Dmdigb

vrijdag 8 juni 2012

Gedichtenkoffer

.....

3 opmerkingen:

zondag 26 juli 2009

Denk maar dat ik gek ben

Laat het me koud wat of u vindt
en wie u tot uw vriendinnen
kan rekenen zonder rekenmachine
de wind is dit keer een briesje
een zomers briesje zonder inkeer

dit verlies is in gecalculeerd
ik heb geleerd in duisternis te zingen
en soms heb ik een kruik
gevuld met regenwater

ook ik heb die dagen gezeten
achter de tralies van uw geluk
door vriend en duivel bezeten
maar altijd hoop in mijn geweten

ik zal u verder niet meer schrijven
of in gedachten in uw geest verblijven

het laat me koud wat of u vindt
uw obsessie mijn ziel leeg te roven
is gedoemd tot een zinloos falen
u komt niet voor in de verhalen
alleen eerlijke dromers dwalen

naar de puurheid van de toekomst.



Schrijver: mobar
Geplaatst door

Mobar Vorstkasteel op 05:47 Labels: Troost

nana Reageer op Denk maar dat ik gek ben

Sunday, August 17, 2008 00:09

wauw..mobar..

alleen eerlijke dromers dwalen..

daar laat je al je kracht zien!

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 17:53

Sorry maar denken dat jij gek bent gaat er bij mij niet in. Mooi gedicht, je irritatie is voelbaar... Sterkte

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 17:11

prachtig dit schrijven ,heel graag gelezen
p Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:56

goede middag mobar, een werkelijk mooi stukje schrijven alweer, hoopvol geschreven. ik las het graag

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:28

vind de titel alleen al zo mooi, dat is dus iets wat ik zovaak zeg, denk maar niet dat ik gek ben, beetje in de war soms, dat wel

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:20

paar keer gelezen
erg mooi

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:15

Goed schrijven, mijn gedachten dwalen, "zijn we eigenlijk, allemaal niet een beetje gek?"

Goede middag Mobar


Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:13

Ronduit schitterend, met veel plezier gelezen!



Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:02

maandag 20 juli 2009

Buig jouw zilveren lepel

Hoe dikwijls dans jij
rond de kwetsbare schoonheid
van een innemende natuur

en weef jij woorden
naar het woord van toen
met groene ogen

en een fruitijsje
voel ik jouw huid
een tijd verspilt met zwijgen

in mijn gretig hart
heerst een duisterstorm
heb ik je eindelijk gevangen

in de droomstreek van verlangen
voel ik jouw tong
zal ik die dichter zijn

achter deze zonnewind
of blijft de zomer onbemind
waar liefde in de einder bloeit

het droomlot laat ons ongemoeid
waar levensvragen groeien
in brieven aan de toekomst.




Schrijver: mobar
herzien voor Jeroen...
Geplaatst door
Mobar Vorstkasteel op 17:43 1 reacties:
Mobar Vorstkasteel20 juli 2009 17:44
Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 23:55

prachtig schitterend!

Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 23:53

Prachtig!

Groet van Hilly

xMelissaax Reageer op Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 21:12

Mooi!


Littledolphin Reageer op Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 21:04

helemaal jouw stijl alweer mobar, de titel op zich al is mooi maar dat schrijven is echt
Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 21:02

Schitterend schrijven!

woensdag 24 juni 2009


De maan scheen een schemerlamp


En onze dromen waren getreden
tussen de muren van een hernieuwd ratsoen
onder gebaren die niet werden begrepen
handen schuddend de gure wind, zonder veel poen
slenterend door de verlaten straten van de stad
naar wat er nog voor handen was, een vriend
een warme zak patat, en we logen er niet voor
warmden onze vingers aan de slappe friet
en doopten het aardappelproduct stevig in
de mayonaise, die we vet vonden, maar niet duur
dus we lieten onze magen vullen, met dit goedje
in de nacht, bestelden nog een extra portie pindasaus
en verzonnen een prinses die goed kon koken
met een optionele extra arm en goed gesitueerde
keuken, en we haalden ook anderen over gedichten
te gaan schrijven, over wat we hadden meegemaakt
en dat deden ze, het ene na het andere gedicht
ging over ons leven, en tegen de tijd dat het laatste
frietje naar binnen was gewerkt, besloten we
zelf een gedicht te gaan schrijven, en de liefde
te verklaren aan de eerste persoon die het las
maar we schaamden ons zo rood, dat we het gedicht
weer weghaalden om niemand in verlegenheid te brengen
haalden we alle gedichten weg, die door niemand
werden begrepen, en daarna slenterden wij naar
het centraal station en spendeerden onze laatste euro’s
aan een kaartje voor de trein, om weg te geraken
uit deze verdoemde stad, waar we zo lang gelukkig
waren geweest, voordat het noodlot ons was begonnen
te tarten, was er niet veel aan de hand geweest
maar toen het eenmaal begon, was er geen houden meer
aan, we sprongen in de trein en zwaaiden afscheid
voorgoed, zonder ooit nog achterom te kijken, hadden
we de zaken afgehandeld en konden we zonder wrok
weer terug naar het dorp, waar onze dorpsgenoten
zolang op ons hadden gewacht, om ons opnieuw
te verwelkomen in de wetenschap dat we spoedig weer
zouden oprotten zonder het iemand te verwijten
gaven we elkaar het laatste blikje bier en mompelde
mee met het gestommel van de trein die vaart minderde
om ons de gelegenheid te geven het leven te overdenken.


