James Absurdy

James Absurdy - Archief

Geschreven door mobar

maandag, 03 mei 2010 12:08

Florian van Driesteveld moet met zijn dronken kop opeens denken aan het beroemde boek van James Absurdy. Ergens midden in het verhaal die passage, na afloop van een hevige wervelwind die over het land woei. Thomas, een jongen honing op zijn lippen krijgt gesmeerd. Hij klopt rillend van de kou bij grootmoeder aan voor een kopje valse lichtenthee. Grootmoeder laat hem binnen en ziet haar verlegen kleinzoon met de donkerbruine slavenogen staan en zegt: "Hoepel op gedrocht, ga terug naar het denkbeeldige Zuiden, om oude mannen te begrijpen, huur een bezemsteel en vertrek naar een tweedehands sprookje of verdwijn in een weggegooid boek." Thomas probeert haar te begrijpen, maar heeft last van de generatiekloof. Thomas denkt na, maar het lukt niet om tot een conclusie te komen. Waarop de jongen er vandoor gaat met een meisje met twee vlechten, die saxofoon speelt in de nachtachter de suikerfabriek. Ergens achter de Russische suikerfabriek, hebben hele volksstammen de liefde verleerd in het suikerspinnen van de zonde, waarvoor Jezus was gestorven, de arme man, aan het kruis. Het ligt er vol met condoompjes als stille getuigen van onstuimige liefde. Op een dag klopt Thomas opnieuw ergens aan, maar dit keer bij een bedelaar. De man laat zijn tandeloze mond een paar keer in het luchtledige koekhappen. Thomas krijgt een hulppakket met de glorie van God: Liefde op het eerste gezicht. Alle wanhoop over vrouwen met een enkele keer goed gladstrijken vergeten. Met de stomende heupbewegingen der innerlijke herenliefde. Nooit een klacht over het weer of dat de melk zuur was geworden, omdat de buren waren bevriend met ambtenaren. Het leven sleepte zich voort in het dagelijkse der dingen, waardoor de kanarie niet meer wilde zingen. Waardoor de kanarie nooit meer wilde zingen. En in zijn ooghoeken ziet de jongen de schilderijenzwerver. Hij weet dat hij zijn schilderijen leuk vindt, hij neemt een beetje afscheid van zijn onbeminde verleden, vergeet het meisje met de vlechten telkens een beetje meer, tijdens het verwerken van zijn verdriet. En samen drinken ze lauwe thee en dopen koekjes tussen het bankstel dat al een beetje in elkaar zakt. Ze knutselen wat aan elkaar. Even kijken of er nog iets loszit. De koekkoek hangt scheef in de klok.Is blijven hangen tijdens het twaalfuurtje. Toen er een spook achter het behang vandaan kwam. Omdat moeder Geit de lakens had buiten gehangen, en er een warme late oogst was. Een goede oogst van ogenblikken. En de jongen in het boek besluit hier zijn leven lang te blijven. Met het ouder worden van de tijd slijten de woorden die hij moest horen. Maar vergeten zal hij ze nooit, die dwaze woorden, die hij moest horen en die hij liever nooit gehoord. Zo eenzaam had het hem gemaakt. Maar de schrijver James Absurdy kent geen genade.De lezer wordt meegesleept tot in de diepste oorzaak van het verdriet. De late warme oogst wordt van het land gehaald. Moeder Geit neemt definitief afscheid van de zomer. Oktober nadert zijn einde. Het geluk van de liefde is weer voorbij. Maar iedereen heeft er van genoten. Zoals een vogel van de zon. Zoals meerdere vogels van de zon. * © oktober 2009, mobar

 

© Copyright Henk van Dijk