Deuren

Deuren

Hersensprookjes - 2008 - 2011

Geschreven door mobar

zondag, 22 juli 2012 16:18

Zodra de deuren opengaan kom je ze tegen, de elleboogmensen, met iedere dag een preek over moraal. Alles hebben ze er voor over, om de aandacht op zichzelf te vestigen, de wereld deugt niet, de priesters deugen niet, er zit geen dak meer op de kerk. Iedereen die niet blank, man, of hetero is, is verdacht, volgens die zielenzeikerds. En kom je een deur verder, dat gaat er een nieuwe wereld voor je open: Dichters die je geen verdriet gunnen, die je de weemoed proberen af te pakken, en met afgezakte broeken lachen om de romantiek van jouw droef verhalend liefdeshart. Er zijn geen zomers of ze schrijven over de zon, er zijn geen tuinen zonder bloemen, alles wat naar verwildering neigt is verdacht, in hun overgecultiveerde breinwereld is er slechts plaats voor een verhaal. Een verhaal dat steeds verder verdwaalt van de waarheid, omdat de waarheid voor zotten is, en hier niet voor het moraal te herhalen. Hoeveel open deuren zijn er inmiddels ingetrapt? Alternatief voor het geld, ideologisch voor persoonlijk gewin. Hoeveel verwaarloosde kippen moeten er nog lijden? En hoeveel deuren gesloten voor eenzame waarheid, desillusie over geloof en politiek, vereenzaming door armoede, en gebrek aan sociale liefde. Maar geen enkele deur zo weerbarstig en uniek als de ijzeren kraakpanddeur voor zijn dromerige jeugdliefde, die Kafka, Reve, Couperus en Pessoa leest bij flakkerend kaarslicht, overdag in bed met universele hoofdpijn, en regionale hagel die door het beschadigde dak valt op het hemelbed. Geen enkele deur zo weerbarstig, koppig en authentiek als de deur van zijn geliefde, die onder maanlicht openstaat. Alle mensen lijken hetzelfde,  wanneer ze open deuren wensen ligt de poëzie gratis op straat, is het woordenboek voor zwervers. Alle mensen lijken op elkaar wanneer ze open deuren wensen blijken de meeste deuren reeds gesloten voor dronken vrienden van de nacht. Waarschijnlijk is er iets van jouw dwalende droomschaduw in dwarrelend sterrenstof gevangen en zijn de schimspreekwoorden van jouw ziel, slechts metaforen om het laken van de zee te kalmeren, na de storm die onze gedachten deed veranderen, in dit zuiverende duister. Misschien wil ik met je praten over de mystiek van rozen en de geuren van de zomer wanneer je bij me bent in bed. Misschien neem je mij weer mee naar de tijd van voor het ziek zijn, toen alle toeval waarheid was. Omdat alles zo veranderd is sinds de laatste waarachtige vuurpijl slik ik iedere nacht erectiepillen en vitaminen voor de tocht naar het Zuiden van ons droef verlangen. Maar nog steeds is de vlaggenmast bij nacht op til, en zoeken de duiven dronken zwervers om het woordenboek te sussen met wildere kussen, dan de nacht in werkelijkheid verdragen kan. Nog steeds hoop ik dat de waarheid iets aan deze situatie kan veranderen.

 

© Copyright Henk van Dijk