde niet te vluchten

of het land gaan verlaten

met zijn lust niet meer praten

en over liefde te zwijgen

er is geen zin meer te krijgen

in het land van de woorden

waar ze onschuld vermoorden

schilderde een zomer van afscheid.

-mobar-

maandag 18 februari 2013

Stop oorlog - 2006

...

dinsdag 28 juli 2009


Ik sta voor ( 2006)

Alle kwaadheid die op jouw weg komt

alle duivels op dat driftpaard

met die vurige staart

die jij zo graag in de koffie

van jouw vrienden roert



maar laat maar, al die nutteloze zielen

die niet meer weten dat gras groen is

en de hemel blauwer dan lavendel

mooier, geuriger, dan jouw denkbeeldige hel



waarvan ik de navelstreng heb doorgebeten

met alles wat er aan geweten in mijn strot ligt

er zijn teveel vrienden reeds gestorven voor het goede doel



waar ik maar geen zingeving in kan vinden

door de ervaring die ik niet koester als mijn doodgeboren

zelfs door de keizersnede niet meer tot leven te wekken

droom, dat ik nog dat kind ben dat zinspeelt op vrede



terwijl ik weet dat de wereld in brand staat

onze enige hoop is, de werkelijkheid achter te laten

daar waar de nachtmerrie meer soelaas biedt

in het achteruit spellen van ons verstandelijk vermogen



maar mij zul je nooit horen oordelen

ik roep wat nutteloze woorden als elementen

uit die niet door mij geschapen maatschappij

mij boos hebben gemaakt



ik laat het bij die onnozelheid

omdat het gedachten zijn en geen personen

als de wereld werkelijk wat persoonlijker zou worden

dan zou ik mijn woede nooit zo uitspannen



of denken, dat iedere anonieme knuffel

een ooit gekoesterde liefdestruffel vermoordt

in de hoop er heimelijk baat bij te hebben

zodat de deur der vreugde weer openslaat



om mij met het sociale licht der gerechtigheid

tegemoet te treden, zoals tijdens dat bijna geniepige

hunkeren van mijn ziel, naar de waarheid in mijn dromen

of slapen jullie net als ik onder een eik in de denktuin



die we met z’n allen hebben ontworpen

om er voor te zorgen dat er niemand

door het net valt, uit vriendelijkheid

en die niets vermoedende onschuld



waarmee onze zonen ten velde zijn gestuurd.





Schrijver: mobar

2006


Labels: Jij, Leven, Oorlog


juli 2009 14:22

DrieGeetjes Reageer op Ik sta voor



Saturday, November 11, 2006 19:31







sunset Reageer op Ik sta voor



Saturday, November 11, 2006 18:53



Prachtig. En ondanks de lengte heel graag gelezen.

Liefs en fijne avond, sunset



MayadeBij* Reageer op Ik sta voor



Saturday, November 11, 2006 11:04



Ook goedemorgen Heerlijke tekst.



rovago Reageer op Ik sta voor



Saturday, November 11, 2006 00:18



Een prachtgedicht.

Groetjes.

Rovago



zondag 17 februari 2013

Stop oorlog - Duistere horizon

...

zondag 26 juli 2009


Duistere horizon

De rivierboten hebben de slaven

tijdens de crisis geen vrijheid

gegeven is verloren, kogels



allemaal op weg naar de dood

aanbid ik jouw doorzichtjurk

de glans van jouw blote lijf

de geruchten langs jouw loodlijn



in de spiegel, is alles anders

heb je niet die wiegelborstjes

of knagende onderlippen

en statig spitsen van jouw neus



ik wil met je naakte lijf dansen

ruchtbaarheid geven aan het vermoeden

vruchtbaarheid geven aan mijn wichelroede



ik tracht te rivierdansen

je antwoorden met mijn dichtersgehoor

maar je luistert niet, je luisterde nooit



schrijft indringender dan ik

over dezelfde duistere horizon

terwijl de tijd voorbij tikt zonder zoen



de ritmeschepen hebben de helpers

tijdens de vrijheid, geen crisis maar doden

verloren is gegeven, overleven is vermoorden



we buiten de armoede uit

zijn allemaal schuldig

onder de dichtprinsessen

is de huid een beschermlaag

tegen excessen en exen



we helpen het klimaat naar de kloten

wijzen met onze vingers naar de groten

maar vergeten onszelf in het kleine



zien soms zelfs de weemoed verdwijnen

in trachten te omhelzen, een vrede van daden

maar jij ligt daar als lijk, aangevreten door maden.





Schrijver: mobar

Labels: Dood, Oorlog, Verwarring



Dwaallicht Reageer op Duistere horizon



Tuesday, November 25, 2008 21:38



Mooi indringend schrijven!



