Van de wolk en het schaap

“Jij bent van de wolk en het schaap!”zei Violette tegen mij terwijl ze aandachtig naar de scheurkalender keek.
Ze had gehoord dat mijn schizofrene vader was overleden, in een Amsterdamse telefooncel met een flesje rum in zijn handen. Ze kwam onmiddellijk naar mij toe, ik was een zielig hoopje mens, verscheurd door mijn verleden.
Mijn vader had mij verwekt bij een Argentijnse hoer die op de Amsterdamse walletjes werkte, en die mij drie maanden na mijn geboorte ter adoptie aanbood aan een eenvoudig Katholiek gezin.
Ik was een nerveus kind, controleerde alle deuren, deed alle openstaande ramen dicht, ik trok mijn haren uit mijn hoofd en ik beet nagels.
Toen ik zeven was kwam ik Violette tegen, mijn buurmeisje. De mooiste mensen waren mensen die je op je zevende ontmoette.
Ik merkte direct dat ze bijzondere aandacht voor mij had. We gingen samen naar het Vondelpark, en ze kocht een echte ring voor mij.
Toen we er op een mooie voorjaarsdag weer op uit gingen om in het park te wandelen, werd ze door een loslopende hond gebeten. Het was de brutale hond van mijn schizofrene vader.

“Jij bent van de wolk en het schaap !” zei Violette tegen mij, terwijl ik mij afvroeg wat ik in de overlijdensadvertentie moest vermelden. De dood van mijn vader was niet onverwacht gekomen, iedere keer dat ik hem tegen kwam was hij erger beschonken dan de schimmen van de nacht, je kon aan zijn ogen zien dat hij geen eindeloos leven zou hebben.

Mijn ogen leken op de ogen van mijn moeder, ik noemde ze de ogen van de wolf, maar Violette sprak mij altijd tegen.
“Het zijn de ogen van de wolk en het schaap!”zei ze dan terwijl ze mijn huilende lijf geruststelde.

“Jij kon er niets aan doen, het was jouw schuld niet.”


Jeroen Splinterman