Bloemen

Nadat ik wegens ziekte een tijdje uithuizig was geweest, keerde ik weer terug in mijn nederige woning in de volksbuurt van een stad ergens in ons kleine land.
Op een dag kwam ik de buurvrouw op straat tegen, omdat ze niet zo heel goed Nederlands sprak en nogal druk was, probeerde ik het kort te houden. Ze vertelde trots dat ze de post onder de deur door had geschoven, tijdens mijn afwezigheid, en toen ze begreep dat ik ziek was geweest, vroeg ze of ik weer beter was. Als je aan een chronische aandoening lijdt is dat altijd een moeilijk moment, maar we namen met blijde gezichten afscheid.
Een paar dagen later werd weer de post onder mijn deur geschoven, een kaartje van de andere buren, die mij een fleurig jaar toewensten en een fleurige kerst. Het was een zinspeling op de bloemenstal die zij beheren. Ik vond het plezierig maar op het kaartje stond: Jullie.
En ik was geen jullie, ik ben nog steeds geen jullie, en ik heb ook geen jullie. Ik bedacht me dat het waarschijnlijk een standaardkaartje was, zoals dat wel vaker met kerstkaartjes het geval is, en ik vroeg me af of het een hint was om bloemen voor kerst te gaan kopen in de bloemenstal bij het ziekenhuis.

Vanochtend kwam ik thuis van boodschappen, in erg drukke winkels, om toch nog een paar kleinigheidjes voor kerst te kopen, om niet helemaal in mijn eentje te creperen. Er werd toen aan de deur geklopt. Het was de buurvrouw uit Afghanistan, ze had een grote bos lelies in haar hand, waarvan ik al zag dat ze niet helemaal fris meer waren. In haar beste Nederlands vertelde ze dat ze nog wel twee maanden goed zouden blijven, hetgeen twijfelachtig was, omdat er al bloemblaadjes tijdens het aanpakken vanaf fladderden. Ik bedankte haar met een brede glimlach en bemerkte in mijn armzalige woning dat lelies een heel aparte geur hebben. Ik besloot een van mijn vrienden een fles wijn te brengen en een tak van de lelies. Toen ik de deur uit ging kwam ik de buurvrouw van de bloemenstal tegen. Ik dacht even dat ze schrok, maar ik bedankte haar vriendelijk voor de bloemen en wenste haar een fijne kerst. Ik merkte al dat ze wat vreemd opkeek toen ik haar bedankte voor de bloemen, waarschijnlijk had zij ze aan de buurvrouw van twee hoog gegeven en had die gedacht wat moet ik ermee, of dan moet de buurman ook bloemen krijgen.
Ik ging op weg naar de vriend om hem de wijn voor de kerst te brengen, tezamen met een lelietak.

Toen ik bij hem aankwam zei hij:
“Ja, maar ik heb die andere fles wijn ook betaald, en die lelies die heeft ze mij ook al proberen aan te smeren. Ik moet ze niet”
Het kostte mij wel wat moeite op precies na te gaan hoe het zat, en ik zal het waarschijnlijk ook niet te weten komen. Ik vond het jammer dat je de lelies niet kan opeten, maar de geur is wel plezierig.
Al met al was het een ludieke nieuwe kennismaking met mijn buren, en zit de sfeer voor de kerstdagen er al goed in. Alleen jammer dat die vriend die tweede fles wijn ook is komen ophalen.