Het diepe water van de dood

Het diepe water van de dood

Hersensprookjes - 2008 - 2011

Geschreven door mobar

zondag, 25 maart 2012 19:28

Ze zeggen dat de blauwe rivier nergens heen gaat, en dat het regent omdat God huilt of, erger nog, omdat de engeltjes moeten plassen. Ze roepen dat je bent gestorven, omdat andere mensen zondig waren. Omdat het zondig was om lief te hebben, dat zeiden ze. Je neemt me mee naar jouw eenvoudige graf, we drinken er thee, op de begraafplaats, bij de rozentuin. We moeten goed zoeken, om je te vinden zijn we een dwaaltocht begonnen, een geschiedenis van doden slaat om ons heen. Er staat een hortensia op de tijdelijke grafsteen, er vliegen zwarte kraaien uit de kale bomen. We kopen witte viooltjes, bij de bloementent, en genieten van de muziek van de stilte. Het is bijzonder warm voor de tijd van het jaar. Er was ons een natte, warme herfst beloofd. Die hebben we gekregen. Gisteren was er een droom in een land van lang geleden, we liepen door de stad, naar de haven waar het zeeschip lag. We zagen blonde matrozen die bier dronken en schunnige grapjes maakten. Overal waren er bloeiende rozen, en klonk er elektrische gitaarmuziek door de straten, omdat er een band in het park optrad. En er een politicus kwam opdraven voor een onvoltooide circusact. Er werden warme broodjes verkocht, met lange bungelende worsten en mosterd. Er waren schrijvers, dichters, schurken. Ooit waren we geliefden, maakten we een kleine hut in een boom en aten er liefdesvruchten, maar de vruchten vielen uit de bomen. En de bomen stonden niet ver van het bos, het bos van de begraafplaats. En ik dacht dat je zei, dat je over water kon lopen, zoals in dat lied van Leonard Cohen, maar je verdronk in emoties, omdat je Suzanne niet kon vergeten. Je schreef brieven, die ver buiten mijn verstand, gingen, en niet waren te begrijpen, naar een vrouw uit Frankrijk waar je later mee trouwde. Ik weet niet of zij die brieven wel ooit heeft begrepen. Ik woonde in een andere stad, ver weg van jouw chique buurt, van vergane glorie, en stoffige boekenkasten. Gewoon, in een Amsterdamse wijk woonde ik, zonder verstand van de rijke cultuur van intellectuelen. Je vond een glimp van mijn dromen, voldoende om naar de liefde te staren, maar je had er geen flauw idee van dat mijn intellectuele Nederlands zeer gebrekkig was, en ik de meeste woorden moest opzoeken in een woordenboek, omdat de betekenis ervan mij geheel ontging. En ik het nodig vond, die toch te achterhalen. Het was een hopeloze situatie, ik sprak de taal van de straat, en jij sprak de taal van het hotel. Het hotel bij de begraafplaats. Ik hield mijn hart vast, bij zoveel vergeten armoede, ik moest wel gaan zwemmen in de woordenzee, die jij geletterd tot mij bracht in dromen veel verder dan het land, ver van hier, waar de mensen in de zon geloofden. En de rivier ging wel ergens heen, het regende niet om het huilen, of het plassen. Er waren geen engeltjes of een God, maar onderdanige mensen met een heleboel akelige vooroordelen over mensen met meer vrijheid in de geest, en de optimistische drang naar intellectuele progressie. Jouw brieven gingen veel dieper dan wat mijn hart had gebracht, aan dronken getuigenissen in het holst van evenredig trage nachten. Het spel der liefde had een sloomheid aangenomen, een traagheid, het leek soms eeuwen te duren voordat er een van ons nog klaarkwam, naar adem snakkend in de wildernis van barbaren. Ik had geen verstand van intellectuele culturen, mijn straattaal beperkte zich destijds tot de eenvoudige bluf voor de biets van een geestverruimend kankerstokje. Kanker, de ziekte die jou later de das omdeed, en de reden waarom je nu in jouw graf ligt bij de Hortensia, zal ik eenvoudig nooit vergeten. En we doken in het diepe water, omdat niemand zag dat we al verdronken waren, in de geest die je had achtergelaten, begon ik een ander leven, achter de duinen, waar de doden konden dansen onder het licht van de volle maan, had jouw geest mijn roze jurk aan. Deze inzending is 215 keer bekeken

 

© Copyright Henk van Dijk