|
Geschreven door mobar
|
Een trage bruid
wilde je met me zijn onder regen
terwijl de oorlog weemoed vorderde
en belastingen om het niets werden geïnd
liep ik op mijn tenen over zelf gelegde eieren
en niets wat ik deed was op de markt
enig meer geld waard dan noodzaak
deed vermoeden onder maanlicht
kwam je terug in een zijden jurk
en een tafelkleed voor over het kastje
mocht de muur het begeven in het riet
dan had je altijd nog een kluitje
en het door zonlicht verkleurde truitje
want ondanks mijn intense verdriet
was je uiteindelijk toch een leuke griet
misschien wat trager dan de meeste mensen
soms in de duisternacht willen begrijpen
maar zelfs de meest intieme wensen
moeten in dromen en weemoed rijpen.
|
© Copyright Henk van Dijk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten