Joop 3

maandag 8 maart 2010

Joop 3

Het was vroeg, die eenzame ochtend. De maan maakte plaats voor een magere zon.


Het was een mager jaar. Joop had zijn eerste lustmoord gepleegd, herinnerde zich zelfs de details weer, maar het lijk was nooit gevonden. De jonge vrouw werd niet gemist. Er verscheen geen bericht in de krant. Geen opsporingsbericht. De hongerige wolven hadden haar met huid, haar en botten verslonden. Helemaal niets was er van haar overgebleven, zelfs geen kloppend verhaal om aan zijn psychiater te vertellen.

De plotselinge heimwee waardoor zijn onrust was begonnen was weer verdwenen.

Hij dacht soms aan zijn moeder.

Toen, later diezelfde ochtend, kreeg hij een brief van een zus van hem.

Joop maakte de brief nieuwsgierig open, en vond daarin enige voedervoorschriften, die hem mogelijk van zijn driftbuien konden genezen. Alles samengevat moest hij voortaan vogelvoeder gaan eten. Hetgeen zou moeten leiden tot een betere controle over zijn driften. Er zou een boek uitkomen, waarin het een en ander nog eens fijntjes op papier was te lezen. Het was het afstudeerproject van zijn zus, met wie hij al sedert mensenheugenis geen contact meer had. Er stond ook verder niets persoonlijks in, of de vraag hoe of het met hem ging.

Zijn zus had net als de rest van de wereld niets in de gaten, wilde alleen haar verhaal over vogelvoeder kwijt, wist niets over de waanzinnige man die haar broer Joop was geworden. En Joop nam ook niet de moeite om te antwoorden. Hij had geen trek in een zus met vogelvoeder.

Er gingen weken voorbij, de zomer naderde met grote stappen. Joop voelde weer die vreemde tinteling in zijn bloed. De brief van zijn zus was hij vergeten. Hij kreeg nog wel een brief van ene Hubert die beweerde dat hij bij hem in de klas had gezeten en of hij mee wilde doen aan een televisieprogramma over het mooiste meisje van de klas. Violette Zandviool, had er tussen haakjes achter gestaan, maar Joop kon zich zowel Hubert als Violette Zandviool niet herinneren. Hij besloot de handgeschreven brief bij het oud papier aan te dienen als overbodig afval, zonder zich nog verdere zorgen te maken over de inhoud en de betekenis van de woorden.

De bezoekjes aan zijn psychiater verliepen voorspoedig. Hij was eindelijk tot de conclusie gekomen dat het beter was om zijn mentale geneesheer eindelijk eens te vertellen over zijn nare droom over Hitler aan de ontbijttafel en de onhandige voorzitter van het psychiatrische schildersclubje waarvan hij de linkerhand was. Als het leven een koeienkop was, dan was hij een pop van klei, die met zijn linkerhand zand schepte over de koeienvlaai.

Joop was ernstig in de war, maar liever dan vogelvoer, genoot hij van de snoepjes die zijn zenuwheer hem aanbood. Het waren veelal snoepjes met een zachte inhoud, en waardoor de tanden en kiezen niet tot bederf zouden worden aangezet. Hij genoot van deze snoepjes, en het lukte hem steeds beter om zijn ziel tegenover de zenuwheer bloot te leggen. Wel viel het hem op dat de zenuwheer het verhaal steeds weer in een seksueel kader wist te verleggen, alsof er misschien verbanden waren die hij tijdens zijn haastig leven als kasteelheer over het hoofd en de ophaalbrug had gezien.

Alsof het allemaal door zijn oversekste moeder kwam.


Hij besloot zijn zwemdiploma met zijn linkerhand te overhandigen. Dan toch liever snoepjes dan vogelvoeder. Er was al genoeg oud papier voor een leven lang zwemmen.


Zijn maag kon geen eend verdragen omdat hij vroeger de Donald Duck had gelezen. De eerste hand die hij gaf was hij verloren aan een haai. Maar zijn kunsthand gaf hem de kracht om meisjes te wurgen, en zijn lusten te vieren. De psychiater bleef slechts een bekende in zijn eigen poppenkast. De poppenkast van het leven.




© maart 2010, mobar