Een wereld zonder liefde

Een wereld zonder liefde

Hersensprookjes - 2008 - 2011

Geschreven door mobar

vrijdag, 20 april 2012 23:08

“De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een duidelijke boodschap horen. Florian begint in een steeds sneller tempo te zuipen, het blijft deze keer niet bij drie glazen, een half uur later is de fles leeg. Zijn plan om deze avond een brief aan de droomwereld  te schrijven is in het water gevallen. Florian is meer in de stemming voor een woedende afscheidsbrief aan zijn gevreesde psychiater. Waarom heeft die zenuwlul pas tegen het einde van de behandeling verteld, dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft? Waarom is hem dat niet eerder verteld? Heeft die zenuwlul gewoon uit eigen belang gehandeld? En hem doelbewust de waarheid zolang mogelijk verzwegen? En waren al die intieme vragen eigenlijk wel noodzakelijk? Wist hij veel wie hij was? Florian voelt een ongekende walging. Een walging die zijn weerga in zijn verwarring niet heeft gekend. “De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een verwarrende boodschap horen. Naast het bed van Florian ligt een brief: Beste droomwereld, Ik begin nu toch werkelijk een beetje met de billen te knijpen stel je voor dat er werkelijk een dichtwonder verschijnt die mijn verjaardag met een wonderschoongedicht verrijkt mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn ik zal eindelijk horen wie ik ben en wat een ander over mij heeft te vertellen ik denk dat ze iets gaan schrijven over dat ik zo van mijn lievelingshoer Minoush hou. Het is makkelijker om van Minoush te houden dan van een man, of mezelf. Mijn gedichten worden amper gelezen dus daar valt ook niet veel over te melden. Liefs, Florian. Een wereld zonder liefde “De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een duidelijke boodschap horen.   Florian begint in een steeds sneller tempo te zuipen, het blijft deze keer niet bij drie glazen, een half uur later is de fles leeg. En het mengt het leven zich met de alcohol in het duister. Zijn plan om deze avond een brief aan de droomwereld  te schrijven is in het water gevallen. Florian is meer in de stemming voor een woedende afscheidsbrief aan zijn gevreesde psychiater. Waarom heeft die zenuwlul pas tegen het einde van de behandeling verteld, dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft? Waarom is hem dat niet eerder verteld? Heeft die zenuwlul gewoon uit eigen belang gehandeld? En hem doelbewust de waarheid zolang mogelijk verzwegen? En waren al die intieme vragen eigenlijk wel noodzakelijk? Wist hij veel wie hij was? Florian voelt een ongekende walging. Een walging die zijn weerga in zijn verwarring niet heeft gekend. Een walging die zijn verwarring alsmaar groter maakt. “De vogels zingen behoorlijk vals, en regenwolken laten de maan schuilen, alles is goed, ik blijf hier lekker eenzaam zijn, wat kan mij het schelen wat ze allemaal lullen, ik wil niet blijven in een wereld zonder liefde.” de liedjesradio laat een verwarrende boodschap horen. Naast het bed van Florian ligt een brief: Beste droomwereld, Ik begin nu toch werkelijk een beetje met de billen te knijpen alhoewel ik weet dat liefde moet rijpen, maar dat kan je zelf het best begrijpen stel je voor dat er werkelijk een dichtwonder verschijnt die mijn verjaardag met een wonder schoongedicht verrijkt terwijl de dag zich met mijn regen ijkt mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn ik zal eindelijk horen wie ik ben totdat ik verdwijn en wat een ander over mij heeft te vertellen daar zullen ze veelvuldig over bellen ik denk dat ze iets gaan schrijven over dat ik zo hou van mijn lievelingshoer Minoush en de gevolgen van de kater voor mijn moeder en de poes Het is makkelijker om van Minoush te houden dan van een man, of mezelf. Langzaam verschijnt er een spiegel naast de zuilen van het gewelf. Mijn gedichten worden amper gelezen zelden wordt er een dicht van mij in ’t grijnzende heelal geprezen dus daar valt ook niet veel over te melden, ach ik verlang zo naar die sproeten van de allang vergeten helden. Liefs, Florian.

 

© Copyright Henk van Dijk