Was je ogen in mijn schaduw

Was je ogen in mijn schaduw
en laat die mensen maar
toe in jouw te veel geleden hart
ze staan daar bij de schepen
de bevoorrading van de zee
die alsmaar in het duister schuimt
het werkt niet mee, het hart schommelt
die schuinscheerder is nog erger
dan de ander in brandend verlangen
gaat er een huivering door de eenzaamheid
je ziet ze daar in slagorde, standbeelden
van schrijvers, zandbeelden, vervaagde beelden,
je probeert het tasten te verlangen
roept kermend, vrije vogel waar ben je

ziet een grote eik, tussen de daken van de dagen,
getuig je, probeer je, worstel je
met tuinkabouters en rukwinden,
grijp je de kans om je los te maken uit dat niet evenwicht
van manen, steeds maar nieuwe manen
lichtplaneten van onbegrepen woorden
bijna struikelend als de nacht over wat was
er nooit gebleven in mijn schaduw
was je ogen, ik besta niet


maar wat erger is dat tasten naar
de eenzame ander
met een heftiger verwoestbare jeugd
ondragelijker bezwaard verleden
en wat vlinderslagen zonder deugd
het verloren gaan van weemoed
terug geworpen naar de luister
van de rivier van weggesleurde woorden


hoor het water, dit is een smeekzang
een verdringen van vergane stemmen
een echo diep uit het verleden
misgeslagen planken, heengeslagen humor
en die zeldzame naakte tepeldans
waarin de evolutie verloren ging.



Schrijver: mobar
14 maart 2008