Joop 4

maandag 8 maart 2010

Joop 4

Dagen gleden voorbij. Joop las en genas. Joop was niet meer de Joop die hij ooit was. Misschien was het allemaal een dwaze droom geweest, net als die droom over het ontbijt met Hitler. Misschien kwam de brief niet van zijn zus, maar van een stalker, die toevallig ook iets over vogelvoeder wist.

Iedere avond keek Joop naar de maan. Of hij zocht naar een gedicht over de maan.

Op een gegeven moment wist hij niet meer of het echt gebeurd was. Er waren teveel mensen die met dubbele tong spraken, of het moraal alleen voor het eigen karretje spanden.

Hij kon niemand meer vertrouwen. Psychiaters waren niet langer meer aan hem besteed.

Hij sprak nog een keer af met die zonderling, speelde een kort Japans deuntje op de vleugel in de behandelkamer en bekeerde zich tot een ander dieet.
Misschien had hij nooit iemand vermoord, was de gedachte alleen in hem opgekomen.

Nachten gleden voorbij in pyjama. Joop ontkleedde zich niet meer.
Ook overdag droeg hij een pyjama. De artikelen die hij schreef voor de boekenclub kon hij via het internet versturen. Dankzij zijn kennis over de Europese poëzie kon hij overal zijn verhaal kwijt.

Het drong steeds meer tot hem door dat hij onschuldig was.
Ja, hij was opgekomen voor enkele zwakkeren die hem daarvoor zelf hadden gevraagd.
Maar hij had geen jonge vrouw gewurgd, of leugens aan zijn psychiater verteld.

Door zijn nieuwe dieet was hij tien kilo afgevallen, en omdat hij niet meer dronk
waren de wallen onder zijn ogen weer verdwenen. Zelf gedichten schrijven deed hij niet meer.
Hij las alleen nog maar de gedichten van anderen, meestal uit bewondering, en om het genezingsproces voort te zetten. Want hij wist diep in zijn hart, dat hij zijn onrust kon genezen, door het lezen van gedichten. Dromen over Hitler deed hij niet meer.
Ook de voorzitter van de schildersclub was gelukkig uit zijn geheugen verdwenen.
Hij had nog vage herinneringen aan zijn moeder, fragmenten die soms in dromen voorkwamen. Of hij schrok wakker wanneer hij dacht aan zijn schizofrene vader.
Maar de ernstigste onrust was voorbij, hij had geen ongekende driften meer, voelde zich meer en meer een rustig schip op de zee. Soms waren er wel haaien, maar dat bleken toch altijd weer guppies, en dat maakte hem alleen maar vrolijk op zijn gympies.

Hij begon zelfs weer een beetje aan lichaamsbeweging te doen. Touwtje springen op het balkon, er konden nog wat kilootjes af.




© maart 2010, mobar