“Kloppen op de hemeldeur” het tikte behoorlijk binnen in jouw hoofd. De roerige jaren zestig hadden je vrijheid gegeven, je experimenteerde met de vrije liefde, geen haar op je hoofd die aan trouwen dacht.
Je woonde in een woonboot, met bonte kleuren beschilderd, en de
wietplanten op de steiger groeiden tot aan dezelfde hemel, als die
Bob Dylan met een kikker in zijn keel bezong.
Er was een meisje met een harp dat dikwijls met je speelde. Op een of andere manier maakte je een snaar bij haar los. En was het een speelse losse snaar.
“Kloppen
op de hemeldeur”zong Bob Dylan, maar de mensen kwamen zonder te kloppen
bij je op bezoek. Je had altijd wel iets bij de vuilnisbak gevonden,
wat mensen weer konden hergebruiken, wanneer ze weinig geld hadden door
de extreme prijs van tabak. Een oud tafeltje, een wiebelende stoel, een
vage schemerlamp.
Er
was een jongen die drumde in een band, die dikwijls muziek kwam maken
op het voordek. Op de een of andere manier kleurde jouw hoofd bij zijn
trommelstokjes.
Jullie kregen het samen dikwijls op de heupen, dan bakte een van jullie een brandneteltaart, zodat de inwendige honger weer tijdelijk werd gestild.
“Kloppen op de hemeldeur” je wist niet eens of die hemel wel bestond.
Je
had al je wapenfeiten begraven, was een expert in het repareren van
oude kistjes, en je had ook geleerd om versleten schoenen op te knappen.
“Carmelita
hou me steviger vast” zong de Amerikaanse Linda Ronstadt, terwijl je de
witte duivel in jouw aderen spoot. Je vriendin had je verlaten omdat je
dikwijls in het openbaar jouw broek liet zakken, om aan een gratis
overnachting te komen. Een koude politiecel was wat jouw hart begeerde,
want daar kon je eindeloos mijmeren over de ware romantiek.
Je
had tijdens de feestdagen een lederen cowboybroek gekocht, die je
combineerde met een oude indianentooi die je destijds zelf van
ganzenveren had vervaardigd. Om je hals droeg je een Indiaanse hanger,
die de vrede op aarde symboliseerde. Jouw andere sieraden had je
verpatst voor de contante koe.
“Carmelita
hou me steviger vast, ik ben helemaal gaar van de witte duivel” zong
Linda Ronstadt, het cassettebandje met haar muziek verveelde nooit.
“Deventer”, dacht je deze keer hardop, hoe ben ik hier terecht gekomen?
Hoe ben ik hier in hemelsnaam terecht gekomen.
“Onbeschrijfelijk
verwijfd”, zong de attente Nina Hagen, en je beschouwde het als een
protestsong om je onbeschreven stoffig geworden moeder uit de linnenkast
te halen.
De
feministische golfbeweging had er voor gezorgd dat het recht van de
vrouw niet langer het aanrecht was. Jouw moeder sloeg graag een
golfballetje weg op de golfbaan die zich uitstrekte tot nog onontgonnen
bossen, waar vermoedelijk journalisten, en recensenten van nog niet door
het grote publiek ontdekte boeken zich schuil hielden, wanneer
moederlief weer de scheur open trok over de discriminatie van vrouwen
door de Katholieke kerk.
“Onbeschrijfelijk
verwijfd” zong de goed gemutste Nina Hagen, en je verzon erbij dat je
moeder van een kakwijf in een punkster veranderde, en dat ze ging
trouwen met Herman Brood omdat die zo mooi kon schilderen.
’s
Avonds wanneer je eenzaam wandelde in de natuur kwamen er onbewust
tranen in je op. Je dacht dan aan het kleine stadje waar je geboren was,
als jongetje met een bobbel en gevoel voor humor.
Je
liep graag langs de onstuimige rivier van Babylon op weg naar het Hotel
California omdat daar een broodheer een afspraak met je had om een reis
te boeken naar de Copacabana.
Jij
had drie weken op Coney Island gewoond in een flatje naast Lou Reed,
maar met je hart van goud had je de stad verruild voor een hutje op de
heide, en wanneer je de kans kreeg om naar het Hotel California te gaan,
greep je die aan. Want je wilde hoe dan ook Billie Jean, Angie,
Valerie, en de danskoningin weer zien om je van de zaterdagnachtkoorts
te bevrijden. Je liep door Mac Arthurspark op weg naar een onuitwisbare
droom op de pier van de baai, om daar te gaan zitten om de boten voorbij
te zien varen.
“Ik kan geen bevrediging vinden, hoe ik het ook probeer” zong Mick Jagger terwijl jij dacht:
het
moet niet gekker worden, waarom ben ik weer teruggekeerd naar mijn
kamer terwijl ik met jou onder de regenboog had kunnen lopen.
“Ik kan geen bevrediging vinden, hoe ik het ook probeer” zong Otis Redding even later op ongeveer dezelfde melodie.
“Ik kan geen bevrediging vinden, hoe ik het ook probeer” dacht je bij jezelf en je probeerde of je het na kon zingen.
“Ik
kan geen bevrediging vinden, hoe ik het ook probeer” klonk het even
later door jouw kamer en je besloot mee te doen aan een talentenjacht.
“Ik
kan geen bevrediging vinden, hoe ik het ook probeer” klonk het een paar
maanden later door de luidspreker van de kleurentelevisie, omdat jij
dacht dat je geen bevrediging kon vinden, maar de jury dacht daar anders
over, en durfde jou te vergelijken met de popsensatie Justin Bieber,
hetgeen je ze niet in dank afnam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten