Het zoete duister

....

Knappe vreemdeling




En toen die knappe vreemdeling
in eenzaamheid,
een vrije vogel zag
die nimmer had gevlogen,
maar hem wakker hield
vroeg hij haar liefde
in het dierenbos
onder de tafel
van de maan geschonken

als de stormen overtrokken
gordijnen ruw bewogen
achter de ramen
van zijn onschuld
ritme van zijn geweten

het hele gebeuren
van zijn aanwezigheid
en bomen dieper bogen,

waarin hij lag te dromen
nog maar nauwelijks bekomen
vloog hij in zijn dromen
met een vliegtuig over de oceaan
waar haar liefde groter werd

en zij hem vroeg haar te beveiligen.


Schrijver: mobar

Samen

Alles is voorgoed vergeven

hij sluit verdriet op in zijn ziel
als jij zo wilt blijven leven
is hij niet langer meer labiel

alles is voor eeuwig afgesloten
geeft zijn ziel op aan jouw angst
zijn leven is toch al naar de kloten
want samen waren jullie het bangst.


© september 2009, mobar

Hallo duisternis


Je ontglipt bijna aan de tijd, met het liedje "Hallo duisternis" van het Haagse popbandje
kleed ik mij in het schokkende blauw zing ik als jongetje altijd al mee tussen de muren
van de oude binnenstad op feesten met vervelende heksen
pluk ik tomaten die ik vul met gekookte eieren en kabouters met knikkers
voor een man of twee
en nu, een avond, drie eeuwen later in de herbouwde stad is er eigenlijk niet veel veranderd onder grijze wolken boven de daken het Haagse is nog steeds schokkend blauw en een beetje grijs en ik ben eigenlijk weer geen jongetje of een net meisje, ik pluk weer tomaten om aan centen te komen ga ik langs bij de kippen
en vul de tomaten want ik heb geen knikkers om buiten te spelen met een droge brok in de keel
wacht ik op een late treinreiziger om samen rijpe rode tomaten te plukken uit de koelkast,
naast het saladebed dromend over Venus rond jouw blonde vrouwenhaar
en grappig krullend schaamhaar met een bonte glimlach van vertrouwen
en alle heimwee van jouw hartsverlangen maak ik vliegensvlug
een salade klaar met ham en kaas en kaviaar.


Schrijver: mobar


dinsdag 30 juni 2009


Vakantiedorp

Zomer in het vakantiedorp
likt zijn stoere liefdeswonden,

zijn voorhoofd zweet
kent zijn weerspiegelingen
humor die langzaam slijt
golven schuimen aarzelingen

vertrouwde vrienden
die niets meer van hem
aannemen, eigenlijk nooit
zijn gedichten lezen

bij schaamteloze zee
die alles overspoelt
achter waanzin
van zijn dromen

zit hij zichzelf in de weg
achter een raamwerk
van gebroken liefde
zuigt hij sprookjes
uit de duim van het meisje
in het rode rokje
met de witte stippen

in de schaduw
van zijn droomrijk verleden
loopt hij terug
met haar
over het tuinpad
naar de draaimolen
met een fruitijsje in de hand
geeft hij haar een nat kusje

draaien ze samen in de rondte
van zomerdromen, hoogblond
onder zongetogen vakantiedagen

met in de handtas zoveel vragen.



Schrijver: mobar