......

Schrijver: mobar
20 januari 2009
Geplaatst door

Mobar Vorstkasteel op 14:48 Labels: Sprookjes
1 reacties:
Mobar Vorstkasteel24 juni 2009 14:51
De maan scheen een schemerlamp

Friday, January 23, 2009 06:14

In een adem uitgelezen en dat 's morgens vroeg... heel fraai Mobar!



De maan scheen een schemerlamp

Wednesday, January 21, 2009 07:59

Mooi, ik zou alleen wel willen dat het 'gecompliceerde' deel van het leven zo gemakkelijk verlaten kon worden..

De maan scheen een schemerlamp

Wednesday, January 21, 2009 00:13

mooi!

De maan scheen een schemerlamp

Tuesday, January 20, 2009 23:55



Mooi.

Ik niet ik

Blogspot verleden

Blogspot verleden

donderdag 10 juli 2014

Later

Ik heb de dag gedroomd zoals de zilte zee het eiland zonovergoten verstreken de uren alsof het licht oneindig was en wanneer het later donker wordt adem ik jouw zielsvertrouwen met alle zuurstof van de wereld geloof ik mijn gevoel zoals de mystiek van de speelse erotiek die ik zag in jouw zonnespel maar voor nu komt het dansen te laat het verzoek, de glimlach, jouw aandacht ze wachten in de schaduw van het zwijgen ik bekijk jouw schilderijen bij zonsondergang met een biseksuele inslag gaat de bliksem soms wat traag voor schaduw van verlangen terwijl er een zomers onweer losbarst bekijk ik de nagels van jouw handen dankzij bloemen duurt de nacht te kort madeliefjes leven slechts eenzaam na de dood en die vertelt te weinig over het leven van het gras waarop wij vrijen het maanlicht maakt de bijbel tijdloos we vergaan in de uren van het pure genot niets van deze eeuw is nutteloos of in euforie overdreven samen dronken worden biedt geen soelaas we hebben dat allemaal eerder meegemaakt bij nacht in de stad rond de gekraakte panden er lekte regenwater door het zolderraam - die dag op de markt wanneer we sinasappelen kopen komt er in een tas een boek voorbij nog ongelezen, letterpril nemen we waarheid mee naar bed want in het bed lijken meningen te smelten door het samenzijn we haasten ons naar de rivier jij vertelt iets raars over het leven een vreemde zomerweek ging voorbij, later in dat later zie ik je weer zwemmen. Maanziek Als zelfs de wintermaan mijn woorden niet verstaat dan blijf ik toch steeds hopen dat 't verlangen naar jou niet overgaat want dromen kan je niet verkopen omdat jij, mijn muze, maanziek wordt ik de nachten niet kan tellen dat ik in gedachten naast je lig omdat mijn hart je niet kan bellen dus beloof ik je een mystieke boterbrief in een ruimteschip op weg naar jou in deze wereld van ik heb je lief is er geen leven zonder kou waar alles, over ons, geschreven is de maan laat niemand in het blauw het maanlicht spreekt "ik hou van jou" maar de maan is ziek, niet gediend van repliek het zit de mensen zichtbaar tegen door de winter en de regen zelf het eigen hart raakt soms op drift haast ieder ego lijkt behoorlijk geschift er is geen tijd meer te verliezen wanneer we toch voor dromen kiezen zal de maan haarzelf genezen verleden tijd heeft dat bewezen. Wie goed doet Wie goed doet is zoet - liefde heeft een leuke snoet suikerzoete droom - wie goed doet is lief en gezegend in vrede - voor altijd samen wie goed doet is snel - bankroet en onder invloed - boontje om loontje. - 2014 - Allerlei soorten mensen

"Ze zeggen dat het gevecht

om de eindjes aan elkaar te knopen, een  man met beide voeten op de grond houdt, hij probeert zijn baan te houden, maar is zelf niet te koop, o er zijn vele soorten mensen nodig op de wereld om het leven

de moeite waard te maken, niet ieder vogel heeft het zelfde bekje." op de liedjesradio klinkt een bevlogen lied. Alfons kijkt in de spiegel.

Hij lijkt in de verste verte niet op de blonde stoot die hij op de datingsite Badoo ziet.

Verblind door de heldere natuurlijke schoonheid bekijkt hij de jongeman meerdere malen. De foto's in hemd en met harde tepels, de mond en de ogen, die ietwat angstig lijken door het eigen verlangen.

En hij denkt, wat jammer dat die stoot mij niet zoekt, terwijl hij naar de droeve ogen kijkt. Er lijkt een jarenlange regenbui over die knappe kop heengegaan. Een oude ziel in een jeugdig lichaam, een moedige geest achter een verlegen uiterlijk. Iemand die veel heeft gelezen, maar de woorden niet allemaal begrepen.

Het lijkt alsof hij duizend grijze hanen hoort kraaien.

De kracht van de moderne computermedia is groot.

Iedere keer opnieuw kijkt hij naar die frisse stoot, die zo verlangt naar de vriend, die hij niet kan zijn vanwege zijn leeftijd en maatschappelijke achterstand.

"Er zit geen profijt in bedrog, eerlijke mensen weten dat, en wraak smaakt helemaal niet zoet, of je nu zwart, bruin, geel of blond bent, iedere man is van binnen hetzelfde."

"Je weet dat liefde een doel is, die vrede aan de ziel kan brengen, iedere man is hetzelfde".

Alfons heeft de boodschap begrepen, hij typt voorzichtig onder de mooiste foto:

"Ik vind je lief, wil je met mij trouwen, vanwege mijn inhoud."

We zijn nooit weggeweest Onze tocht ging naar het oerwoud waar jij een tijger had gezien maar dat beest hield niet van lakens en was echt een boerentrien we reisden verder naar de keuken waar jij een eitje had verstopt om de thuiskomst op te leuken maar de kip had je gefopt ons bezoek ging naar de bedstee waar jij een kikker had verloofd maar dat beest had geen idee waarom jij je zo had uitgesloofd. Wandeling Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen maakten we naderen het einde van het verhaal en komen hier nooit meer op terug het nieuwe voorjaar is begonnen. De laatste dagen Ik dacht de afstand in jouw naam vragen maar de stilte gaf geen antwoord en ademde teleurstelling versus stille moed voelde ik in mijn grijze aderen nog voor de nachten bleef jij niet bij me maar in de verte stond mijn jas je goed uit een donkergrijs verleden had ik wol van 't schaap over één kam geschoren zoals de zonderlingen zonder adem en was er geen excuus om niet te herenigen opnieuw beginnen bij twijfel, zonder jas in de nacht van ons zwijgen was er geen afstand in ons lijfelijk niet voelbaar verstandelijk vermogen

Ik mis je wel, mijn vlees geworden onzin. Te lang was jij mijn minnares bij de Amstel.

En de rivier bracht ons bloemen en maaltijden van vegetarische oorsprong. Na afloop dronken we de wijn van de wijngaarden uit mondgeblazen glazen, die de Ikea uit China had geïmporteerd. Bij de kringloopwinkel kochten we borrelglaasjes en roze rimpels, die kregen we er gratis bij, alsof we allemaal nog kinderen waren, blij gemaakt met een dode mus of een eenzame zwaluw, waarvan jij het heimweelied kende.

Je schreef soms namen op een enveloppe voor onder mijn kussen, maar mijn kussen was allergisch voor papier en de vlees geworden onzin die over ons heen werd gestort alsof we allemaal tegelijkertijd voelden dat we eindelijk te klein werden om de wereld te begrijpen.

ik mis nog een dimensie

 Er werd hier laatst iets geschreven, door mezelf, onherroepelijk over mezelf, en het werd afgekraakt waarschijnlijk door een intellectueel, die neef van mijn moeder, die zo tegen kinderarbeid is. Hij vond dat mijn verhaal nog een dimensie mistte,

en ik moet het eerlijk toegeven, ik mis nog steeds een dimensie.