Liefs Dina



Gewoon Amy Reageer op Duistere horizon



Monday, November 24, 2008 15:55



Een indringend en waar schrijven.



liefs amy



hiljaa Reageer op Duistere horizon



Monday, November 24, 2008 13:17



nie de enigste kwas nog bezig

hahaha

sterk geschreven

knufliefs--hijaa--



Windwhisper Reageer op Duistere horizon



Monday, November 24, 2008 13:04



pohhhh, wat is dit mooi en weet je, je hebt zo gelijk een schonere wereld een beter klimaat, dat alles begint bij ons zelf, we zijn de verpesters van het millieu en de aarde. we zouden zeker bij ons zelf moeten beginnen.

toppertje Mobar, jouw hele schrijven, waarom ben ik de enige die een reactie geeft?

kuzzz



Stop oorlog - Ik sta voor

...

vrijdag 17 juli 2009


Ik sta voor

Alle kwaadheid die op jouw weg komt

alle duivels op dat driftpaard

met die vurige staart

die jij zo graag in de koffie

van jouw vrienden roert



maar laat maar,

al die nutteloze zielen

die niet meer weten

dat gras groen is

en de hemel blauwer dan lavendel

mooier, geuriger,

dan jouw denkbeeldige hel



waarvan ik de navelstreng

heb doorgebeten

met alles wat er aan geweten

in mijn strot ligt

er zijn teveel vrienden reeds gestorven

voor het goede doel



waar ik maar geen zingeving

in kan vinden

door de ervaring die ik niet koester

als mijn doodgeboren

zelfs door de keizersnede

niet meer tot leven te wekken

droom, dat ik nog dat kind ben

dat zinspeelt op vrede



terwijl ik weet

dat de wereld in brand staat

onze enige hoop is,

de werkelijkheid achter te laten

daar waar de nachtmerrie

meer soelaas biedt

in het achteruit spellen

van ons verstandelijk vermogen



maar mij zul je nooit horen oordelen

ik roep wat nutteloze woorden

als elementen

uit die niet door mij geschapen

maatschappij van klootjesdansers

mij boos hebben gemaakt



ik laat het bij die onnozelheid

omdat het gedachten zijn

en geen personen

als de wereld werkelijk

wat persoonlijker zou worden

dan zou ik mijn woede nooit zo uitspannen



of denken, dat iedere anonieme knuffel

een ooit gekoesterde liefdestruffel vermoordt

in de hoop er heimelijk baat bij te hebben

zodat de deur der vreugde weer openslaat



om mij met het sociale licht

der gerechtigheid

tegemoet te treden, zoals tijdens

dat bijna geniepige

hunkeren van mijn ziel,

naar de waarheid in mijn dromen

of slapen jullie net als ik

onder een eik in de denktuin



die we gezamenlijk hebben ontworpen

om er voor te zorgen dat er niemand

door het net valt, uit vriendelijkheid

en die niets vermoedende onschuld



waarmee onze zonen ten velde zijn gestuurd.







Schrijver: mobar

Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 14:02 Labels: Leven, Oorlog, Verwarring

1 opmerking:

Mobar Vorstkasteel17 juli 2009 14:04

Rebelle Reageer op Ik sta voor

Aangrijpend.

Friday, June 29, 2007 13:09



Stop oorlog - Het einde der tijden

...

donderdag 16 juli 2009


Het einde der tijden

Het einde der tijden zal komen

en iedere seconde waarin ik mijn waanzin

vergelijk met andere waanzin zal vergeten zijn

door hogere machten

dan die mij bekend zijn



de dag des onheils zal geboren worden

met een uit een erfenis getogen getuigenis

mijn bloed zal uit de ogen van God kruipen

voor gemaakte volmaakte vervreemding

van mijn onzelfzuchtige hart

dat uit het zicht van de vrede

in duisternis zal verdwijnen



de nacht zal heersen

met lust en hebzuchtverboden vruchten

zullen worden genoten waar uit het vlees

verleidelijke sappen druipen



er zullen doden vallen

onschuldige burgersniemand kan het

in de gaten hebbenhet enige wat nog telt

zijn kogelgaten



er zal een moment komen

dat er een einde aan de oorlog komt

maar de oorlog zal nooit

een einde aan de tijd maken



zoals ieder tijdsgewricht



van een open wonde.











Schrijver: mobar

Geplaatst door Mobar Vorstkasteel op 16:28 Labels: Bedrog, Dood, Oorlog

1 opmerking:

Mobar Vorstkasteel16 juli 2009 16:30

Narcis(t) Reageer op Het einde der tijden



Wednesday, July 09, 2008 11:05



heel sterk, pijnlijk en goed verwoord!



conan Reageer op Het einde der tijden



Wednesday, July 09, 2008 11:03



nou , wat is er toch vandaag met freaks weer een apocalyptisch gedicht....ja leest als een open wonde , pijn met een niet te overwinnen tijd , soort eeuwig woeden , heftig !



liefs conan***



Littledolphin Reageer op Het einde der tijden



Wednesday, July 09, 2008 06:05



sterk alweer, zeer sterk, liefs little



less - no more Reageer op Het einde der tijden



Wednesday, July 09, 2008 00:39



mijn beeld van 'het eind der tijden' ziet er anders uit, maar goed.... ieder zn meug, wel erg sterk geschreven



warme groet, Jan