Zwoele avond

Zwoele avond

Hersensprookjes - 2006 - 2009

Geschreven door mobar

zondag, 01 juli 2012 17:48

Tegen het einde van een eenzame, zwoele avond hoopt Violette van harte dat de nacht nachtelijke koelheid zal brengen. De warmte heeft haar lijfelijk doen zweten. Wanneer zij denkt aan die andere grote stad bij de kolkende rivier waar de zomerhitte woekert, bekruipt haar een gevoel van heimwee. Langs slome menselijke gedaanten zoekt zij een weg naar haar huis in ’t Oosten van de oude stad. De bekende route die op de stadsplattegrond is aangegeven is met onoplosbare inkt zodat iedereen de zoektocht kan herhalen, is haar niet vreemd. Op weg naar haar bestemming denkt zij aan de vreemde man die zij gaat ontmoeten. Violette Zandheuvel hoeft echt niet ver te lopen om de onrust weer te voelen! De onrust van de eenzame natuur van Florian. Wreed als de uitbarsting van een vulkaan voelt zij de schaduwkanten van zijn liefde. De hevigheid die pijn doet, die naar buiten moet. De gek waar zij verliefd op is. In de afstand die tussen Violette en Florian ligt door de intensiteit van haar dromen, is Violette teruggekomen. Door de hevigheid van het libido van Florian van Driesteveld keert Violette terug in de droomwereld van zuiverheid. Zij hoort weer de liefdestaal. Zij heeft hem lief gehad met de tederheid van een verlangen, was in de droom bij hem gekomen met het bericht van een kind. Een onbevangen waarheid opgeschreven met onzichtbare inkt voor hen die aan de leugens kunnen ontsnappen. Zij die zonder leugens durven leven. De ratio op een eerlijke manier durven te onderzoeken. Maar jullie konden niet blijven op dat eiland, de kwartjes voor de telefooncel raakten langzaam op. En er was niemand om te bellen, om met weemoed te vertellen, hoe geweldig Violette was, in bed en door de liefde. Hoe geneeskrachtig zij was in de nacht, wanneer de schaduw ging slapen. En de nacht weer samenviel met het duister. Florian van Driesteveld herkende het verschil tussen de dag en toen weer de nacht, tussen echt en onverschilligheid. Hij herkende de diepte van de schaduwkanten, de puurheid van de echte mensen, de onnozelheid van de acteurs, met de niets betekende maskers. Hij hield van Violette, die vreemde nacht toen in het duister jullie droom verloren ging. In wederzijdse eenzaamheid, die teisterde, die aan de mensheid zijn heerschap liet zien, met alle gevolgen van dien. En nu? Zoet als de geur van bloeiende kamperfoelie, herinnert hij de lichaamsgeur van Violette. Die geur die het instinct moest leiden. Maar misschien voelde hij de verwarring niet, had zij hem destijds beter willen leren kennen. Willen weten wat er achter zijn bijzondere schrijven schuilging. En waarom hij de brieven nooit verstuurde. Violette is eenzaam en voor de toekomst in een droom verloren. Omdat ze dikwijls drinkt is Florian van Driesteveld niet meer de dichter uit haar dromen. Ze voelt zich schaamteloos herboren, als een nieuwe ster aan het hemelplafond. En Florian van Driesteveld loopt verder door de nacht, over het pad van belofte, waardoor alles slijt, zelfs de diepste spijt. Violette zou zomaar in dromen terug kunnen komen, om te vertellen dat het de moeite waard was. Dat het de moeite waard was om te lezen, waarom Florian van Driesteveld was verdwaald. Waarom Florian van Driesteveld was verdwaald met het geheim van zijn dromen.

 

© Copyright Henk van Dijk