Een zwart gat

Een zwart gat

Hersensprookjes - 2006 - 2009

Geschreven door mobar

dinsdag, 07 december 2010 17:08

Ik ga hier vandaan. Deze wereld heeft nu niets meer te bieden. Je hebt me verlaten. Alle liefde is voorbij. Tijd is een zwart gat. Ik ga naar de maan. Nu ik eindelijk kan vliegen, houdt niemand mij meer tegen. Vrouwen zijn vogels, en mijn geweten ademt, nakende wind en druilerige regen. De koeien komen kijken wat er gaande is. Maar er is niets gaande voor de koeien. Hier staat een travestiet te zeiken in de wind, moedeloos, door dromen opgetild. Ik heb je ooit met hart en ziel bemind, maar dat kan ik nu niet meer. Ik wil een neger in dezelfde gebloemde jurk, met dezelfde stevige arbeid, dezelfde geoefende handen, dezelfde pijn, ik wil een geschiedenis in boeken met kloten. Ik verlang naar een steeds goedkopere ruimtevlucht. Ik wil niet teveel beschadigingen wanneer ik vlieg in mijn jurk. Ik eis een nieuwe aftershave voor vrouwen, een rol ronde koekjes, een fototoestel die de onderkant van de hemel fotografeert met wilde fantasieën. Ik voel het liefst nooit meer schaamte, of een scheerapparaat dat niet langer hapert in de wind. Mijn ziel luistert graag naar een vriendelijke violist in het filosofisch orkest, een toneelspeler met een houten rug, en een recht geweten. Rij maar door, je ziet me nooit meer terug. Ik ben een vrouw. En vrouwen vliegen. Ik ben een vogel in een bloemetjesjurk. Ik vlieg weg met de wind. Vrouwen zijn vogels en ooit was ik een kind. Je zult het voortaan zonder mij moeten doen. © december 2010, mobar

 

© Copyright Henk van Dijk