De naakte waarheid

dinsdag 20 oktober 2009


De naakte waarheid

De laatste ontroerende brief van Sally Winterflow uit de residentie dringt niet meer echt tot Florian van Driesteveld door. Hij is niet langer op zoek naar een pseudoniem, heeft zichzelf terug gevonden in teleurstelling over het leven. Het is inmiddels 13 oktober 1999 in de hoofdstad van ons land, twee dagen voor de verjaardag van Hubert Stuipje, die zich over twee dagen dus echt een oude rukker mag noemen. Florian filosofeert zomaar wat over het leven.

De medicijnen zijn goed aangeslagen. Hij gebruikt geen drugs en alcohol meer.

De mensen zullen merken dat hij weer een lief persoon zal worden.

De mensen zullen hem weer verwelkomen onder het liefdeslicht van de schijnheiligheid als een verloren zwart Maldoriaans schaap, met drie poten en een veel te lange natte snaak die trilt in de tegenwind van de voorspoed der dromen.



Maar opgetild door luchtspiegelingen en blindgangers, die leegte opzuigen als slappe was wordt hij verwelkomt als de nieuwe verlosser. Zijn geschriften worden gelezen met een zekere gulzigheid die ongewoon is tijdens de dagelijkse gang der dingen.

Er verschijnen gedichten over zijn charmante verschijning zomaar uit de losse pols en met veel inzicht en innerlijke kracht geschreven door blonde Indianenvrouwen,

ontheemde pubers, maar ook door alledaagse heksen, en festivalbezoekers, drugsgebruikers en lijmsnuivers. En hij zal nooit meer achter de geraniums zitten met zijn dronken hondenkop, zal hij nooit meer grommen tegen lammetjes of luchtkinderen die zich over ambtenaren beklagen. Bloemen oesters van de vergeten droom, hij zal zich niet van het orakel laten afhangen. Ze zullen hem weer losmaken zodat hij niet langer zonder lendendoek omgekeerd aan een boom hoeft te blijven hangen. Ze zullen zijn lichaam naar beneden takelen, met lenige handen en handige moed. En ze zullen zien dat hij geen Tarzan is maar een gezette man van middelbare leeftijd met een baard onder zijn buik.




© oktober 2009, mobar