Het zoete duister

....

Knappe vreemdeling




En toen die knappe vreemdeling
in eenzaamheid,
een vrije vogel zag
die nimmer had gevlogen,
maar hem wakker hield
vroeg hij haar liefde
in het dierenbos
onder de tafel
van de maan geschonken

als de stormen overtrokken
gordijnen ruw bewogen
achter de ramen
van zijn onschuld
ritme van zijn geweten

het hele gebeuren
van zijn aanwezigheid
en bomen dieper bogen,

waarin hij lag te dromen
nog maar nauwelijks bekomen
vloog hij in zijn dromen
met een vliegtuig over de oceaan
waar haar liefde groter werd

en zij hem vroeg haar te beveiligen.


Schrijver: mobar

Samen

Alles is voorgoed vergeven

hij sluit verdriet op in zijn ziel
als jij zo wilt blijven leven
is hij niet langer meer labiel

alles is voor eeuwig afgesloten
geeft zijn ziel op aan jouw angst
zijn leven is toch al naar de kloten
want samen waren jullie het bangst.


© september 2009, mobar

Hallo duisternis


Je ontglipt bijna aan de tijd, met het liedje "Hallo duisternis" van het Haagse popbandje
kleed ik mij in het schokkende blauw zing ik als jongetje altijd al mee tussen de muren
van de oude binnenstad op feesten met vervelende heksen
pluk ik tomaten die ik vul met gekookte eieren en kabouters met knikkers
voor een man of twee
en nu, een avond, drie eeuwen later in de herbouwde stad is er eigenlijk niet veel veranderd onder grijze wolken boven de daken het Haagse is nog steeds schokkend blauw en een beetje grijs en ik ben eigenlijk weer geen jongetje of een net meisje, ik pluk weer tomaten om aan centen te komen ga ik langs bij de kippen
en vul de tomaten want ik heb geen knikkers om buiten te spelen met een droge brok in de keel
wacht ik op een late treinreiziger om samen rijpe rode tomaten te plukken uit de koelkast,
naast het saladebed dromend over Venus rond jouw blonde vrouwenhaar
en grappig krullend schaamhaar met een bonte glimlach van vertrouwen
en alle heimwee van jouw hartsverlangen maak ik vliegensvlug
een salade klaar met ham en kaas en kaviaar.


Schrijver: mobar


dinsdag 30 juni 2009


Vakantiedorp

Zomer in het vakantiedorp
likt zijn stoere liefdeswonden,

zijn voorhoofd zweet
kent zijn weerspiegelingen
humor die langzaam slijt
golven schuimen aarzelingen

vertrouwde vrienden
die niets meer van hem
aannemen, eigenlijk nooit
zijn gedichten lezen

bij schaamteloze zee
die alles overspoelt
achter waanzin
van zijn dromen

zit hij zichzelf in de weg
achter een raamwerk
van gebroken liefde
zuigt hij sprookjes
uit de duim van het meisje
in het rode rokje
met de witte stippen

in de schaduw
van zijn droomrijk verleden
loopt hij terug
met haar
over het tuinpad
naar de draaimolen
met een fruitijsje in de hand
geeft hij haar een nat kusje

draaien ze samen in de rondte
van zomerdromen, hoogblond
onder zongetogen vakantiedagen

met in de handtas zoveel vragen.



Schrijver: mobar

Niet verliefd 1984


Florian van Driesteveld

Geschreven door mobar



of dito haren op jouw tenen
niet verliefd op droeve tepels
of vuile afwas, kromme lepels
niet verliefd op knappe obers
wil nu niet vet, maar echt iets


sober.

Droomwereldbrieven

donderdag 22 oktober 2009


Dierendag 1999



De laatste dierendag van de eeuw, Florian van Driesteveld woonachtig in de hoofdstad van ons land, heeft een broodrooster gewonnen in een dierenquiz. Hij wist te raden wie de papegaai was. De mol was de papegaai. Het was niet moeilijk om te raden. Het toeval wil dat Florian van Driesteveld verder schrijft verder aan zijn schriftelijke verklaring aan de droomwereld.



Beste droomwereld

Ik, Florian van Driesteveld, ik heb Sally Winterflow eigenlijk nooit iets persoonlijks verteld over het bizarre verhaal van Coos Dalstraat met zijn tweede liefde Jaap Bouwroede, maar het toeval wil dat ik Jaap Bouwroede zelf ook redelijk goed heb gekend. Ik heb hem allerlei onzin verteld, daar heb ik best een beetje spijt van. Ik geloof dat het tijd wordt dat ik werkelijk ga dromen, dat ik vertrek naar het zonnige land waar mijn brieven naar toe gaan. Beste droomwereld, gevoelsverwanten, geloof me in alle eerlijkheid, ik bedoel het allemaal niet slecht, dit leven is te echt. Ik ben een lieve man, niet alleen in mijn dromen, waarin zich een gelukzalige glimp van de werkelijkheid heeft verschanst. Liefde is universeel. Dat is mijn belangrijkste motto.Maar ook een doel op zichzelf. Ik ben eigenlijk alleen maar blij dat ik mijn dichterlijke brieven schrijf, over mijn innerlijke gevoelsleven en oprechte medeleven met de geradbraakte medemensen uit de samenleving, zoals Hubert, Sally en Jeroen, die ik al sinds 1969 ken en net als ik van de muziek van The Beatles en The Rolling Stones houden. Allemaal mensen met hier en daar een draadje los.

Groetjes, Florian van Driesteveld.



Florian schrijft rustig verder aan zijn brieven. Wacht hij is zo dronken dat hij er nog een brief uit perst. Zijn stem klinkt nu wat luider. Hij leest zijn eigen brief hardop voor, maar er is niemand die luistert, geen mens, geen dier, geen ding. Hij is gehaast, dierendag is bijna voorbij. En het is de laatste dierendag van de eeuw. Hij heeft nog iets belangrijks te verkondigen. Jammer, hij is helaas onverstaanbaar, door zijn dronkenschap, we zullen nooit weten wat hij in de volgende brief heeft geschreven.









© oktober 2009, mobar

Vergeten koffer

...
dinsdag 11 augustus 2009


Buikwind

Rivier vol diepe duisternis
de buikwind draait
onbewegelijke zucht
boven weilanden aan het einde
van een eenzame avond
hangt er een man aan de maan
donkere wolken pakken cynisch samen
van alle corrupte neigingen ontdaan
onder het plafond van een verliefde hemel
zwemmen wolken als dronken walvissen
van gerucht, geroezemoes en regenjas
naar maagd, tussen mijn groene vingers


de buikwind draait.





Schrijver: mobar

Droomwereldbrieven (diverse)

....

dinsdag 20 oktober 2009


Mailbox



Inmiddels is ook Hubert Stuipje weer achter de computer te vinden. Hij probeert een prijs te winnen met een filmquiz, een opblaasbare rubberboot. Overmorgen is hij jarig.
Tot zijn verbazing vindt hij een email met een scherpe toonzetting in zijn mailbox.
Een mail van Violette Zandheuvel.


Beste Hubert Stuipje



Nu hoop ik dat je wel eens goed naar mij zou willen luisteren, want de
bitterheid uit je brieven stelt mij wat teleur. Ik zet mij echt niet
tegen je af beste Hubert Stuipje, ik heb alleen aangegeven dat ik je eerdere veelvuldige ontboezemingen wat te veel van het goede vond, waar nu mijn grenzen zijn, en ik bang was dat ik je uiteindelijk meer zou kwetsen dan goed is voor een mens.
Ik wil je er aan herinneren, dat je zinnen gebruikte als "platonische wijze houden van
" en "uiteindelijk ontmoeten". Ik heb je in mijn vorige mails misschien wat beknopt
vertelt dat ik 't een en ander aan nare ervaringen heb, en dat ik mij
op dit moment liever met andere zaken bezig houdt. Ik gaf je mijn
visie op het geheel, en meer kon ik eigenlijk niet doen. En als je dat
niet aan kan, dan zou ik het echt en werkelijk jammer vinden,
maar men moet geen zielig paard steeds weer een race laten rennen,
als dat echt niet gaat. Je weet dat ik niet tot echte liefde in staat ben.
Dat heb ik afgeleerd door dat klootjesvolk om mij heen. Als je mij echt zou vervelen,
zou ik dat direct te kennen geven, en überhaupt niet meer terugschrijven.
Dit is voor mij ook relatief nieuw, ik heb wel ervaring met het één en ander,
maar de zogenaamde heropbouw van mijn leven, en de nieuwe correspondenties die mijn leven zijn binnengestroomd, niet zonder verrijking overigens,
zijn ook niet bepaald een specialisme waarin ik mij meer dan genoegzaam heb bekwaamd.
En ik wil absoluut niets horen waarvan je ook maar het geringste vermoeden hebt
dat het niet aan mij is toe te vertrouwen, dat vind ik niet fijn want ik schrijf niet
naar je om je uit te horen of omdat ik het zo leuk vind aan het woord te zijn.
Als dat het geval was zou ik onderhand wel forensisch woordvoerder
zijn geworden, of iets van die strekking. Ik ben dientengevolge ook blij dat het verhaal niet is aangekomen, want ik wil niet dat jij je omwille van mij niet op je gemak voelt, ik mag dan een moeilijk mens kunnen zijn, het doet mij wel degelijk wat als iemand gekwetst wordt door dat soort zaken. En fin, ik weet ook erg weinig maar ik weet wel, dat ik aan bitterheid geen boodschap heb. Ik vind 't verdomd leuk en interessant om iemand als jij te kennen, maar dat heb ik nou al driehonderd keer gezegd geloof ik, zonder het zeker te weten.



