Onzichtbare zwerver

De mooiste woorden
van de onzichtbare zoon
weerkaatsen tegen kale muren
van de lege kamer waarin hij
in zijn eenzame droom leeft.

Zijn trouwe vrienden zijn
nu in zijn verhalen
en ze geven geen snars
om de werkelijkheid
van vervelende mensen
en kinderlijke wensen.

Ze luieren liever
in een zelfgenoegzaamheid
met vrolijke, tintelende
moderne trekjes,
en trekken zich terug
in het droomgeluid
van de meest authentieke

rockmuzikant
aller tijden,
op weg naar zijn werk
in een lege kerk, in het midden
van de stad in het land

aan de zee achter het duinlandschap.

Dan treft het woord weer,
de weg naar waarheid,
op zoek naar waarachtigheid,
in alles wat schuilt
in het leed wat leven heet
en het lijden dat
de mens moet leiden.

Probeer die onzichtbare zoon

maar eens onzichtbaar te volgen.

Je komt ergens uit.
Je komt nooit bedrogen uit.

Hij is altijd in de weer, zijn voorname woorden
kruipen onder de huid en blijven daar,
generaties lang
totdat zijn simpele eenvoud is uitgestorven

in de grauwe mist van de duisternacht,

en er nog een paar zwervers lispelen
onder de regen van de binnenstad
met een in grijsheid verloren adem
en het uitzicht op een mooie hoer

met grote verbaasde ogen.

We houden van jouw zoon,
hij was vast een aardige man.
Maar zijn onzichtbaarheid sprak boekdelen.
Men bleef hem maar verzwijgen
in zijn bladzijdes van onzichtbaarheid.
Dag na dag bleef hij verdwenen.
Hij was beter nooit geboren.

Er is met hem geen held verloren.



Schrijver: mobar