Brief aan een vriend

Geschreven door mobar

O de zon, er is veel over geschreven in brieven en verhalen, liederen en gedichten. Ik speel met de gedachten er een muzikaal gedicht over te schrijven. Maar mijn ganzenveer heb ik verloren, en mijn ballpoint wil niet schrijven De zon, ik zou het bijna vergeten. Een afbeelding van het geluk, het stralend licht. Wat zou dat schelen? Wat zou ik kunnen schrijven? Wat zou ik kunnen schrijven zonder zwaarte. En de Maan, ik heb het woord versleten. Maanspiegel, maanvissen, maanvlinders. Ik kwam ze tegen in mijn mannendromen. Is er een mooier woord dan Maan. Is er een man zonder een maan? Waar moet een brief mee beginnen? Met een voetstap, een vingerafdruk Een teken van genegenheid, hoogachting respect of gewoon simpel mazzel. Ik, alleen, zou je willen beminnen met alles wat in mijn mogelijkheden ligt, maar er zijn geen woorden als de nacht valt in ‘t duister. Er is geen duister zonder nacht en geen nachtbrief zonder licht. Een gedicht. Ik heb er veel over gelezen. Ik heb er vaak aan gedacht een mooi gedicht te schrijven. Maar ik kan het mij niet dwingen, ik wil eerst een liedje zingen, en dan dronken worden, omdat jij nog aan mij denkt. En mij de vrijheid van mijn woorden schenkt Op het witte behang van de statige kamer tekent zich een schaduw af, het lijkt alsof ik weer die film zie, van mensen die bedriegen. Gelovigen van het linkse, fanatiekelingen van het rechtse Ik zie ze onbeholpen draaien naar de flikkering van het immense, intense helse licht. De laatste zwart wit film is begonnen. We denken niet in uitersten, zoeken de nuance. Soms zijn we plechtig, dikwijls zijn we doof.   Bij het meer waar de oude wilg staat is de kraai bezig met een slim spel waardoor hij zich niets van de aanwezige mensen aantrekt. De natuur behoeft geen geheimen om met de waarheid te rijmen. Ik kijk graag naar grote vogels. Hij vliegt vlak boven de golven en land daarna op een tak van de boom. Dit is de plek waar ook het grijze konijn vaak komt. Ik weet dat het beestje mijn dromen kent. Ik weet dat de kraai ook mijn dromen kent. In cultusruimten liggen de geheimen van een moeizaam proces op weg naar herkenning. De getekende seizoenenblues met de hoop op erkenning. Het hart kent vrijheid en trouw, maar dat is een bittere noodzaak, niet iets om te aanschouwen of te vervloeken als een zonde. Een bijna ongrijpbaar gevoel, van onbehagen. En gelukzaligheid, dat ook. Een soort genegenheid die warmte geeft. Beste vriend, ik geef je de zon en de maan in mijn nachten, de zon reeds bij nacht van de maan in de avond. Ik beloof je spoedig helderheid En enkele beweringen om de waarheid aan te toetsen, wanneer je mij om het minste, weer vertrouwt.