Liefs, Violette Zandheuvel




© oktober 2009, mobar

Het vuur in zijn ziel

zondag 18 oktober 2009


Het vuur in zijn ziel

Hubert Stuipje is erg angstig. Hij is een zenuwenlijder, al jaren.Zijn beste vriend heeft de ziekte van Lyme,en vanwege alle spanningenheeft Hubert weer allerlei zenuwtrekjes terug gekregen. Zo lukt het hem nietmeer om in een enkele keer de kraan dicht te draaien. Het lijkt of de kraantegenwerkt en zich niet dicht laat draaien. Of de kraan zichzelf weer opendraait.Hetzelfde geld voor de deur, en alle andere deuren in zijn bestaan. Ze gaanwel open, maar hij krijgt ze nooit meer dicht. Ze laten zich niet dicht gaan, willen altijd open blijven, zoals een vrouwenhart in de overgang, een pony in een lenteweide, smoorverliefd op het leven en de prinsheerlijke billenpartij van een worstelende homo,die overhoop ligt met het leven en zichzelf, maar tegelijkertijd briljante uitvindingen doet omdat eenzaamheid aanzet tot creativiteit, en creativiteit zich niet laat delen door de massa, die zich laat beïnvloeden door kreten van minder bedeelde fantasieloze mensen. Nee, niets van dit alles voor Hubert, hij is vanuit zijn natuur een zenuwenlijder geworden. Geef hem nooit een sleutel want je krijgt die gegarandeerd afgebroken terug.Kijk, hij huilt nu voor de spiegel. Laat hem maar even. Tranen brengen geluk.Hij praat weer met zichzelf. Terug gaan naar zijn treurjeugd dat wil hij nooit meer.Daarom bijt hij van zich af. Hij gaat nooit meer binnenvetten als mensen hem pijn doen.Tranen. Maar voor hem niet teveel. Op zijn knieën, dat nooit!Cultuurbarbaren! Spuug hem maar in mijn gezicht. Misschien dat het vuur in mijn ziel dan nooit meer dooft. Hij heeft gesproken met de leden van het gezelschap.Ze zijn het er nu allemaal over eens dat het leven zich afspeelt rond een droom. Ze weten alleen nog niet welke droom, misschien dat Jeroen Splinterman er in de toekomst meer over kan vertellen. Als het vuur in zijn ziel niet dooft zullen er waarschijnlijk vanzelf wel nieuwe dromen komen. Voorlopig houdt het vuur in zijn ziel hem op te been, geeft hem de kracht op de communiceren, overleg te plegen, taken uit te voeren, en alles met passie, omdat passie nauw verbonden is met het vuur in zijn ziel.













© oktober 2009, mobar

De naakte waarheid

dinsdag 20 oktober 2009


De naakte waarheid

De laatste ontroerende brief van Sally Winterflow uit de residentie dringt niet meer echt tot Florian van Driesteveld door. Hij is niet langer op zoek naar een pseudoniem, heeft zichzelf terug gevonden in teleurstelling over het leven. Het is inmiddels 13 oktober 1999 in de hoofdstad van ons land, twee dagen voor de verjaardag van Hubert Stuipje, die zich over twee dagen dus echt een oude rukker mag noemen. Florian filosofeert zomaar wat over het leven.

