| Hersensprookjes - 2006 - 2009 |
| Geschreven door mobar |
| vrijdag, 09 maart 2012 13:52 |
| "Ik zal je naam nooit verklappen, ook al martelen ze mij met
rattenklemmen of billenknijpers" “ Ook al dwingen ze me vier jaar lang
iedere dag een gedicht te schrijven over dezelfde theemuts.” De stem
van de jongeman lijkt soms wat wanhopig. “Ook al zeggen ze dat de
waarheid geen dichters kent.” Nog wanhopiger. "Ik ben blij dat jij mijn vriend bent"..... Twee bevriende achttienjarige jongens, zijn in de natuur om de winterdieren te voeren. Thomas heeft kastanje bruine haren en een dikke groene jas aan. Hij mag de naam van zijn vriend niet verklappen, dat hebben ze aan elkaar beloofd. Als ze midden op het vogeleiland zijn vinden ze op het winterse eiland nog bevroren sporen van de zomer terug. Ze weten al jaren dat daar de kist staat. Maar hebben beloofd over de kist te zwijgen, alleen, wanneer de droomwereld het toestaat gaan ze terug naar de kist. Op een afgelegen plek tegen een oude boom staat de grote houten kist. Nieuwsgierig halen ze de oude rottende bladeren van het deksel van de grote kist. Op de kist zit een koperen plaat met daarin een naam gegraveerd. "James Absurdy" De kist is afgesloten met een hangslot. Nooit eerder durfden ze de kist te openen. Maar nu is het moment gekomen. Na wat gerommel met een zakmes lukt het Thomas de kist open te krijgen. Verbaasde ogen kijken naar de papieren, schriften en boeken in de kist. Als ze verder in de kist kijken vinden ze allemaal handgeschreven gedichten die mensen hadden geschreven vanaf 2005 tot aan 2015. Gedichten van Alfons Antana, Violette Zandheuvel, Jaap Smet en anderen. En boven in de kist ligt een hand geschreven brief. Thomas leest de brief hardop voor: Beste psychiatrische geneesheer, Sedert januari van verleden jaar, een jaar met vele ongemakken, ben ik cliënt, van uw onbekende missie, de mensheid verder te helpen, door te praten met het individu. En indien noodzakelijk: Een ondersteuning met medicatie, en boksles in een kelder. Of diverse watervaste kleurpotloden om mijn frustraties artistiek te illustreren. Ik slik nu al enkele maanden, de halve pil, tegen sociale angsten, maar er is in mijn situatie weinig verandering gekomen. De halve pil doet me te weinig, en de hele pil is mij te heftig. Na jaren van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, op zoek naar hulp, bij psychische problemen, ben ik nu van de regen in de drup beland. En ik kan mij niet herinneren, mij ooit zo ongelukkig te hebben gevoeld, tegenover een hulpverlener, zoals heden het geval is, nu u mij vanuit uw beroepsgebied met een kluitje in het riet heeft gestuurd. Ik erger mij aan de manier waarop de visite verloopt. De voortdurende verwijzingen naar Nederlandse spreekwoorden, die u maakt en waar u op een hinderlijke manier bij lacht. Het ongevraagd notities maken, en de dubbelzinnige toon van het gesprek worden door mijn innerlijke ziel als schrijnend ervaren. Ik vind het een oneerlijke manier van een gesprek voeren. In plaats van de problemen te verlichten, heb ik er een probleem bij gekregen. Een psychiatrisch geneesheer met een te groot ego. De meest optimale vorm van respect is wederzijds respect. In de hoop op bezinning, James Absurdy. |
Droomspiegel
| Hersensprookjes - 2008 - 2011 |
| Geschreven door Florian van Driesteveld |
| woensdag, 06 april 2011 19:49 |
|
de spiegel van mijn dromen was ik eerzucht vond in puur geluk zag ik de bomen als kameraden de natuur niet langer als knecht toen we struinden over de paden werden alle dromen superecht toen de wolken voor de maan verschenen leek het geluk weer plotseling verdwenen. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten