Dmdigb

vrijdag 8 juni 2012

Gedichtenkoffer

.....

3 opmerkingen:

zondag 26 juli 2009

Denk maar dat ik gek ben

Laat het me koud wat of u vindt
en wie u tot uw vriendinnen
kan rekenen zonder rekenmachine
de wind is dit keer een briesje
een zomers briesje zonder inkeer

dit verlies is in gecalculeerd
ik heb geleerd in duisternis te zingen
en soms heb ik een kruik
gevuld met regenwater

ook ik heb die dagen gezeten
achter de tralies van uw geluk
door vriend en duivel bezeten
maar altijd hoop in mijn geweten

ik zal u verder niet meer schrijven
of in gedachten in uw geest verblijven

het laat me koud wat of u vindt
uw obsessie mijn ziel leeg te roven
is gedoemd tot een zinloos falen
u komt niet voor in de verhalen
alleen eerlijke dromers dwalen

naar de puurheid van de toekomst.



Schrijver: mobar
Geplaatst door

Mobar Vorstkasteel op 05:47 Labels: Troost

nana Reageer op Denk maar dat ik gek ben

Sunday, August 17, 2008 00:09

wauw..mobar..

alleen eerlijke dromers dwalen..

daar laat je al je kracht zien!

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 17:53

Sorry maar denken dat jij gek bent gaat er bij mij niet in. Mooi gedicht, je irritatie is voelbaar... Sterkte

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 17:11

prachtig dit schrijven ,heel graag gelezen
p Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:56

goede middag mobar, een werkelijk mooi stukje schrijven alweer, hoopvol geschreven. ik las het graag

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:28

vind de titel alleen al zo mooi, dat is dus iets wat ik zovaak zeg, denk maar niet dat ik gek ben, beetje in de war soms, dat wel

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:20

paar keer gelezen
erg mooi

Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:15

Goed schrijven, mijn gedachten dwalen, "zijn we eigenlijk, allemaal niet een beetje gek?"

Goede middag Mobar


Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:13

Ronduit schitterend, met veel plezier gelezen!



Denk maar dat ik gek ben

Saturday, August 16, 2008 16:02

maandag 20 juli 2009

Buig jouw zilveren lepel

Hoe dikwijls dans jij
rond de kwetsbare schoonheid
van een innemende natuur

en weef jij woorden
naar het woord van toen
met groene ogen

en een fruitijsje
voel ik jouw huid
een tijd verspilt met zwijgen

in mijn gretig hart
heerst een duisterstorm
heb ik je eindelijk gevangen

in de droomstreek van verlangen
voel ik jouw tong
zal ik die dichter zijn

achter deze zonnewind
of blijft de zomer onbemind
waar liefde in de einder bloeit

het droomlot laat ons ongemoeid
waar levensvragen groeien
in brieven aan de toekomst.




Schrijver: mobar
herzien voor Jeroen...
Geplaatst door
Mobar Vorstkasteel op 17:43 1 reacties:
Mobar Vorstkasteel20 juli 2009 17:44
Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 23:55

prachtig schitterend!

Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 23:53

Prachtig!

Groet van Hilly

xMelissaax Reageer op Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 21:12

Mooi!


Littledolphin Reageer op Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 21:04

helemaal jouw stijl alweer mobar, de titel op zich al is mooi maar dat schrijven is echt
Buig jouw zilveren lepel

Sunday, August 17, 2008 21:02

Schitterend schrijven!

woensdag 24 juni 2009


De maan scheen een schemerlamp


En onze dromen waren getreden
tussen de muren van een hernieuwd ratsoen
onder gebaren die niet werden begrepen
handen schuddend de gure wind, zonder veel poen
slenterend door de verlaten straten van de stad
naar wat er nog voor handen was, een vriend
een warme zak patat, en we logen er niet voor
warmden onze vingers aan de slappe friet
en doopten het aardappelproduct stevig in
de mayonaise, die we vet vonden, maar niet duur
dus we lieten onze magen vullen, met dit goedje
in de nacht, bestelden nog een extra portie pindasaus
en verzonnen een prinses die goed kon koken
met een optionele extra arm en goed gesitueerde
keuken, en we haalden ook anderen over gedichten
te gaan schrijven, over wat we hadden meegemaakt
en dat deden ze, het ene na het andere gedicht
ging over ons leven, en tegen de tijd dat het laatste
frietje naar binnen was gewerkt, besloten we
zelf een gedicht te gaan schrijven, en de liefde
te verklaren aan de eerste persoon die het las
maar we schaamden ons zo rood, dat we het gedicht
weer weghaalden om niemand in verlegenheid te brengen
haalden we alle gedichten weg, die door niemand
werden begrepen, en daarna slenterden wij naar
het centraal station en spendeerden onze laatste euro’s
aan een kaartje voor de trein, om weg te geraken
uit deze verdoemde stad, waar we zo lang gelukkig
waren geweest, voordat het noodlot ons was begonnen
te tarten, was er niet veel aan de hand geweest
maar toen het eenmaal begon, was er geen houden meer
aan, we sprongen in de trein en zwaaiden afscheid
voorgoed, zonder ooit nog achterom te kijken, hadden
we de zaken afgehandeld en konden we zonder wrok
weer terug naar het dorp, waar onze dorpsgenoten
zolang op ons hadden gewacht, om ons opnieuw
te verwelkomen in de wetenschap dat we spoedig weer
zouden oprotten zonder het iemand te verwijten
gaven we elkaar het laatste blikje bier en mompelde
mee met het gestommel van de trein die vaart minderde
om ons de gelegenheid te geven het leven te overdenken.


......

Schrijver: mobar
20 januari 2009
Geplaatst door

Mobar Vorstkasteel op 14:48 Labels: Sprookjes
1 reacties:
Mobar Vorstkasteel24 juni 2009 14:51
De maan scheen een schemerlamp

Friday, January 23, 2009 06:14

In een adem uitgelezen en dat 's morgens vroeg... heel fraai Mobar!



De maan scheen een schemerlamp

Wednesday, January 21, 2009 07:59

Mooi, ik zou alleen wel willen dat het 'gecompliceerde' deel van het leven zo gemakkelijk verlaten kon worden..

De maan scheen een schemerlamp

Wednesday, January 21, 2009 00:13

mooi!

De maan scheen een schemerlamp

Tuesday, January 20, 2009 23:55



Mooi.