Ik mis nog een te vroeg geboren monster, een analfabeet met een kringloopsnor, ik mis nog een ontheemde profeet, of een schizofreen zonder kinderlijk verlangen. Ik mis nog een huisvrouw die ministers in pak afzeikt, of een minister die het met een stofzuiger doet. Ik mis nog iemand die overal toezicht over houdt, maar zelf niet inzichtelijk is door het verdwalen van een naam. Ik mis nog list en bedrog, of prinsessen op een berg erwten, die de boot hebben gemist, omdat hun rolstoel bleef vastzitten in de modder van de vijand, die in dezelfde zonderling geloofde, toen ik mijn adem inhield omdat jij voorbij kwam, deze keer zonder baard en veel toegankelijker dan ik voorheen had durven dromen. Ik mis nog een tandenborstel en een proleet voor een spagaat, maar vanavond ga ik met jou dansen.

Madurodam Toen we op reis gingen in een uit dromen ontstaan voertuig kwamen we plotseling tot het besef dat we in Madurodam woonden we stapten uit voor de stilstand op een plein we kwamen telkens dezelfde mensen tegen de wereld leek niet groter dan de notendop waarin hij werd beschreven door dwazen die nieuwsgierig waren het nieuws lekte voortdurend in de dagboekbrieven die we schreven kwam je politiek, voetbal, bier en vrouwen tegen er was nooit tijd voor een nieuwe onderbroek of een item over mosterdallergie en de netelroos die daar het gevolg van was ergens in de verte danste een sombere koningin die veel te groot was voor onze kleine huizen diep in het duister van de beschaafde wildernis speelde een dronken paus poker met een clown er vroeg een miniatuuragent of we om de toren wilden blazen, maar we reden nog een rondje rond de kerk voordat we het laatste nieuws herlazen en aan het einde van de rit lieten we ons verleiden tot een nieuwe waarheid die met ons afsprak dat er lente zou komen om Madurodam te ontwaken uit haar dromen. Schrijversziel De meeste mensen, mij bekend geven niets om mijn zielenroerselen zij lezen mijn gedichten niet het zijn vreemdelingen die het met mijn woorden doen ontheemde lezers in het duister en bij dageraad, de neus gesnoten sluit ik soms mijn ogen in een droom om ieder woord te conserveren men hoort mijn stemgeluid niet de mens die mijn ziel weet te ontroeren ik ben geluidloos mezelf ik probeer een belofte te vervoeren.
Echo uit vergeten land Hier hoor ik echo, echo, echt o die onderbreekt de stilte het is echo uit vergeten land jouw hart bonst aan mijn hemeldeur aan het plafond van mijn denken hangt een paraplu kijk daar zweemt die natte zeemeermin met zilveren staart ze lispelt, lispelt over droge, droge worsten ze flirt met mij ze flirt en flirt en flirt met mij ik wil helemaal niet niets niet vreemdgaan in den vreemde ik heb jou toch mijn liefste mijn allerliefste, liefste lief ik heb jou toch lief mijn liefste maar ze blijft maar flirten ze flirt, en flirt en flirt met mij ze lispelt de wanhoop nabij twee dronken libellen op het droge de woestijn als een achtertuin van de oceaan ze flirt, en flirt, en flirt de echo onderbreekt de stilte. 2013 Levensvragen Jij komt niet bij mij met levensvragen ze zijn te wild, te onorthodox ze zitten vol met verlangens en hebben lak aan tradities je hoort meer bij de empathie dan bij de kerk en de seks niet gek voor een lichaam dat naast de hoeren loopt het afscheid doet nooit zeer maar het weerzien is te pijnlijk iedere ochtend opnieuw begint de onafgebroken tocht naar de nacht die als een sluier is en met jou meedenkt in alle bochten ooit was jij de moeder der filosofen tegenwoordig verzorg jij de hamster die danst in kleine keukenkastjes mocht er ooit een droom komen waarin mijn kinderziel zich zal voltooien dan maak ik een danszaal rond jouw grafsteen ik gooi mijn kiezelsteen ver over de vijver mijn laatste nacht is als een afscheidsbrief onze lijven verliezen een zeldzame eenheid.

Maanspiegel

vrijdag 21 september 2012

Maanspiegel

Summer day

zondag 26 augustus 2012

Een zondag met regen

....
Even terug in de tijd
woensdag 29 februari 2012


Welterusten
vrijdag 31 juli 2009

Welterusten dinsdag



Welterusten dinsdag
je wordt een mooie dag
ik zie een glimlach
van de zon in jou genieten

dag lieve droom muzikanten
het is weer mooi geweest
ga nu maar rustig slapen
ik blijf wel wakker
om te waken
over de trommel
die in onze harten drumt.



Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

 Welterusten dinsdag