Laatste licht (versie)

Laatste licht (versie)

Hersensprookjes - Teksten

Geschreven door mobar

dinsdag, 28 december 2010 15:28

Een laatste licht viel over het sombere avondland. De zomer was voorbij, duisternis kwam spoedig aanzetten, met wind, regen en invallende koude. Thomas, de zwerver van de woordendroom, was eenzaam in de spokentuin, die hij had aangelegd met zijn herinneringen. Prachtige vlinderstruiken, bont gekleurde zomerbloemen, overal zag hij de kleuren van zijn herinneringen. Er stonden beelden in die tuin. De tuin van een aan kanker gestorven vriend. De versteende beelden staarden hem onwezenlijk aan. Alsof ze hem gevangen hielden in zijn herinneringen. Hij was eenzaam en verdrietig. Tranen verlieten zijn groene ogen, die herfstavond, dacht hij na over het leven. Toen het donker was, kroop er een nieuw spook, in zijn eenzame sombere geest. Een spook met een gezicht, een spookachtig gezicht. Het gezicht van de mens die niet kon communiceren. Het gezicht van een gestorven vriend, en hij herinnerde zich alle twijfel, alle nooit uitgesproken woorden. Hij herinnerde zich conflicten, maar ook de mooie momenten. Het gezicht stond hem nu duidelijk voor ogen. Het was alsof hij onderdeel was geworden van een horrorfilm, hij praatte tegen het gezicht, maar het gezicht liet alleen een minzame glimlach zien, weigerde ook maar iets terug te zeggen. Het laatste licht viel ongelofelijk zwaar over de oevers van het onvermogen. © december 2010, mobar,