De medicijnen zijn goed aangeslagen. Hij gebruikt geen drugs en alcohol meer.

De mensen zullen merken dat hij weer een lief persoon zal worden.

De mensen zullen hem weer verwelkomen onder het liefdeslicht van de schijnheiligheid als een verloren zwart Maldoriaans schaap, met drie poten en een veel te lange natte snaak die trilt in de tegenwind van de voorspoed der dromen.



Maar opgetild door luchtspiegelingen en blindgangers, die leegte opzuigen als slappe was wordt hij verwelkomt als de nieuwe verlosser. Zijn geschriften worden gelezen met een zekere gulzigheid die ongewoon is tijdens de dagelijkse gang der dingen.

Er verschijnen gedichten over zijn charmante verschijning zomaar uit de losse pols en met veel inzicht en innerlijke kracht geschreven door blonde Indianenvrouwen,

ontheemde pubers, maar ook door alledaagse heksen, en festivalbezoekers, drugsgebruikers en lijmsnuivers. En hij zal nooit meer achter de geraniums zitten met zijn dronken hondenkop, zal hij nooit meer grommen tegen lammetjes of luchtkinderen die zich over ambtenaren beklagen. Bloemen oesters van de vergeten droom, hij zal zich niet van het orakel laten afhangen. Ze zullen hem weer losmaken zodat hij niet langer zonder lendendoek omgekeerd aan een boom hoeft te blijven hangen. Ze zullen zijn lichaam naar beneden takelen, met lenige handen en handige moed. En ze zullen zien dat hij geen Tarzan is maar een gezette man van middelbare leeftijd met een baard onder zijn buik.




© oktober 2009, mobar

Koffie

vrijdag 23 oktober 2009


Koffie



Thomas is eindelijk terug in de oude havenstad na een lange vermoeiende treinreis, dwars door Nederland.



De eenzaamheid heeft geen einde, Thomas had dit alles niet kunnen vermoeden. Het is al laat. Thomas is vermoeider dan hij ooit had kunnen weten. En zijn vermoedens waren al zo vaak vervreemd van zijn gewoontes. Thomas had nauwelijks nog besef voor een gevoel van tijd. Tijd zoals in het heen en weer slingeren van de klepel van de klok in het oude huis waar hij vandaan kwam, na het horen van het droeve nieuws. Nu is Thomas terug in de oude havenstad, in een oude woning aan de Aalscholverkade. Hij krijgt dorst. Voorlopig een blijvende dorst. Hij ziet de openstaande deur, loopt door de hal naar een andere deur met een achterliggende keuken. Het is een kleine maar handig ingerichte keuken, met spiegels aan de raamkant en een kleine tafel bij het vierkante raam. Er staat een klein koffiezetapparaat dat zich door Thomas laat bedienen. Het bruine goedje drupt langzaam uit het tuitje. Thomas herkent de grote glanzende spiegel die ook in de kleine keuken hangt. Hij laat de koffie een beetje lauw worden. Zijn gedachtes gaan trager dan zijn voelen, dat zich kenmerkt door een rillend lijf omdat hij nadenkt over het droeve nieuws. Een leven lang biologische groente, niet roken, en geen vlees gegeten en dan toch kanker, maar oud geworden, oud met een hevige pijn, verraderlijke pijn, die niet meer met morfine was te bestrijden. Totdat zijn tante tenslotte het leven liet, bijna negentig, maar toch nog door een ziekte geveld. Een leven vol herinneringen heengegaan. Het doet pijn er aan te denken.



Op de Aalscholverkade staat de oude havenhuizen met hun daken in wind en regen, en door het water van de brede grachten voelt het koud en vochtig aan. Er draalt een Herfstige weemoed door de levensaders van Thomas, omdat hij weet dat zijn verjaardag voorspoedig is. Ooit zal de dood ook zijn verjaardag herhalen, tenslotte vervagen, een roestige vlek in een emmer vol sop. De koffie blijft lauw in de keuken. Thomas geniet van het lauw worden van de koffie en bekijkt de kleine keuken nu wat grondiger, met ogen die een besef van bewustzijn verkondigen. Hier heeft hij ooit als één van de eerste mensen op aarde het boek:

Leven zonder liefde

gelezen, twee keer achter elkaar, en sommige hoofdstukken wel drie of zelfs vier keer. Met een gretigheid, een zeldzame gretigheid.Thomas leerde te begrijpen wat dieren bij gebrek aan liefde doen, en waarom mensen zoveel trager denken, dan dieren in eenzelfde situatie. Hij leerde te begrijpen waarom de aard der dingen steeds een dualisme is tussen ingewikkeld en eenvoudig, niet tussen goed en kwaad of licht en duister.Hij leerde hoe de mens zich zonder liefde kon gaan handhaven in een liefdesloze maatschappij, maar hij las ook de schaduwzijde, het cynisme dat de schrijfsterten slotte ten gronden richtte, en haar deed besluiten zichzelf de dood toe te brengen door verhanging aan de sterkte onderste tak van een taaie wilgenboomaan de oevers van het spiegelmeer in het land achter de horizon, bij de rivieren. De lauw geworden koffie smaakt bitter, de verwarring neemt langzaam af.Thomas wordt al weer wat rustiger, kan mensen voorzichtig aankijken zonder de blik af te wenden. Hij durft weer met meer dan twee woorden te praten en een discussie aan te gaan over het geloof, maar hij houdt niet van dat absolute, kiest liever voor de nuances van de dierenwereld en de sprookjes van de lente zoals de alleenheerser ons die gaf, zonder oordeel, of vooroordelen. Het ergste leed lijkt nu geleden, de artistieke blik van Thomas valt op een boekenkast waarin alles behalve kookboeken pronken. Hij vindt een dun boek in de boekenkast. Thomas ziet de naam van de auteur: Jeroen Splinterman. De naam van de zelfmoordenaar. De sociaal pedagoog.Die mierenneuker die de late jeugd van Hubert Stuipje naar de knoppen heeft gebracht, met vage weerspiegelingen over psychologie.Hoe kan het anders. Dit was zijn oude havenhuis. Zijn persoonlijke boekenkast. Zijn particuliere binnenwereld. Zijn individuele keuken, uitgaanscentrum, danszaal, televisiekamer, vermaakruimte. Nu komt Thomas dichter bij de bron. Dit is spannend en vraagt alle concentratie.Hij leest de titel van het boekje: De dood slaat geen varken.Thomas begint aandachtig te lezen, slaat geen enkel woord over.Wat kon die man schrijven, jammer dat hij ervoor koos om naar de andere kant tegaan. Maar wat had hij nog voor een keuze? Toen bekend werd dat hij Hubert Stuipje had misleid was zijn carrière naar de knoppen en hing hij zijn ambities aan de wilgen. Maar de vreemde woorden in dit boekje. Dit wonderlijke smoezelige boekje uit zijn boekenkast. De dood slaat geen varken Thomas weet nu zeker dat hij hier niet voor niets naar toe is gekomen.Hij voelt dat er een puist op zijn rechterbil zit en dat de keukenstoel wiebelt.Maar er zit een eenvoud in het wiebelen die hem naar het leven doet snakken. Hij leest de overeenkomsten tussen de uitspraken ven het boek van Jeroen Splinterman met de filosofische uitspraken uit Leven zonder liefde Thomas begrijpt eindelijk waar het in het leven allemaal om draait, en dat alles niet voor niets is geweest. Hij neemt nog een slok van de lauwe koffie, die smaakt bitter, maar het bevestigt zijn nuchtere vermoeden.





*

© oktober 2009, mobar

Tegenlicht

Tegenlicht


Het licht heeft niets te verbergen
oorspronkelijke vertalingen van de gelukzalige
zijn te lezen op de wanden van een grot
ze moeten niet met kleuren goochelen
als iets rood is wordt het niet blauw
als ik je vergeet kan ik niet met je trouwen
maar als je bij me blijft
weet ik niet of ik van je houd

ik wil je weer zien in peinzend tegenlicht
met de diepte van een hoofdstuk uit een boek
niet die treurnis van een vergeten jeugd
of de ongeriefelijkheid van een lendendoek

misschien mag ik je vertederen met duisternis
de stille woorden die ik nooit verzwijg
wanneer ik in jouw trouwe ogen kijk
is onze lichaamstaal authentiek
en zonder verdere bijzonderheden.

Schrijver: Mobar.