Bomensnoei die influistert

Het is niet vreemd in de steden waar ik leef, en woon met een balkon aan de straatkant. Er komen geluiden voorbij, als de nacht wazig wordt, dronken mensen met een toekomst in het toerisme.

Er schijnt tijdens de nacht een maan, even heldhaftig als boven het platteland of boven de bergen.

Er groeit een man in mij niet groter dan een dwerg, ze slepen me in een helikopter, maar ik wil eigenlijk naar bed. Daar boven is de horizon te overzien, en de wereld en de meiden. We willen weer de onderbroeken uit de jaren zestig.

Je wordt wakker met een kater naast mijn bed, ik heb je van het geglooide matras laten rollen in de zevende hemel. Er liggen wat onbestemde drollen te dampen naast jouw ontmaagde lichaam. Maar het kunnen ook gebakjes zijn, ik heb mijn bril niet op.

Er rijdt een hoogwerker in een rolstoel door de straat om de bomen van een kuifje te voorzien. Ik ben even een reporter in mijn eigen straat, een journalist die het voor de onderbroeken doet.

Ik red een tamme kastanjetak in bloei van de ontuchtige dood in de hakselmachine. Een takkenlawaai maken die krengen als je een kater hebt. Ik hang je aan de waslijn te drogen. Misschien dat je humeur dan niet verlept.


Jeroen Splinterman