Afscheid van een zonnedroom

De dood fluistert, zacht, een naam
er klinkt een lach, de volle maan
schijnt diep bedroeft bevolkte huizen
er hangt een herfst over de muizen
naar het najaarswoud, om te beginnen
het duister trekt de arme luizen
om daar de weemoed te beminnen
de nacht voelt klam, vol met verwijten
maar uitgelaten blaten de geiten
over vele trouwe droomgedaanten
het spook der nacht komt ons bezoeken
en steelt verdacht, de onderbroeken.


Schrijver: mobar